Χθες το βράδυ με το Ντίλαν

Του Γιώργου Τούλα

Μερικές συναυλίες δεν είναι ακριβώς συναυλίες. Μοιάζουν πιο πολύ με χρέη, με όφειλες απέναντι σε αυτά που κουβαλάς, μοιάζουν με συναισθηματικά φορτία. Όπως αυτή χθες βράδυ στο Λιμάνι. Αλήθεια πόσο ατμοσφαιρικός χώρος για συναυλίες. Με τους γερανούς φωτισμένους, όπως το πρωτοτολμήσαμε στο Λιμάνι Αλλιώς πριν 3 χρόνια.

Χθες βράδυ λοιπόν ήμασταν όλοι εκεί. Σημερινοί πενηντάρηδες συν πλην, η γενιά μου δηλαδή, η γενιά της κόρης μου, οι εικοσάρηδες, αλλά και οι μεγαλύτεροι, που είναι στην ηλικία του και τον πρωτοάκουσαν στα χρόνια του εξήντα. Ήταν ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί πιασμένα χέρι χέρι, πατεράδες με παιδιά, φίλοι παλιοί που τους είχες μια ζωή και νέοι που τους απέκτησες στο πέρασμα του χρόνου. Ήταν όλοι αυτοί που ένιωθαν όπως εσύ.

Που είχαν τάμα να βρεθούν μπροστά στο θρύλο, το μεγαλύτερο θρύλο της παγκόσμιας μουσικής, τον πιο επιδραστικό από τους επιδραστικούς. Αυτόν για τον οποίο έχουν αποτίμηση φόρο τιμής ακόμα και οι πιο φωτισμένοι μουσικοί του επίγονοι.

Και κατεβήκαμε στο Λιμάνι με το γνωστό hype που συνοδεύει τους θρύλους. Δεν θα βγαίνει πια η φωνή του, δεν θα μπορεί να σταθεί όρθιος, να παίξει τη φυσαρμόνικα. Δεν θα παίξει γνωστά τραγούδια. Δεν, δεν, δεν.

Και κείνος ήταν εκεί. Εννέα και είκοσι ακριβώς. Πριν ο ήλιος χαθεί από τον ορίζοντα της πόλης. Και έπαιξει το ‘’Things have changed’’ και μας ανέβασε στο φωτεινό του αερόστατο. Και η φωνή μια χαρά κρατούσε. Και η φυσαρμόνικα εντάξει και πιάνο όρθιος έπαιξε στο τέλος και όταν άρχισε να λέει το ‘’A hard rain is gonna fall’’ δάκρυσα, γιατί θυμήθηκα πράγματα παλιά που δεν υπάρχουν πια.

Και είδα πολλά χαμόγελα τριγύρω και ανθρώπους ωραίους να συγκινούνται. Και φύσαγε ένα ωραίο αεράκι στο λιμάνι, καλοκαιρινό όταν μας χαιρέτισε με την πιο jazzy εκδοχή του ‘’Blowing in the wind’’ που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Και έφυγε με το μεγάλο του καπέλο, που δεν έβγαλε στιγμή και το σκούρο του σακάκι, έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Ήσυχα όπως ήρθε. Ντίλαν είσαι εξάλλου, τι να πεις. Τα έχεις πει πια όλα.