Comanche No2: Βιβλία | Ουρλιαχτά για πάρτη μας | Και Άλλα Πολλά

Ελάτε λοιπόν: Κάντε ΚΑ-ΤΑ-ΣΤΑ-ΣΗ

Ξεκινάμε από το μηδέν και χτίζουμε τον ξύλινο κόσμο, τον μικρόκοσμο της απεραντοσύνης που κρατάει τις Βίβλους και τα Ευαγγέλια. Μαθαίνουμε να διαβάζουμε τα πρώτα / τα αμήχανα / τις αδιάφορες πόρτες εισόδου στο υπερπέραν της λογοτεχνίας, της Μπητ, ναι της Μπητ, του Αγίου Κέρουακ που ακόμα κυνηγά το παρελθόν του σε κάποιο μπαρ στην Βρέστη και του St. Μπιλ Μπάροουζ που πάλι μαγειρεύει τα δικά του, που ακόμα τσιμπιέται στα πόδια για να ξεφύγει, να δραπετεύσει, να απαγγείλει τους ακάθιστους ύμνους της ψυχής. Εμείς, όμως, δεν θέλουμε να ζήσουμε στο παρελθόν / Θέλουμε να ζήσουμε στο μέλλον σαν παρελθόντα στοιχεία.

«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα…»

Μετά διαβάζουμε Γκίνσμπεργκ, ψέλνουμε και καπνίζουμε, βρίζουμε και γελάμε με τους καριόληδες κινέζους της Chinatown και την κακοτυχία τους. Ακούμε τον Κέρουακ / Γιατί ο Κέρουακ κυρίως ακούγεται / Ακούγεται On the Road / Τον φανταζόμαστε να γράφει και να ακούει τζαζ, ναι, να ακούει τζαζ και στο σόλο το χέρι του να παίρνει φωτιά και, όταν κάνει παύση ο Charlie Parker τότε να σταματάει και αυτός. Ο Jack έδωσε ρεσιτάλ εκείνο το βράδυ στον Steve Allen. Γερο-Νιλ πάτα το γαμημενο το γκάζι να φτάσεις πριν την αυγή στο Μεξικό / Στο Mexico City Blues.

«Here’s the story of the Hurricane»

Πίνουμε και θυμόμαστε ότι υπάρχει και ένας κύριος Νιλ Κάσαντι, αλλά αυτός τώρα θα είναι με την Κάρολιν, οπότε άστον / Πρέπει να ήταν γυναικάρα η Κάρολιν / Φέρε τον Ντεμπόρ να ανακαλύψουμε τον κόσμο και να υμνήσουμε τον Μάη, τον Μάη τον Αγιασμένο / Μήπως να γίνουμε καταστασιακοί αγρότες και να παντρευτούμε σε ξωκκλήσι τις γυναίκες της ζωής μας; Μπα, καλύτερα να ονειρευόμαστε το Σατόρι στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη για να φτάσουμε έστω μέχρι το Παγκράτι.

«Hurlements en faveur de Sade»

Μακάρι να διαβάζω Ντεμπόρ χωρίς να καταλαβαίνω ότι τον κατάλαβα και μετά να ξεκινήσω την Επανάσταση Δωματίου με τα άπαντα του Ντεμπόρ και του Σαρτρ και στο τέλος, θέλοντας και μη, να αναλάβω χρέη Υπασπιστή του Ναπολέοντα σε μια εκστρατεία επέλασης της Λογοτεχνίας του Μποντλέρ / Είναι νωρίς ακόμα για Σατωμπριάν / Τότε ρωτάω τον Χρήστο «Τελικά θα γυρίσει ο Μπάροουζ απο την Ταγγέρη;» / Μου λέει «Όχι, γιατί αν γυρίσει θα χουμε φασαρίες· είναι σκέτη τρέλα να ρθει πίσω».

«Διασυρμός»

Μήπως να διαβάσουμε καμία βιογραφία για να είμαστε έτοιμοι σε λίγα χρόνια να ξεχάσουμε όσα μας έδωσαν φιλοδοξίες και ελπίδες; Όχι, όχι άστο, ξεκινάμε Τριλογίες / Πρώτα Τριλογία του Χάους / Ο Μπαμπασάκης γράφει με φτερά, όχι με χέρια / Αν ζούσε στην εποχή της Μπητ θα ήταν μπάρμαν στο Ντένβερ και θα έγραφε ποιήματα με τον Άλεν / Αλλά δεν θα τα εξέδιδαν ποτέ γιατί θα τα έβρεχαν με ουίσκι πάνω στο μεθύσι.

«Charlie Pray For Me»

Βάλε να ακούσουμε Take Five και April in Paris, τα σπάει όταν τα ακούς και διαβάζεις, έτσι και αλλιώς σε λίγο θα το βαρεθούμε και θα βάλουμε Λαϊκά, άσε να εκπνεύσει βασανιστικά η Λάμψη του απογευματινού καφέ. Αηδία φίλε  ώρες ώρες φαινόμαστε σαν τρελοί που χοροπηδάμε μέσα στη βροχή μετά από μια γερή δόση οπίου. Βέβαια η πιο σκληρή κατάχρηση μας είναι το τσιγάρο και τελικά ίσως αυτό να δημιουργεί παρεξήγηση.

Η κατάλληλη ηλικία για να διαβάσεις Τσέχοφ και Ρεμπώ είναι μετά τα 25, αλλά κυρίως η κατάλληλη ηλικία για να διαβάσεις Προυστ είναι τα 120.

Μακάρι να ήμουν ο Πικάσο και όλη μέρα να ζωγραφίζω γυναίκες που θα μοιάζουν με τον Πρώτο Έρωτα του Μπέκετ και λιοντάρια σαν του Χέμινγουεϊ. Είμαστε αυτά που διαβάζουμε / Παρότι αυτά που διαβάζουμε δεν γράφτηκαν για εμάς / Και όσο τα διαβάζουμε θα κρατάμε την αλαζονεία ζεστή γιατί αν κρυώσει την βάψαμε, αλλά και να κρυώσει πάλι θα είμαστε τα καλομαθημένα, οι Υποχθόνιοι, οι Αλήτες του Ντάρμα, μέσα στο σύννεφο μας, χωρίς να δίνουμε δεκάρα πάρα μόνο στην προσωπική απόλαυση, η οποία μπορεί να είναι και καταστροφική, αλλά μάλλον γι’ αυτό είναι γοητευτική. Η αυθυποβολή είναι έγκλημα μυθικών διαστάσεων που μόνο με ένα ταξίδι στην Αθήνα για 5 ώρες ξεπλένεται. Από την άλλη το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου είναι αρετή / Το να τα ξανακάνεις όμως είναι χάρισμα.

«Why Don’t You Do Right» Γράφω με μια ανάσα γιατί αν σταματήσω θα τα ξεχάσω, όπως ξέχασε ο Νιλ να πει Au Revoir εκείνο το βράδυ στον δρόμο του Μπρόντγουεϊ, γιατί όλα στο δρόμο γίνονται / Εκτός από το διάβασμα / Αλλά να θυμάστε ότι ένα βράδυ στο δρόμο είναι σαν 3 βιβλία. Τέλος πάντων, θα γίνω Ντανταϊστής, θα αγναντεύω πίνακες του Μικελάντζελο και θα κάνω ασκήσεις σκοποβολής απέναντι στην απαισιοδοξία και την μιζέρια ακούγοντας Κλαρίνα και Jazz. Μακάρι να γνώριζα την Stephane Audran, που ήταν η Γυναίκα / της Γυναίκας / ω Γυναίκα, για να της έλεγα να μην διαβάσει ούτε ένα λεπτό απ’ όλα αυτά, γιατί θα της τα διηγούμουν εγώ αυτοπροσώπως με τον στόμφο του Πάπα του Λέοντος του ΙΑ', όταν διάβαζε την Αποκάλυψη του Ιωάννη ή το Καθαρτήριο του Δάντη.

«It’s night time in the big city»

Το πρωί όταν ξυπνάω μοιάζω με άσωτο Βουδιστή που βρίσκεται πιωμένος σε ανατολίτικο πανηγύρι / Επιλέγω μια εκπομπή του Bob Dylan στο ραδιόφωνο. Μιλάει για τον Κλαούζεβιτς και τον Όμηρο, ενώ παίζει Τσαρλς Μίγκνους. Κάποια στιγμή ομολογεί ότι το αγαπημένο του Βιβλίο είναι ο Μόμπι Ντικ· αναθεματισμένε ο Μόμπι Ντικ είναι 1,100 σελίδες, πως να το διαβάσω; Ανάθεμα, θα ρωτήσω ξανά τον Χρήστο να μου προτείνει ελληνικά διηγήματα / Τα ξέρει καλύτερα απ’ ότι ξέρει να ρυθμίζει την αναπνοή του / Κλασσικά στην μισή διαδρομή θα τα βαρεθώ αλλά χαλάλι / Κάποια στιγμή πρέπει να διαβάσω σοβαρά Παπαγιώργη.

You had plenty money in 1922 You let other women make a fool of you

Ναι, ευτυχώς υπάρχει Το Βιβλίο (προσοχή : όχι το βιβλίο, αλλά Το Βιβλίο) γιατί χωρίς Το Βιβλίο ίσως ήμουν σαν τους άλλους, τους συγκεκριμένους άλλους, και αν ήμουν σαν αυτούς τότε καλύτερα να ήμουν ο διάβολος ο ίδιος και να άκουγα Μουσική για Χαμαιλέοντες σαν αυτή του Τρούμαν Καπότε, γιατί δεν υποφέρεστε θλιβεροί μου τυφλοπόντικες.

Ciao Ciao / Au Revoir /Adios Goodbye