Daydreaming, in Greece

Σε λίγες ημέρες θα βρεθώ στις Βρυξέλες για να παρουσιάσω στο Ευρωκοινοβούλιο την τελευταία μου φωτογραφική δουλειά που ονομάζεται Daydreaming: εκατό Έλληνες του Βελγίου ονειρεύονται την Ελλάδα. Θα γίνει μια παρουσίαση, που μου δίνει πολλή χαρά μια και θα ανταμώσω με τους εκατό ανθρώπους που φωτογράφισα. Εκατό άτομα που εμφανίζονται στο βιβλίο και πολλά περισσότερα αν συνυπολογίσουμε και αυτούς που με έφεραν σε επαφή με αυτό το δείγμα Ελλήνων του Βελγίου (με πρόχειρους υπολογισμούς εκτιμώ ότι για το πρότζεκτ αυτό χρειάστηκε να πιω πεντακόσιους καφέδες με πεντακόσιους διαφορετικούς ανθρώπους ώστε να γίνει πραγματικότητα το φωτογραφικό μου όνειρο).

Με σιγουριά υποθέτω ότι στα νέα, που βιαστικά θα ανταλλάξουμε πέραν της επικαιρότητας, θα κυριαρχεί για πολλοστή φορά η ίδια ερώτηση προς τα μένα: «Γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις στο Βέλγιο, να δουλέψεις λίγα χρόνια μέχρι να περάσει η κρίση στην Ελλάδα μπλα μπλα». Δύσκολη η εποχή που διανύουμε, επίκαιρη η φυγή για πολλούς, μέχρι και καταναγκαστική, αλλά και εύκολος ο καιρός για αποφάσεις. Δύσκολες είναι οι σωστές ερωτήσεις- προς τον εαυτό και τους κοντινούς μας. Τα σχέδια πολλά, οι λύσεις, οι εικασίες και οι ικεσίες πολλές. Οι Σειρήνες, που σε καλούσαν στη Γη της Επαγγελίας πάντοτε υπήρχαν αλλά πλέον ακούγονται πιο έντονα. Πιο επιτακτικά. Εμένα προσωπικά όμως, όπως και τώρα, πάντα κάτι με σταματούσε. Κάτι με γείωνε στο μέρος που ανήκα. Κάποιος θα το έλεγε φόβο, άλλος βλακεία ή βόλεμα. Εγώ απ’ την πλευρά μου το ονομάζω «αγάπη». Αγάπη για τη χώρα που κατάγομαι, μακριά όμως από καταγάλανες σημαίες, εθνοπατέρες και εκλεκτό DNA. Απλή αγάπη για την πατρίδα σου, όποια κι αν είναι αυτή. Μια χώρα που άλλοτε σιχαίνεσαι, άλλοτε λατρεύεις, που θέλεις να είναι Ευρώπη αλλά δεν είναι, που σου προκαλεί υστερία, που πάντοτε θα σε διχάζει⋅ να μείνεις ή να φύγεις; Να τα βροντήξεις όλα για το άγνωστο; Ή να περιμένεις στωικά ίσως και το τίποτα;

Εύκολες οι αποφάσεις. Δύσκολες οι ερωτήσεις. Ξέρω πως δεν είμαι μόνος. Κάπου στο ενδιάμεσο, με το ένα πόδι εδώ και το άλλο μακριά, κοντά στο μάτι του κυκλώνα, βρίσκονται άνθρωποι σαν όλους εμάς, με χτισμένες ζωές ή γκρεμισμένες ζωές, όλοι ελεύθεροι αλλά δεμένοι με ένα αόρατο λάστιχο, το οποίο τους κρατά εκεί που ανήκουν, δίνοντας τους την ψευδαίσθηση ότι μπορούνε να βρεθούν όπου κι αν επιθυμήσουν, αλλά στο τέλος της ημέρας, τους δείχνει τραβώντας τους προς τα πίσω ότι μπορούνε να πάνε μέχρι εκεί που αντέχουν. Ποτέ παραπέρα. Εκτός κι αν απαρνηθούν τα πάντα. Πόσοι όμως μπορούνε πραγματικά να το κάνουν; Εμείς; Εσείς; Εγώ; Εσύ; Όλοι μας; Κανένας;

* Περισσότερα για το Daydreaming Project μπορείτε να δείτε στο www.spyrospaloukis.com