Δέκα πληγές της Χαλκιδικής

Ας μιλήσουμε για προβλήματα.

• Οι ξαπλώστρες και τα μπιτσόμπαρα. Η δημοκρατία της παραλίας πάει περίπατο χρόνο με το χρόνο καθώς οι δήμοι της περιοχής δίνουν ολοένα και περισσότερες άδειες σε επιχειρηματίες να απλώνουν τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες τους, πάντα επί ενοικίου χρήσης ή κατανάλωσης, μειώνοντας δραματικά τους ελεύθερους χώρους στις παραλίες του νομού. Στο τέλος το να βρίσκεις δέκα εκατοστά γης για να βάλεις την πετσέτα σου στην άμμο θα είναι άθλος. Σε πολλές περιπτώσεις δήμαρχοι ή αιρετοί άρχοντες εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σε επιχειρήσεις κινώντας υποψίες για τον τρόπο που δίνονται οι άδειες. Μαζί με τις ξαπλώστρες ξεφυτρώνουν και πάρα πολλές άλλες κατασκευές, μέχρι και κοντέινερ πάνω στη θάλασσα για να κοιμούνται οι υπάλληλοι των beach bars.

• Η έλλειψη οδικών δικτύων. Ο τεράστιος όγκος των αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονται καθημερινά στη Χαλκιδική, από Θεσσαλονικείς, τους υπόλοιπους Έλληνες, τους χιλιάδες Βαλκανίους και τους υπόλοιπους τουρίστες είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί από το ελλιπέστατο και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο. Αν εξαιρέσει κάνεις το νέο τμήμα της Κασσάνδρας  η υπόλοιπη Χαλκιδική ζει στους οδικούς ρυθμούς του 80. Με την απόλυτη ευθύνη όλων των βουλευτών που εκλέγονται δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή. Φανάρια που καθυστερούν μισάωρα σε χωριά όπως η Νικήτη, η Γερακινή ή η Ποτίδαια στο σημείο που δεν έχει γίνει η διαπλάτυνση, έλλειψη οργανωμένων εξόδων, παραδρόμων, κακό οδόστρωμα. Διπλοπαρκαρισμένα σε σημεία πάνω στην εθνική οδό, ατέλειωτες ουρές σε σούπερ μάρκετ και παράνομες επί τόπου στροφές, χωματόδρομοι σε νέες γειτονιές των χωριών μέσα σε ρέματα και χωράφια. Από την άλλη το μονοπώλιο του ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, η απουσία σχεδιασμού ενός προαστιακού που θα φτάνει έστω μέχρι τα Μουδανιά εξυπηρετώντας όλα τα ενδιάμεσα χωριά, δεν δίνουν καμιά ελπίδα. Ο σχεδιασμός ενός δρόμου από τον Πολύγυρο μέχρι τη Νικήτη μέσα από το βουνό δεν υπάρχει ούτε ως επιστημονική φαντασία…

• Η ανομία και η οπτική και όχι μόνο ρύπανση. Κάθε κολόνα, δεντράκι, στύλος της πολύπαθης Χαλκιδικής γίνεται αποδέκτης των χιλιάδων ταμπελών, πινακίδων, μπάνερ, αφισών που ο κάθε ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων δωματίων, εξοπλισμού θαλάσσιων σπορ, εστιάτορας, μπιτσομπαράς, μπακάλης, μανάβης, κρίνει σκόπιμο να κρεμάσει στο δημόσιο χώρο τη διαφήμιση-ενημέρωση της πραμάτειας του. Και όσο δεν υπάρχει κανένα πρόστιμο ολόκληρη η Χαλκιδική μετατρέπεται σε μια ατέλειωτη έκθεση διαφημίσεων. Ακόμα και μέσα στα δάση. Τέλος η ρύπανση των θαλασσών με λήμματα που σε περιμένουν εκεί που κολυμπάς να απολαύσεις εικόνα θάλασσας-μπουγάδας.

• Τα ανεξέλεγκτα τροχόσπιτα και τροχοκινούμενα . Σε κανένα πολιτισμένο μέρος του κόσμου δεν πηγαίνει όποιος τουρίστας διαθέτει ένα τροχόσπιτο ή τροχοκινούμενο και το τοποθετεί όπου του καπνίσει. Πάνω σε παραλίες, δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, μέσα στην καρδιά των δασών. Οι ίδιοι άνθρωποι που στις δικές τους πατρίδες είναι τύποι και υπογραμμοί εδώ αυθαιρετούν με το κλείσιμο του ματιού της πολιτείας που δεν εννοεί να εφαρμόσει το νόμο. Αν προσθέσεις και το ελεύθερο (θεωρητικά απαγορευμένο) κάμπινγκ μέσα σε δάση και παραλίες έχεις όλο το πακέτο της ανομίας. Η παντελής έλλειψη αστυνόμευσης επιτείνει το πρόβλημα.

• Η μεταφορά των συνηθειών της πόλης στην εξοχή. Ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα στα χωριά των ποδιών γιατί αρκετοί θεωρούν πως μπορούν να διπλοπαρκάρουν πηγαίνοντας για ψώνια-καφέ-μανικιούρ και αφήνοντας το αυτοκίνητο τους στη μέση της εθνικής, ο θεός να την κάνει, οδού. Η δημιουργία κέντρων διασκέδασης μέσα σε ιστορικούς οικισμούς που μετατρέπονται σε ζούγκλα τα βράδια από μποτιλιαρίσματα και τα κορναρίσματα.

• Οι κάφροι. Τύποι που ανεβάζουν το αυτοκίνητο στην άμμο, μιλούν στο κινητό σαν να μην υπάρχει κάνεις τριγύρω στην παραλία, πετούν τα σκουπίδια τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου οδηγώντας, μετατρέπουν σε σκουπιδότοπους παραλίες σαν τις Καβουρότρυπες, το Γλαρόκαβο, τον κρυφό Παράδεισο ή το Κριαρίτσι, δεν εννοούν να σεβαστούν την ησυχία των γύρω τα μεσημέρια, μαλώνουν διαρκώς για μια θέση πάρκινγκ, μια ξαπλώστρα, μια θέση στη σειρά για ένα φρέντο καπουτσίνο, συμπεριφέρονται στους τόπους παραθερισμού σαν να είναι το χωράφι του παππού τους. Μαζί και τα μπιτσόμπαρα που τα ντεσιμπέλ τους ξεσηκώνουν και νεκρούς από τα νεκροταφεία.

• Η αισθητική. Η απουσία κανόνων αισθητικής επιτρέπει στον καθένα να χτίσει, να διαμορφώσει και να επιβάλει στο τοπίο τερατουργήματα που για τα δικά του γούστα είναι ομορφιές. Αν υπήρχε από τις κατά τόπου πολεοδομίες ένας έλεγχος του τι χτίζεται ή ανοίγει δεν θα βλέπαμε αυτά τα αίσχη. Όπως επίσης αν υπήρχαν δημοτικές αστυνομίες που να ελέγχουν το τι τοποθετεί ο καθένας σε κοινή θέα. Ακόμα και η αποψίλωση των παραλιών από την άμμο τους για να φτιαχτούν εικονικοί παράδεισοι σε πεντάστερα ξένων ολιγαρχών μοιάζει αυτονόητη…

• Η αδικαιολόγητη ακρίβεια. Υπάρχουν σημεία στα πόδια που ένας καφές κοστίζει επτά ευρώ, ένα μπουκάλι ευρώ πέντε, ένα άθλιο ρουστίκ δωμάτιο 80 και ένα πιάτο πλαστικά καλαμαράκια 18. Η αγορανομία προφανώς δεν διαθέτει τις δυνάμεις, τη διάθεση και την αποφασιστικότητα να βάλει τέλος σε αυτή την κούρσα της ασυδοσίας. Μαζί με το γνωστό κλείσιμο ματιού όταν φτάνει η στιγμή να κόψει απόδειξη και τέλος πολλά κατεψυγμένα προϊόντα και ψάρια που πωλούνται πλασματικά ως πελαγίσια Χαλκιδικής.

• Οι δήμοι και η Περιφέρεια που αφήνουν όλο το νομό σε κακό χάλι ενώ περιμένουν εκατομμύρια τουρίστες. Ξερά χόρτα και κλαδιά στις παρυφές των δρόμων, μπάζα παντού, καμένες λάμπες στις κολόνες, έλλειψη φωτισμού στα μεγαλύτερα τμήματα του δρόμου ή υποφωτισμένες περιοχές ακόμα και μέσα σε κατοικημένες περιοχές, ανυπαρξία καμπινών αλλαγής, υπαίθριων ντουζιέρων, καλαθιών απορριμμάτων σχεδόν σε όλες τις παραλίες, ελλιπής σήμανση περιοχών με σημαντική ιστορική αξία, έλλειψη ιντερνετικού ή έντυπου οδηγού που με πληροφορίες για τον τόπο.

• Η έλλειψη σχεδιασμού και οράματος. Η Χαλκιδική αναπτύχθηκε ως κυρίως παραθεριστικός τόπος για τυφλά. Με χωριά ή οικισμούς που γιγαντώθηκαν άναρχα. Χωρίς ποτέ κανείς παράγοντας να καθίσει με σοβαρότητα και συνεργασία και να σχεδιάσει το μέλλον μιας ήπιας και επικερδούς ανάπτυξης του τόπου. Αλλά και την αδιαφορία του μεγαλύτερου τμήματος των ντόπιων που είδαν για δεκαετίες στον τόπο τους την ιερή αγελάδα του εύκολου πλουτισμού χωρίς να σκεφτούν τα παρακάτω. Για αυτό και η στροφή σε έναν τουρισμό εξαιρετικά χαμηλού οικονομικού επιπέδου μετατρέπει τα τελευταία τρία χρόνια το νομό σε ένα αντίγραφο της Πιερίας τα χρόνια της επέλασης των Βαλκανίων στη δεκαετία του ογδόντα.