Δεν είναι η απάντηση που µας διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση…

Λέξεις: Ελενη Αναστασοπούλου

Όσο πλησιάζει ο καιρός για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέμαι πως θα ήταν τα πράγµατα αν το κόµµα δεν είχε γίνει «χίλια κοµµάτια», γιατί τα κοµµάτια δεν είναι δυο είναι πολλά.

-Ένα, αυτών που ήταν κουρασµένοι, όσο να πεις οι διαρκείς προσπάθειες αποδόµησης είναι κουραστικές, και επέλεξαν να ξεκουραστούν φτιάχνοντας ένα καινούργιο κόµµα

-ένα, όσων είχαν αποστασιοποιηθεί αρκετό χρόνο πριν, εξαιτίας των εσωκοµµατικών και καθόλου συντροφικών συνθηκών που είχαν διαµορφωθεί

-ένα, εκείνων που έψαχναν µια ελπίδα,(οι του 2ευρου όπως υποτιμητικά τους αποκάλεσαν, άραγε αν ήταν του 100ευρου θα έχαιραν περισσότερης εκτίµησης;) και σιγά σιγά την έχασαν,

-ένα, αυτών που πάλεψαν και πόνεσαν σε αντίξοες εποχές για τον ΣΥΡΙΖΑ (όχι δεν ένιωθαν ιδιοκτήτες ούτε ιδρυτές, παρά µόνον αγωνιστές) και δεν έφυγαν, πιστοί στις κοµµατικές διαδικασίες(οι οποίες, να µην ξεχνάµε, ανέδειξαν τον Κασσελάκη) και στην πορεία είδαν αυτές τις διαδικασίες να αποδοµούνται και να παρακάµπτονται, ετσιθελικά και φανερά αυτή τη φορά κι όχι υπόγεια, µε φυσική κατάληξη την απογοήτευση και αποχώρηση από τα όργανα ή και τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να εντάσσονται απαραίτητα στο πρώιµα αποσχισθέν κοµµάτι,

-ένα ακόµη ,αυτών που θεωρούν µάταιη κάθε ενασχόληση µε την πολιτική πλέον και µε τη θλίψη και την αµηχανία που γεννά η απογοήτευση αποτραβιούνται και δεν ελπίζουν πια… τόσα και πολλά ακόµη κοµµάτια-σπαράγµατα έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ (ποιος ΣΥΡΙΖΑ;)

Και τώρα τι να περιµένουµε από το συνέδριο;

Με την αποδυνάµωση του κόµµατος και την πίστωση χρόνου που -σωστά – δόθηκε στον Κασσελάκη, είχε την ευκαιρία να δηµιουργήσει τους συσχετισµούς που τον εξυπηρετούν και να εδραιώσει την θέση του.

*Αν δεν είχε διασπαστεί το κόµµα, αν η άλλη η κριτική άποψη, το αντίπαλο δέος υπήρχε στο κοµµα θα έβαζε ένα «φρένο» στην µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.

*Αν δεν είχαν φύγει, θα αναδεικνύονταν οι προθέσεις και οι πολιτικο-ιδεολογικές ελείψεις του Κασελάκη και όχι οι προσωπικές βλέψεις των αποχωρησάντων.

*Αν δεν είχε γίνει «χίλια» κοµµάτια, στο συνέδριο θα δινόταν η ευκαιρία για αµφισβήτηση και γιατί όχι για αλλαγή, όχι µόνο προέδρου αλλά και εσωκοµµατικής ρότας και συµπεριφοράς που δυστυχώς ευθύνεται, εν πολλοίς, για την σηµερινή κατάπτωση της ριζοσπαστικής αριστεράς γενικότερα.

*Αν δεν είχε γίνει «χίλια» σπαράγµατα θα µπορούσε να σταθεί απέναντι στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής και να ζωντανέψει εκ νέου την ελπίδα του κόσµου για καλύτερες µέρες.

*Αν δεν είχε κατασπαραχθεί θα µπορούσε να στηρίξει και να υπερασπιστεί όσα θετικά έγιναν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά να αποδεχθεί και να µάθει από τα παραδεδεγµένα λάθη του.

Τώρα τι;

Πως να µιλήσει και να ελπίσει κανείς για προοδευτικό, αριστερό, αλληλέγγυο µέτωπο απέναντι στη δεξιά, όταν έχει διαρραγεί η εµπιστοσύνη, όταν έχουν ακουστεί ύβρις εκατέρωθεν , όταν έχουν βγει τα λασποπίστολα απ´ όλες τις πλευρές κι έχουν θολώσει, για να µη πω βρωµίσει, κάθε προοπτική συνύπαρξης και κοινών αγώνων υπέρ του συλλογικού καλού;

Ποιες προγραµµατικές συγκλίσεις κι συγκολλητικές θέσεις θα βρεθούν στη µόνη διέξοδο, αυτή της συντεταγµένης κι συλλογικής αντίστασης του προοδευτικού κόσµου απέναντι στην κυριαρχία των δεξιών και ακροδεξιών δυνάµεων;

Αυτά κι άλλα χίλια ερωτήµατα απασχολούν πολλούς ανθρώπους µεταξύ αυτών κι εµού…

Όσο όµως κι αν «δεν είναι η απάντηση που µας διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση» όπως λέει ο Ιονέσκο, στην προκειµένη περίπτωση χρειαζόµαστε απαντήσεις προς συζήτηση για να προχωρήσουµε.

*Η Ελένη Αναστασοπούλου, είναι συγγραφέας, τ. Σχ. Σύμβουλος, τ. Περ/κή Δ/ντρια Εκ/σης