Δεν επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής, αλλά της ΦΩΝΗΣ

ΕΙΚΟΝΑ: Σωτήρης Δημητρόπουλος/Από την Έκθεση φωτογραφίας για το έγκλημα των Τεμπών 

Δεν επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής…

Οφείλω να βγω να μιλήσω, να φωνάξω, ενίοτε να ουρλιάξω κιόλας.

• Για όλα όσα μας νομίζουν πως μπορούν να μας ταΐζουν και να τρώμε αμάσητα, χωρίς να υπολογίζουν ότι έχουμε κοινό νου και κριτική σκέψη.
• Για τους κυβερνώντες που μας τάζουν διαχρονικά ή παρουσιάζουν ως  σημαντικό έργο είτε αυτά που θα (και αν) γίνουν, είτε  τα αυτονόητα, που θα έπρεπε να υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.
• Για τους πολιτικούς που γεμάτοι έπαρση και αλαζονεία κουνούν το δάκτυλο στους απλούς εργαζόμενους, οι οποίοι τρέχουν μέρα νύχτα για το μεροκάματο και να ζήσουν την οικογένειά τους, για το πώς θα έπρεπε να δουλεύουν, ανεξάρτητα αν αυτοί δεν το έχουν κάνει ποτέ ή ελάχιστα.
• Για τους «Φραπέδες» της πολιτικής, αυτούς που χρόνια τώρα απομυζούν  το ελληνικό δημόσιο παίρνοντας θέσεις, λεφτά, μίζες, τους Γκρούεζες αυτής της χώρας που μας ρουφούν  το αίμα, δεκαετίες.
• Για τους αυλικούς των κυβερνώντων, αυτούς που για μερικές ψήφους και μια καλή θεσούλα είναι πρόθυμοι να (σε) πουλήσουν ή να πουληθούν.
• Για τους εξυπνάκηδες μεσάζοντες που εκμεταλλεύονται την κρίση και κονομάνε στις πλάτες μας.
• Για  τους βολεψάκηδες που δε θέλουν να δουλέψουν, αλλά να τους διορίσει το κόμμα.
• Για τους δολοφόνους των δρόμων που περνούν με κόκκινο και δεν υπολογίζουν κανέναν.
• Για αυτούς τους δικαστές που δωροδοκούνται, αυτούς τους δημοσιογράφους που επαναλαμβάνουν ό,τι τους λένε.
• Για τα προδομένα όνειρα μιας γενιάς σαν τη δική μου, που κάηκε όταν πάνω στην πιο παραγωγική της ηλικία τους είπαν πως έχει οικονομική κρίση και όλα ξαφνικά έσβησαν.
• Για τα κέρδη που συνέχιζαν κάποιοι να βγάζουν και μέσα στην  κρίση λέγοντάς μας να κάνουμε υπομονή.
• Για τη νεότερη γενιά, που έμαθε να ζει με 700 ευρώ το μήνα και που βλέπει πως το να φτιάξει το δικό του σπίτι  ισοδυναμεί  με 18ωρη δουλειά  ή όνειρο θερινής νύχτας.
• Για τα  παιδιά μας που χτίζουν τα όνειρά στους στο εξωτερικό, ξέροντας από μικροί πως εδώ δε θα βρουν το  μέλλον που θέλουν.
• Για τα αγέννητα παιδιά μας που δε θα ζήσουν γιατί «πώς θα τα μεγαλώσουμε, δε φτάνει το μηνιάτικο».
• Για τους χαμηλοσυνταξιούχους που  έφαγαν μια ζωή να δουλεύουν στο πεζοδρόμιο, πολλές φορές χωρίς ένσημα, για να παίρνουν τώρα συντάξεις των 500 και 600 ευρώ.
• Για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που οι βάρκες τους «βυθίζονται» στη Μεσόγειο.
• Για την παιδεία που δεν έχουμε, τη στείρα γνώση που το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας εκθρέφει, με μαθήματα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν κι άλλα που λείπουν.
• Για τα σχολεία που έχουν βασικές ελλείψεις και τους καθηγητές που μαθαίνουν μετά την έναρξη της σχολικής σεζόν πού θα διδάξουν.
• Για τα υποστελεχωμένα νοσοκομεία που βλέπεις ακόμη ράντσα (και κάποιοι γκρινιάζουν, τη μέρα των εγκαινίων…).
• Για τα δικαιώματά μας στη στέγαση, που τα αρπακτικά δεν αφήνουν τίποτα χωρίς να τον φάνε και τους δημόσιους χώρους που δεν υπάρχουν.
• Για τα κράτη-δολοφόνους που δεν μεριμνούν ούτε για τα πιο βασικά δικαιώματα στους δρόμους, στις συγκοινωνίες, ούτε καν μια τηλεδιοίκηση, το πιο αυτονόητο πράγμα παγκοσμίως στα τρένα.
• Για τα παιδιά μας, που έφυγαν τόσο άδικα στα Τέμπη.

Για όλα αυτά και για χιλιάδες άλλα που καθημερινά μας κάνουν να λέμε ότι είναι ευχή αλλά και κατάρα που αγαπάμε και συνεχίζουμε να ζούμε σε αυτή τη χώρα,

έχουμε όχι δικαίωμα, αλλά ΧΡΕΟΣ να μιλάμε, μέχρι πια η φωνή να μην μπορεί να βγει.