Δεν γίνεται η Αθήνα να αποφασίζει για την Θεσσαλονίκη

Εικόνα: Motionteam

Κράτησα πολλά και ενδιαφέροντα από την συζήτηση που κάναμε στο Ισλαχανέ την περασμένη Κυριακή για το περιβάλλον.

Με ανθρώπους που πραγματικά είχαν να καταθέσουν σημαντικά στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο η Θεσσαλονίκη και οι πόλεις μας θα πρέπει, με βάση ευρωπαϊκά παραδείγματα, να προχωρήσουν στην πράσινη μετάβαση, να επιβάλλουν το πράσινο ως μέσο ανάσχεσης των επιπτώσεων των ακραίων καιρικών φαινομένων, αλλά και ως τον μοναδικό ανθρώπινο τρόπο, πλέον, επιβίωσης στις πόλεις.

Εκτός από την επιδότηση της κοινωνικής κατοικίας, που ξεπερνά πλέον το 50% στη Βιέννη και είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό στοιχείο, ειπώθηκε κάτι ιδιαίτερα κομβικό από τη Μαρία Βασιλάκου (ενώ στη συνέχεια θίχτηκε και από τον Περικλή Χατζηνάκο), που δεν έχει να κάνει απαραίτητα για το πράσινο, αλλά για τη λειτουργία των πόλεων.

Δεν γίνεται μία μεγάλη πόλη να λειτουργεί σταθερά ως «όμηρος» της πρωτεύουσας, όποια κι αν είναι αυτή.

Μία πόλη να αποφασίζει για τον εαυτό της 

Στην Αυστρία λειτουργεί πραγματικά η αποκέντρωση και μπορεί κάθε Δήμος, όπως της Βιέννης, ως ισότιμο μέλος μιας Ομοσπονδίας, να μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα και να αποφασίζει για τις τύχες των πολιτών του.

Να αποφασίζει για την συγκοινωνία του, τα έργα, μικρά και μεγάλα και την αναγκαιότητά τους, τα οικονομικά του, τα σχολεία του, να σχεδιάζει το μέλλον. Ακόμη και για το τι θ γίνει με την ανάπλαση της ΔΕΘ, αποφασίζεται μακριά από την πόλη.

Όπως το κάνει η Βιέννη, όπως συμβαίνει σε κρατίδια της Γερμανίας, αλλά και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, έτσι μπορούν να το κάνουν κι άλλες πόλεις. Να αποφασίζουν για τον εαυτό τους.  Να μην στηρίζονται σε βαθμό εξάρτησης από την κεντρική εξουσία. Να μπορούν να ανασάνουν από μόνες.

Θυμάμαι πως ο νυν δήμαρχος της πόλης Στέλιος Αγγελούδης είχε πει προεκλογικά και το τηρεί ως τώρα, ότι θα είναι κάθε μήνα στην Αθήνα για να διεκδικεί όσα μπορεί περισσότερα για τη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζω μάλιστα πως προ ημερών ότι βρέθηκε στην πρωτεύουσα για σειρά επαφών. Ξέρει, έμπειρος ων, ότι αυτός είναι ο τρόπος να προχωρήσει η πόλη του στην επόμενη μέρα.

Πρέπει να πηγαίνει στην Αθήνα;

Αυτό αποτελεί από μόνο του πρόβλημα. Το να πρέπει ένας δήμαρχος να βρίσκεται στην Αθήνα για να… διεκδικεί. Τη στιγμή που τα κονδύλια, θα έπρεπε να τα διαχειρίζεται αυτόνομα. Τη στιγμή που η κοινωνία της Θεσσαλονίκης γνωρίζει πολύ καλύτερα από κάθε άλλη τα προβλήματά της.

Για το αν χρειάζεται πραγματικά τον Fly over, για το τι θα κάνει με τα σχολεία και τα αστυνομικά της τμήματα, χωρίς να χρειάζεται να περιμένει από τους αμρόδιους Υπουργούς. Κι αυτό αφορά όλους τους Δήμους, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Πήγε να γίνει με τις Περιφέρειες, αλλά επί της ουσίας δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Ωστόσο, παραμένει αυτός ο τρόπος. Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τη λειτουργία μία σύγχρονης δημοκρατίας; Ποιους συμφέρει να διαιωνίζεται το πελατειακό κράτος των Αθηνών; Ποιους συμφέρει να έρχονται μία φορά το μήνα στους «ιθαγενείς» για… τάξιμο;

Ποιους συμφέρει να μην δίνονται εξουσίες στους Δήμους και στις Περιφέρειες; Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά. Από τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία μας. Και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την κεντρική εξουσία. Θα είναι μια καλή αρχή.