Δεν προτείνω, δεν προτείνω

Τα χρόνια της ισχυρής Ελλάδας ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα με τα οποία μπορούσες να γεμίζεις το χρόνο σου ήταν να προβλέπεις την καταστροφή της- το ίδιο έργο θα παιζόταν αργότερα στις διεθνείς αγορές από τους κατόχους CDs. Όσο την ανέμενες, μπορούσες να διατηρείς «μειοψηφικά ποσοστά που σου διασφάλιζαν τον έλεγχο σε κρίσιμες δικτυακές υποδομές». Τώρα που έφτασε αποφασισμένη να επενδύσει στη δυστυχία σου, διόλου δημιουργική δε σου φαίνεται η λεπτομερής περιγραφή της.

Στην αντίπερα όχθη αυτού του εύγλωττου κοντράστ συναισθημάτων το Δ.Ν.Τ παραλαμβάνει επιτέλους το μετάλλιό του ύστερα από σκληρό αγώνα ενός χρόνου για λογαριασμό των ανθρώπων του. Ενόσω οι βουλευτές πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους (250.000 λαού για έναν Άκη), η χώρα προσέφερε το δικό της σε καλύτερη τιμή. Με τους δανειστές της όμως να αργούν ακόμα να τη γονατίσουν και τις προσωπικότητες να καθυστερούν να την κυβερνήσουν, ο κόσμος διψάει για προφητείες που στη συσκευασία τους θα περιλαμβάνουν διετή τουλάχιστον εγγύηση. Αυτή την ώρα στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν άπειρες και ελάχιστες είναι εκείνες που διατηρούν επιφυλάξεις. Όλοι είναι βέβαιοι όμως για ένα πράγμα: τη λύση θα τη δώσει ο κυρίαρχος λαός. Ποιος λαός όμως; Οι γενικές συνελεύσεις; Το «έξω τα κόμματα»; Ο αποκλεισμός της Βουλής; Το πιο ριζοσπαστικό κάψιμό της; Οι εκλογές; Οι γκιλοτίνες; Τα ελικόπτερα; Η βία; Ποιος θα μας πει τι πρέπει να γίνει; Ποιος θα πέσει μέσα στις αναλύσεις του; Ποιος είναι ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος προφήτης και ποιον τέλος πάντων να ακολουθήσουμε; Όχι, δεν κλαίμε πια τη μοίρα μας: ξαφνικά ασφυκτιούμε από λύσεις, ξεδιψάμε σε οάσεις επιχειρημάτων, ανακαλύπτουμε τον κόσμο μας εκ των υστέρων και μιλάμε μεταξύ μας. Όλα όμως τα εναλλακτικά σενάρια, όπως η επιστροφή στη δραχμή, έχουν ένα κακό: εμπεριέχουν ρίσκο που προς το παρόν δεν είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε. Η προδοσία του τόπου εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα έχει τελικώς την έγκρισή μας. Δεν γίνεται να είμαστε και μέσα στο ευρώ και πλούσιοι και ανεξάρτητοι; Χάθηκαν τα θαύματα;

Δεν ξέρω τι συμβαίνει κι όταν δεν είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, δε χωράμε στις πλατείες. Τις καθημερινές όπου οι τελευταίες αδειάζουν, βρισκόμαστε στο έλεος του απέναντι. Με τόσους επίδοξους δικτάτορες και άλλους τόσους σωτήρες, είναι επόμενο να αναβάλλεται διαρκώς η Επανάσταση. Εξάλλου μετά την παραδοχή του πρωθυπουργού περί αδύναμων εθνικών συστημάτων δημοκρατίας, δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν τόσο οι εκδοχές της εκτροπής που εκβιαστικά φέρνει στο προσκήνιο η δημοσιογραφική φρουρά της κυβέρνησης, όσο οι εκδοχές της κρίσης: Ποια κρίση δηλαδή θέλουμε, με τι χαρακτηριστικά, ποιους θέλουμε να πλήξει περισσότερο και πόσο θέλουμε να μην κρατήσει. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, αυτό που διακυβεύεται, επισήμως, δεν είναι η εθνική μας κυριαρχία αλλά η αίσθησή της όπως αναφέρει η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν είναι η δημοκρατία μας αλλά το μέγεθος της αδυναμίας της και τα ελάχιστα περιθώρια ελιγμών της.

Πρόσφατα κάποιος που τα ήξερε όλα, ένας από αυτούς που θα μπορούσε να αφιερώσει τη ζωή του για να αλλάξει ολόκληρο τον πληθυσμό του πλανήτη ώστε να μην αναγκαστεί να αλλάξει ο ίδιος, με ρώτησε τι προτείνω. Του απάντησα αμέσως ότι δεν προτείνω απολύτως τίποτα- πέρα από την ειρηνική διαμαρτυρία- γιατί αυτό είναι το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορώ να κάνω. Δε με πήρε στα σοβαρά. Όταν κάποτε οι άρχοντες της Εφέσου αναζήτησαν τον Ηράκλειτο για να συντάξει τη νομοθεσία της πόλης, τον είχαν βρει πίσω από τα τείχη της να παίζει με τα παιδιά. Σα μόνη λύση πρότεινε να πάνε οι ενήλικοι Εφέσιοι να κρεμαστούν και η πόλη να αφεθεί στη διοίκηση των μικρών του φίλων. Στου μνημονίου τα μισά, ούτε καν η πιο ακραία πρόταση, δεν πρέπει να απορρίπτεται δίχως να συζητηθεί. Όλες μπορούν να γίνουν μέρος του προβλήματος.

* Η φωτογραφία είναι του Θωμά Τζήρου