Δεν θα με τρελάνεις εσύ (6)

του Κωστή Ζαφειράκη

Κωστή,

Θέλω να μιλήσουμε για γυναίκες, μήπως εσύ τις καταλαβαίνεις. Εμένα άσπρισαν τα μαλλιά μου κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω τι κουβαλάνε στο κεφάλι τους. Ιδίως όταν το κεφάλι τους είναι όμορφο. Όσο πιο όμορφο το κεφάλι, τόσο μεγαλύτερο το χάος μέσα του. Όσο πιο αθώο το βλέμμα, τόσο πιο βρώμικη η σκέψη. Όσο πιο γλυκό το χαμόγελο, τόσο πιο φαρμακερή η γλώσσα. Δεν ξέρω αν με εννοείς. Αν άκουγες λαϊκά, θα στα εξηγούσα όλα με Ζαγοραίο, αλλά πιο πολύ για Μάλαμα σε κόβω εσένα και δεν θα συνεννοηθούμε έτσι. Θέλω να σου πω για την τελευταία, που έμοιαζε με Παναγιά. Ξανθή αγαπημένη παναγιά. Νόμιζα ότι βρήκα επιτέλους το όνειρο που είχα πλάσει από παιδί. Ήθελα να της φέρομαι σαν να είναι εύθραυστο βάζο. Τη συνόδευα μέχρι την πόρτα του σπιτιού της και την αποχαιρετούσα με χειροφίλημα. Της μιλούσα σα να ήταν παιδί. Της μάθαινα τον κόσμο. Ήμουν όλο ρομάντζο και τρυφερότητα μαζί της, άλλος άνθρωπος σου λέω. Αν ζούσε η μάνα μου, θα την πήγαινα να την γνωρίσει. Εκεί είχα φτάσει. Αλλά εκείνη, ξέρεις τι ζητούσε εκείνη από μένα; Σεξ, Κωστή και τίποτα άλλο. Μάλιστα! Όλα ή τίποτα έλεγε, αλλά σεξ εννοούσε. Όλο νάζια και παιχνίδια και το μυαλό της συνέχεια στο κεχρί. Με ξεζούμισε, με χόρεψε στο ταψί, δε σεβάστηκε ούτε την ηλικία μου. Στο τέλος, μου σφύριξε και τρία σύμφωνα, μ’ έβγαλε σκάρτο και με έστειλε αδιάβαστο. Τον είχε έτοιμο τον επόμενο φαίνεται. Στις εννιά του μακαρίτη, η Μεσσαλίνα. Τι θέλουν από μας, φίλε Κωστή, έχεις καταλήξει; Γιατί μας βασανίζουν; Γιατί μας φτύνουν όταν είμαστε σπαθί και ντεκλαρέ; Είναι όλες ίδιες; Είναι όλες πόρνες; Υπάρχει ελπίς;

Μίλτος

Υ.Γ. Αν την πετύχω πουθενά τη δικιά μου, τι λες, να την φτύσω ή να την φιλήσω; Γιατί με καίει ακόμα η ρουφιάνα.

Μίλτο μου,

Ξέρεις τι λέει μια Πολωνική παροιμία; «Όπου δεν μπορεί να πάει ο διάβολος, στέλνει μια γυναίκα». Σου’ λαχε. Και γι’ αυτό, από κυνηγός κατάντησες λαγός. Χώρια που το φάντασμα της μάνας σου δε σ’ αφήνει να κολαστείς και να το φχαριστηθείς. Ακόμα και η τυρόπιτα Μίλτο μου, όταν τη μοιράζεσαι με τη μάνα σου (και δεν  είσαι προνήπιο), χάνει τη νοστιμάδα της. Πόσο μάλλον η ξανθιά αγαπημένη και διαβολεμένη Παναγιά. Οι ερωτευμένοι άνδρες μπορεί να γίνουμε πολύ ηλίθιοι, σκέτες παντόφλες, αλλά αυτή είναι η φύση μας, φίλε μου. Με τη λεγάμενη Μίλτο, έχεις πέσει σε σφάλματα τραγικά. Σ’ έπιασε κι αυτός ο ρομαντισμός, λες και είσαι ο Λόρδος Βύρωνας. Πάλι καλά που δεν χάραξες σε παγκάκι τα αρχικά σας. Δεν υπάρχει γυναίκα που να μη χασμουριέται με όλα όσα έχεις κάνει εσύ γι’ αυτήν. Η οποία, μη νομίζεις ότι είναι και καμιά περίπτωση γκανιάν, απλώς σου’ κατσε βαριά. Άμα έχεις συνηθίσει στα φιλέτα σενιάν και φας ένα βράδυ στιφάδο, θα τον δεις τον εφιάλτη, είναι αναπόφευκτο. Καλύτερα να σου ερχόταν ο διάβολος, Μίλτο μου, παρά αυτή.  Εσύ Κοπέρνικε μου, της έδειχνες τα άστρα, κι αυτή, ξετύλιγε το προφυλακτικό. 

Μήπως, όμως, πληρώνεις παλιές σου αμαρτίες; Το πιστεύω, ξέρεις, πως όλα μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Για να στρώσουμε, που λένε. Μπορεί αυτή η «ρουφιάνα» που λες, να είναι εντεταλμένη από τη Μοίρα. Αν το δεις έτσι, θα ξεκολλήσεις. Το ίδιο είχε πάθει κι ένας φίλος μου, όχι με γυναίκα, με μοτοσυκλέτα, ώσπου στο τέλος την έριξε σ’ ένα γκρεμό και πήρε ποδήλατο. Τι θέλω να πω; Καλό πράγμα η ταχύτητα και η αδρεναλίνη, καλό το σεξ και η κάβλα, καμιά φορά όμως είναι χρήσιμο να ανακαλύπτουμε ξανά τον τροχό. Θα στο πω και με το στυλ του Σεφέρη, που’ ναι της εποχής σου: «Πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή». 

Βρίσκεσαι σε αυτήν ακριβώς την φάση: ξαναρχίζεις. Και μη μου αρχίζεις τις κλάψες: άσπρα μαλλιά, ορφανός από μαμά, λαβωμένη καρδιά κι όλες οι γυναίκες είναι πόρνες. Παρ’ το αλλιώς. Κράτα το σπαθί και το ντεκλαρέ στυλάκι και γίνε πιο πρακτικός. Τι θα πει, «να την γνωρίσω στη μάνα μου» και την «αποχαιρετούσα με χειροφίλημα»; Έτσι και γράψεις καμιά τέτοια αποκοτιά στο Facebook, θα σου κάνουν like μόνο εσύ και η μάνα σου, αν έχει ίντερνετ εκεί που βρίσκεται.

Γίνε πιο πρακτικός, λέμε. Κλαρκ Γκέιμπλ, ας πούμε (πάλι σου μιλάω με σύμβολα της εποχής σου, για να καταλαβαινόμαστε). «Ειλικρινά αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα»- θυμάσαι την ατάκα αυτή; Από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» είναι. Στην ανάγκη, ξαναδές την ταινία. Ξαναθυμήσου τα νιάτα σου. Ξαναμπές στο παιχνίδι από την αρχή. Δεν είναι εύκολο πράγμα, το νιώθω. Ειδικά για σένα που’ χεις καταντήσει Νίκος Ξανθόπουλος και Τόλης Βοσκόπουλος μαζί (πάλι σου μιλάω με σύμβολα της εποχής σου, για να καταλαβαινόμαστε).

Και μη νομίζεις ότι μόνο εσύ είσαι το θύμα ή ο εκλεκτός της φρίκης. Όλοι εμείς οι άνδρες, από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο («της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε Κόλαση και πότε ο Παράδεισος») μέχρι τον Όμηρο Σίμπσον («ο πυρηνικός αντιδραστήρας μοιάζει πολύ με γυναίκα. Απλά, πρέπει να διαβάσεις τις οδηγίες χρήσης και να πατήσεις τα κατάλληλα κουμπιά») είμαστε γεννημένοι για την ψυχρολουσία. Όπως κι εκείνες «για την καταστροφή» που λέει κι ο Σερ Μπιθικώτσης.

Αν θέλεις να μ’ ακούσεις, σου’ χω και μερικές ασκήσεις, έτσι για να ξεκινήσεις την αυτοβελτίωση… (ναι ναι ναι, ακόμα και σ’ αυτήν την ηλικία….μα πόσο είσαι βρε θηρίο;)

Άσκηση πρώτη- μισή ώρα κάθε μεσημέρι: διάβαζε Μπαλζάκ: «Μια γυναίκα δείχνει πιο γρήγορα τον κώλο της παρά την καρδιά της».

Άσκηση δεύτερη- επαναλάμβανε κάθε πρωί, ίσαμε 20 φορές, την φράση του Χέλμουτ Νιούτον: «Η τέλεια γυναίκα: θηλυκή, ακριβή, σέξι, ψυχρή, αλλά πάντως σίγουρα διαθέσιμη, δοθέντων των κατάλληλων συνθηκών και χρημάτων».

Άσκηση τρίτη: βλέπε κάθε βράδυ, για δύο μήνες, Χίτσκοκ: «Η γυναίκα πρέπει να είναι σαν μια καλή ταινία τρόμου: όσο περισσότερο χώρο αφήνει για τη φαντασία μας, τόσο το καλύτερο»

Με αγάπη

Κωστής

Υ.Σ. : Αν την πετύχεις πουθενά, όρμα και φίλα την, άσε το θηρίο να βγει από μέσα σου, μην χάσεις χρόνο με χειροφιλήματα. Και σταμάτα να διαβάζεις Γρηγόριο Ξενόπουλο. Α, και κόψε το στυλ «Πυγμαλίωνας», δεν πιάνει πια. Ποιά γυναίκα σήμερα, νιώθει «Ωραία μου Κυρία»; Αν βρεις έστω και μία, ετοίμασε προσκλητήρια, παντρεύεσαι.