Δεν ξεχνώ

Δεν ξεχνώ την καταστροφική πολιτική των ατελείωτων δεκαετιών της Δεξιάς ούτε και την πρόσφατη ολέθρια πενταετία της Νέας Δημοκρατίας, που ξαναγυρίζει στο μυαλό μου τώρα που προετοιμάζεται ολοταχώς μια νέα δεξιά επέλαση «νοικοκυραίων» στο κράτος, στις υπηρεσίες, μια νέα βάναυση προσβολή στη νοημοσύνη και την αισθητική μας.

Δεν ξεχνώ τα εξόφθαλμα ψέματα της δήθεν δημοκρατικής (ή και σοσιαλιστικής για τους θρασύτερους) παράταξης, που έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα στο άρμα του ΔΝΤ χωρίς αιδώ, ενώ τα στελέχη της, αυτοί οι ίδιοι που ψήφισαν τον στραγγαλισμό μας, συνεχίζουν ως αθώες περιστερές να καπηλεύονται το όνομα του Πασόκ, στοχεύοντας να παρατείνουν την προνομιούχα ζωή τους.

Δεν ξεχνώ τα ύποπτα παιχνίδια που παίχτηκαν για τον κατακερματισμό της Αριστεράς, έτσι που να μην της επιτρέψουν ποτέ να εξελιχθεί σε έναν ισχυρό πόλο αντίστασης, σε κάτι περισσότερο από ευάριθμα ασήμαντα αποκόμματα διαμαρτυρίας.

Δεν ξεχνώ τους δογματικούς και με στόχο τη λαϊκή κατανάλωση, αποκλεισμούς δρόμων, λιμανιών, ξενοδοχείων και της ίδιας της Ακρόπολης, από πέντε – δέκα φανατικούς για λόγους ανύπαρκτους έως γελοίους, με καταστροφικά αποτελέσματα για όλους.

Δεν ξεχνώ τα τηλεοπτικά και πολιτικά παιχνίδια, που ζεσταίνοντας το αυγό του φιδιού, άνοιξαν την πόρτα της Βουλής στους ακροδεξιούς και τους οδήγησαν ως τους υπουργικούς θώκους, έτσι ώστε οι επόμενοι να μπουν στη Βουλή πανηγυρικά με το χέρι υψωμένο χαιρετώντας φασιστικά.

Δεν ξεχνώ τις ατελείωτες κωλοτούμπες στελεχών όλων των κομμάτων, που ψήφιζαν και δεν ψήφιζαν τα επαίσχυντα μνημόνια και νομοσχέδια, που άλλαζαν θέσεις και ψήφο από τη μία ώρα στην άλλη, που έβλεπαν μπροστά τους μόνο την καρεκλίτσα τους την οποία υπερασπίστηκαν μέχρις εσχάτων στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας.

Δεν ξεχνώ ούτε κι αυτούς που δήθεν αποχώρησαν θορυβώντας για να επανέλθουν ως αρχηγοί, ρόλο εξυπηρετικό για τις μετέπειτα ανίερες συμμαχίες τους κι ως δήθεν ανεξάρτητοι έτοιμοι να συμπράξουν με τον οποιονδήποτε, εξαργυρώνοντας το τομάρι τους.

Δεν ξεχνώ ότι μας ξεπούλησαν μπιρ παρά όλοι μαζί σε αγαστή συνεργασία με τους αναποτελεσματικούς δήθεν διαμαρτυρόμενους.

Δεν ξεχνώ ότι το λευκό, το άκυρο, η αποχή, εξυπηρετούν το πρώτο ή και το δεύτερο κόμμα, αφού στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία το εκλογικό σύστημα ουδόλως ενδιαφέρεται γι αυτήν.

Και με όλα αυτά, αφού ξανακούσω αηδιάζοντας τα ξύλινα λόγια και τα ξεδιάντροπα ψέματά τους, καλούμαι να ψηφίσω. Να επιλέξω τους νέους ή και τους αναπαλαιωμένους «σωτήρες» μας. Να εγκρίνω την ολέθρια πολιτική τους. Πρέπει να τους δω να πανηγυρίζουν το βράδυ των εκλογών. Να χειροκροτούν αλλήλους. Να παραλαμβάνουν περιχαρείς τα χαρτοφυλάκια τους. Να μας ξαναγράφουν και πάλι στα παλιά τους παπούτσια. Και επιπλέον να τους πληρώνω με καμιά σαρανταριά χιλιάδες ευρώ το μήνα τον καθένα.

Πρέπει να πιω και αυτό το πικρό ποτήρι. Μαζί με άλλα έξι – εφτά εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόρους. Μερικοί από τους οποίους φαίνεται πως ξεχνούν.