Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια χαμένη ευκαιρία

Λέξεις: Στράτος Σαφιολέας

Ίσως στενοχωρηθούν κάποιοι φίλοι και κάποιες φίλες από αυτό που θα γράψω, αλλά επιτρέψτε μου: τα γράφω και εγώ με στενοχώρια:

Μια που ζω αυτή την περίοδο στην Αμερική, έχω μια ευκαιρία να ζω μια άλλη επικίνδυνη πολιτική πραγματικότητα. Προσέξτε: στην Αμερική, ο Biden δεν εξαναγκάστηκε να αποχωρήσει. Αποφάσισε να αποχωρήσει.

Ακόμα και αν είχε πολύ κόσμο εναντίον του στο κόμμα, και ένα μεγάλο κομμάτι όσων μετείχαν στη δημόσια συζήτηση είχε στραφεί εναντίον του, διατηρούσε εξίσου πολύ κόσμο στους υποστηρικτές. Ο Biden είχε πάρα πολλούς και πολύ ισχυρούς υποστηρικτές μέσα στο κόμμα και στον κόσμο.

Επειδή δε πέρασε την ζωή του σαν αυθεντικά “ωραίος τύπος”, είχε προσωπικές σχέσεις όχι μόνο με μεγάλα αλλά και με μεσαία στελέχη. Ήταν γνωστός, για παράδειγμα, για τη συνήθειά του να παίρνει τηλέφωνα όταν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια και έβρισκε τρόπο για να τον συντρέξει. Ή ήταν γνωστό πως έβρισκε πάντα χρόνο να πηγαίνει σε “fundraisers” για μέλη του Κογκρέσου, για ανθρώπους δηλαδή που τον χρειάζονταν σε μια στιγμή που δεν είχαν ακόμα μεγάλη πολιτική δύναμη. Και για αυτό πολύς κόσμος αγαπά φανατικά ακόμα και τώρα τον Biden. Και έτσι, όταν αμφισβητήθηκε μετά το debate με τον Trump, στάθηκε αμετακίνητα στο πλευρό του.

Ο Biden θα μπορούσε να είχε παραμείνει ο υποψήφιος από το Δημοκρατικό κόμμα για τις επερχόμενες Προεδρικές Εκλογές στην Αμερική. Δεν υπήρχε απολύτως καμμία διαδικασία, νομότυπη ή μη, να τον εξωθήσει δια της βίας εκτός υποψηφιότητας. Αλλά βλέποντας την προεκλογική κατάσταση να είναι κρίσιμη, αποφάσισε να φύγει.

Όντας Πρόεδρος των ΗΠΑ, με τα κλειδιά της εξουσίας στα χέρια και με σοβαρές πιθανότητες επανεκλογής, ο Biden αποχώρησε. Αυτό αποτελεί την πράξη μιας υπεύθυνης ηγεσίας.

Αντιθέτως, στην αγαπημένη μας πατρίδας, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος μου είναι συμπαθέστατος και προσωπικά άγνωστος, έδωσε μάχη για να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Διατηρώντας την επιρροή του στον μηχανισμό, και έχοντας σύμμαχο κάποιες διαλυτικές υποψηφιότητες που είτε αποδυνάμωσαν μια άλλη πορεία, είτε απαξίωσαν μια άλλη προοπτική, στο τέλος τα κατάφερε.

Πριν την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε στα χέρια του το χαρτί των υποκλοπών και δεν το έκανε τίποτα. Συνετρίβει δύο εκλογικά δύο φορές. Ακόμα και μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα γνωρίζει, πως όταν χάνεις διαρκώς με τον ίδιο προπονητή, και μάλιστα χάνεις κατά κράτος, αλλάζεις. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο, θα φέρουν το ίδιο ή μάλλον χειρότερο αποτέλεσμα.

Το ΠΑΣΟΚ αντίκρυσε αναπάντεχα μια προοπτική όχι χάρη κάποιας στρατηγικής, αλλά χάρη σε έναν εξωγενή παράγοντα: την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της “αυτοκτονικής” συμπεριφοράς κάποιων δικών του “ηγετικών” στελεχών. Και αντί η ηγεσία του να αδράξει την στιγμή, φρόντισε να την μετατρέψει σε πελώρια απογοήτευση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια χαμένη ευκαιρία.

*Ο Στράτος Σαφιολέας είναι σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας