Ο Δούκας έμεινε μόνο δήμαρχος. Ο Ανδρουλάκης μπορεί εκτός από πρόεδρος να γίνει και ηγέτης;

Από το Νίκο Ανδρουλάκη, στο… Νίκο Ανδρουλάκη.

Η λεγόμενη «αλλαγή» στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τελικά δεν συντελέστηκε ποτέ, ο Κρητικός πολιτικός παρέμεινε πρόεδρος στο κίνημα και μπορεί να αισθάνεται απόλυτος κυρίαρχος στα κομματικά στρώματα.

Τι άλλαξε και τι θα αλλάξει τελικά στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να μπει σε κυβερνητική τροχιά και να διεκδικήσει την εξουσία;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί την επόμενη μέρα των εσωκομματικών εκλογών, η οποία ανέδειξε καθαρό νικητή τον Ανδρουλάκη, στη μάχη του με τον νυν δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα.

Πολλοί αμφιβάλλουν για το αν θα αλλάξει, στην ουσία του κάτι, όμως ας περιμένουμε.

Αυτό που έδειξαν αναμφισβήτητα οι κάλπες σε ό,τι αφορά τους δύο μονομάχους της χθεσινής ημέρας, είναι πως το εκλογικό σώμα προτίμησε ο Δούκας να παραμείνει προσηλωμένος στο έργο της πρώτης του πολιτικής επιλογής, στη δημαρχία της Αθήνας και όχι στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. 

«Εμείς για δήμαρχο σε ψηφίσαμε» είναι σαν να του είπε το 60 και βάλε τοις εκατό ποσοστό της Αττικής που ψήφισε Ανδρουλάκη χθες. Αυτό βέβαια μπορεί να έχει κι άλλες αναγνώσεις: Ότι δεν άρεσε στο σώμα η επιλογή να διεκδικήσει τόσο γρήγορα την προεδρία («πώς θα συνδύαζε με τις υποχρεώσεις του στο Δήμο;»), αλλά και ότι η νίκη του στις αυτοδιοικητικές μπορεί να ήταν περισσότερο τιμωρία στον Μπακογιάννη, παρά νίκη δική του.

Τα τελευταία είναι εκτιμήσεις και αναγνώσεις, το μόνο βέβαιο είναι πως από τη στιγμή που ούτε καν η Αττική δεν τον ήθελε, δεν είχε καμία τύχη. Μέχρι εκεί ήταν. Φυσικά, ίσως ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχε την ανοιχτή στήριξη Γερουλάνου ή Διαμαντοπούλου…

Το αν τελειώσει γρήγορα το «χαρτί Δούκας» για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα αργήσουμε πολύ να το μάθουμε, όπως και το αν σκέπτεται να ιδρύσει άλλο κόμμα.

Πάμε στο χθεσινό νικητή.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης με νωπή τη λαϊκή ανανέωση της εντολής πρέπει πια να αποδείξει ότι εκτός από κραταιός πρόεδρος μπορεί να γίνει και ηγέτης του ΠΑΣΟΚ.

Να οδηγήσει το κίνημα σε ποσοστά εξουσίας, να του δώσει την οντότητα εντός ουσιαστικού αντιπολιτευτικού πόλου και «να μην ψηφίζει τα περισσότερα νομοσχέδια της Νέας Δημοκρατίας», όπως του καταλογίζουν οι πολιτικοί (εσωκομματικοί) αντίπαλοι.

Ούτε με την υπόθεση υποκλοπών και το Predator, αλλά πολύ περισσότερο ούτε με την ακρίβεια που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, ούτε με άλλες προτάσεις έχει καταφέρει να πείσει μαζικά περισσότερους ψηφοφόρους ώστε να εμπιστευτούν το ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν στις πιο… χαλαρές Ευρωεκλογές πέτυχε αυτό που ήθελε (γι΄αυτό άλλωστε και κινήθηκαν οι διαδικασίες για τις εσωκομματικές εκλογές).

Το αν θα μπορέσει να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ θα εξαρτηθεί και από τον ίδιο σε μεγάλο βαθμό, θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει αυτές τις ικανότητες, αν και υπάρχουν πολλοί μέσα στο κόμμα του που εξακολουθούν να το αμφισβητούν.

Αυτό που δεν αμφισβητεί κανείς είναι ότι έχει καταφέρει να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τους κομματικούς μηχανισμούς, ξέρει καλά από εκλογές, έχει μεγάλη επιρροή στη βάση και… νιώθει από ΠΑΣΟΚ. Αρκεί όμως αυτό για να το ξανακάνει μεγάλο και να το βάλει σε τροχιά εξουσίας;

Υπάρχει η πίεση, πια, από πολλές πλευρές

Θα αναγκαστεί πάντως να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, διότι πια έχει στην πλάτη του την εσωκομματική αντιπολίτευση, με δυνατούς πόλους. Πλην του Δούκα, αναδεικνύεται σε υπολογίσιμη δύναμη (για πολλούς παρ’ ότι δεν κατάφερε να πάει στο δεύτεροι γύρο, ακόμη πιο ισχυρή από τον δήμαρχο Αθηναίων) η παρουσία του Παύλου Γερουλάνου.

Θα τον πιέσει σημαντικά, όπως και η παρουσία της Διαμαντοπούλου.

Αν το ΠΑΣΟΚ είχε ένα κέρδος από την αυτή τη διαδικασία, ίσως ήταν αυτό (και οι οικονομικοί που προέκυψαν από τη συμμετοχή των ψηφοφόρων, βεβαίως).

Ότι δηλαδή ο Ανδρουλάκης έχει πια δίπλα του, πίσω του και πάνω του μια δυνατή τριπλέτα προσώπων που τον πιέζουν να παίξει όλα του τα χαρτιά.

Και προσέξτε…

Σε συνδυασμό με το μπάχαλο που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ, αν ο προοδευτικός χώρος (Κεντροαριστερά και Κέντρο) δεν ανασυνταχθούν, αξιοποιώντας την κυβερνητική φθορά που ήδη άρχισε να φαίνεται από τις Ευρωεκλογές, ας μην παραξενευτούμε αν δούμε το εκλογικό σώμα να πείθεται ακόμη περισσότερο από τις εθνικιστικές και ακροδεξιές κορώνες τα επόμενα χρόνια και στις επόμενες εκλογές…

Ας μην παραξενευτούμε αν δούμε δεύτερη δύναμη τη ακροδεξιά, όπως συμβαίνει σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη κι αν και ο χώρος αυτός μοιάζει επίσης μοιρασμένος και εκφράζεται από διάφορα κόμματα (πλην της Ελληνικής Λύσης έχουμε τη Νίκη, τους Σπαρτιάτες και πλέον και τη Φωνή Λογικής).

Αυτές άλλωστε έχουν το μοναδικό «χάρισμα»  που έχουν είναι να πείθουν, μιλώντας στο θυμικό, εκμεταλλευόμενες την δυσκολία της κοινωνίας να ανταποκριθεί στα βασικά και καλύπτοντας την ανάγκη της να πεισθεί από ένα «αφήγημα»

Το «αφήγημα» της εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης πρέπει να το βρει η Κεντροαριστερά πριν είναι αργά… Το διακύβευμα πια είναι τεράστιο.