Δεξά ή ζερβά

του Νίκου Βράντση

Άγνωστοι διαβάτες περπατούν παράλληλα. Αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Ένας στέκει, άλλος κινείται, ένας κλέβει άλλος ρεμβάζει, ένας ουρλιάζει και άλλος νομίζει πως κάτι ακούει, ένας κοιτάζει την πλώρη ενός καταστήματος φλωρεντίνικων μικροστολιδίων, δυο σμίγουν τα χείλη τους στην πέτρινη πρύμνη του ίδιου καταστρώματος. Πειρατές στο ίδιο αστικό υπερωκεάνιο, δίχως να γνωρίζουν ότι σύντομα θα συναπαντηθούν οι απόηχοι των πράξεών τους. Προχωρούν σε ένα χαραγμένο μονοπάτι, σκαμμένο ανάμεσα σε σμιλεμένες πέτρες, καλλιτεχνήματα και ιαματικές αρχιτεκτονίες.

Αυτά τα τείχη είναι που σώζουν τους ανθρώπους! Δίχως αυτά, όλα θα ήτανε επίπεδα, ανεμπόδιστα, προβλέψιμα, προγραμματισμένα. Και ο κόσμος βαρετός σε μια επαναλαμβανόμενη απλότητα. Οι αδαείς διαβάτες δεν θα γνωρίζαν το ενθουσιαστικό συμβάν της συνάντησης εκεί στην κορυφή που τέμνει τις δυο ευθείες. Τώρα έχουν τον προνόμιο της άγνοιας, της αναμονής, του αγνώστου, που επιτρέπει ακόμα την ελπίδα της έκπληξης. Εκεί στην κορυφή το πώς θα διαχειριστούν την συνάντηση είναι δικό τους θέμα. Ίσως απλά αδιαφορήσουν στην τομή. Αλλά ίσως ξεκινήσουν επανάσταση.

Δείτε ή μάλλον φανταστείτε αυτήν την θλιβερή αντίθεση: αυτόν τον άμοιρο τον αφηγητή στην κορυφή του τριγώνου, να στέκει σαν ένας παθητικός flaneur, να αφουγκράζεται το αναπόφευκτο. Το συνθέτει στο μυαλό του πριν αυτό συμβεί. Θα ήταν κρίμα να επιβεβαιωθεί. Πρέπει να τον διαψεύσουμε, να τον καταργήσουμε αυτόν τον αφηγητή.

Αλλά για μια στιγμή! Μήπως είναι άλλο; Μήπως στέκει εκεί παραλυμένος, αναποφάσιστος, μπροστά στον ίλιγγο της επιλογής; Η στιγμή της απόφασης είναι ως γνωστόν βαριά, γιατί έχει πάντοτε απώλειες. Δεξά ή ζερβά λοιπόν; Πήδα..

Ευτυχώς που ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αυτά τα ευεργετικά τείχη που φτιάχνουνε την τύχη.

Ευτυχώς που ο κόσμος είναι μια εναλλαγή μεταξύ αποφάσεων αλλά και ήδη χαραγμένων δρόμων. Προβλέψεων αλλά και συμβάντων.

Πέτρα σκληρή ο κόσμος και εμείς καλλιγραφούμε και σμιλεύουμε, αιώνιοι σκαπανείς διαδρόμων πολυδαίδαλων, λαβυρίνθων, μινωταύρων, αλλά και σταυροδρομίων.

Κυνηγοί εμείς της γοητείας των ονείρων, του προορισμού που πάει και πάει μας δεν στέκει… Επινοητές του ανθρωπίνου χάους. Στο οποίο οφείλουμε να ενδώσουμε.