Διευκρινίσεις για διαδικτυακά τρολ της ακροδεξιάς του Ισραήλ

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης 

Είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα – διότι με αφορμή τα κείμενά μου για την προφανή γενοκτονία της Γάζας υπήρξαν αρκετά διαδικτυακά τρολ της δολοφονικής ακροδεξιάς του Ισραήλ πήραν την γραμμή να με βρίσουν και να προσπαθήσουν να με μειώσουν.

Αυτά τα τρολ είναι διαδικτυακά προφίλ με πολλαπλά ονόματα που κάνουν αυτή την δουλειά 24/7 – συνήθως είναι άνθρωποι, ωστόσο πλέον μπορεί να είναι και προγράμματα ΑΙ. Οι διαχειριστές τους τους έβαλαν να γράψουν τα γνωστά που γράφουν επί 20 χρόνια: πως κάνω “ευτελισμό του Ολοκαυτώματος”, πως κάνω αναστροφή του Ολοκαυτώματος, πως είμαι “αντισημίτης”, πως είμαι “νάρκισσος”, “αλαζόνας”, “επηρμένος”, πως είμαι “δήθεν συγγραφέας”.

Φυσικά πήραν, όπως και παλιότερα, τις απαντήσεις που τους ρεζίλεψαν.

Πρώτα από όλα:

Εγώ είμαι άνθρωπος με όνομα, επίθετο, πρόσωπο, δημόσιο λόγο και δημόσια παρουσία επί 35 χρόνια. Επί τρισήμιση δεκαετίες γράφω κείμενα με το όνομα και το επίθετό μου και κρίνομαι για αυτά. Δεν είμαι ένα ανύπαρκτο τρολ σαν κι αυτούς: ούτε κάποιος θρασύδειλος με κουκούλα κρυμμένος πίσω από πέντε ή τριάντα πέντε ψευδώνυμα – ούτε κάποιο απροσδιόριστο υποκείμενο που δεν έχει ούτε παρελθόν, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, παρά μόνο πολλά ψευδώνυμα προφίλ.

Δεύτερον:

Έχω γράψει 63 βιβλία, περισσότερα από 1000 άρθρα και έχω κάνει περισσότερο από 2000 μαθήματα και σεμινάρια που κυκλοφορούν ελεύθερα στο Διαδίκτυο. Η ζωή μου ολόκληρη είναι αποτυπωμένη στα δημόσια κείμενά μου – και μπορεί να κριθεί από τους ανθρώπους και από τον χρόνο. Η προσφορά μου στην υπόθεση του Ολοκαυτώματος είναι γνωστή, καταγεγραμμένη και μετρήσιμη.

Περισσότερα από 30 βιβλία μου έχουν ως κεντρικό άξονα το Ολοκαύτωμα. Δικά ήταν τα τρία πρώτα ελληνόγλωσσα θεατρικά έργα (ΜΕΝΓΚΕΛΕ, ΖΥΚLON, LEBENSRAUM) με θέμα το Ολοκαύτωμα που παίχτηκαν στο ελληνικό θέατρο (και παίχτηκαν σε πολλές εκδοχές στην Ελλάδα και το εξωτερικό). Και ο αγώνας μου εναντίον του αντισημιτισμού είναι επίσης γνωστός και κρατάει σε βάθος χρόνου. Το να με κατηγορούν τα τρολ της δολοφονικής ακροδεξιάς του Ισραήλ για “αντισημιτισμό” ισοδυναμεί με μωρία – είναι σαν τους ηλιθίους που κατηγόρησαν για αντισημιτισμό τον Πρίμο Λέβι, την Τζούντιθ Μπάτλερ και τον Γκιντεόν Λέβι.

Τρίτον:

Καταλαβαίνω τον πανικό της δολοφονικής ακροδεξιάς του Ισραήλ που βλέπει να δυναμώνει ένα κίνημα δημοκρατών Ισραηλινών και Εβραίων ενάντια στην κτηνωδία του Νετανιάχου. Κι επειδή εγώ εδώ και χρόνια υποστηρίζω πως μέσα από αυτό το κίνημα των δημοκρατών Εβραίων όλου το κόσμου μπορεί να σταματήσει η γενοκτονία, ερεθίζω ιδιαίτερα τους διαχειριστές των τρολ. Πλέον οι ηρωικοί Εβραίοι της διασποράς (το κίνημα NOT IN MY NAME) ενώνονται με τους ακόμη ηρωικότερους πολίτες του Ισραήλ και με όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς με προεξάρχοντα τον ΟΗΕ:

Και όλοι το δηλώνουν πια καθαρά: στην Γάζα διαπράττεται γενοκτονία.

• Πέρα από την Τζούντιθ Μπάτλερ, τον Γκιντεόν Λέβι και χιλιάδες άλλους διανοούμενους, συγγραφείς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, μόλις προχθές δύο Ισραηλινές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις χρησιμοποίησαν ευθέως τον όρο “γενοκτονία” για τα όσα γίνονται στην Γάζα. Είναι το B’Tselem και οι Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – Ισραήλ (PHRI) που κυκλοφόρησαν ξεχωριστές εκθέσεις για τη Γάζα.

Η Γιούλι Νόβακ, εκτελεστική διευθύντρια της οργάνωσης B’Tselem δήλωσε: «Ωστόσο, ως Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι που ζούμε εδώ και βιώνουμε την πραγματικότητα καθημερινά, έχουμε καθήκον να πούμε την αλήθεια όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρα: το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων».Ο Γκάι Σαλέβ, εκτελεστικός διευθυντής του PHRI, δήλωσε: «Ως άνθρωποι που πιστεύουν στην ιερότητα της ζωής, έχουμε την υποχρέωση να πούμε την αλήθεια: πρόκειται για γενοκτονία και πρέπει να την καταπολεμήσουμε”.

Ας δούμε και τι γράφει ο Ισραηλινός ιστορικός Ομέρ Μπάρτοφ, καθηγητής της ιστορίας του Ολοκαυτώματος και των γενοκτονιών στο Πανεπιστήμιο Brown των ΗΠΑ (ο σημαντικότερος μελετητής του θέματος παγκοσμίως) σε ένα συγκλονιστικό άρθρο του στους New York Times στις 15 Ιουλίου 2025: […]

“Το αναπόφευκτο συμπέρασμά μου είναι ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σιωνιστικό σπίτι, έχοντας ζήσει το πρώτο μισό της ζωής μου στο Ισραήλ, έχοντας υπηρετήσει στον Ισραηλινό Στρατό ως στρατιώτης και αξιωματικός και έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου ερευνώντας και γράφοντας για τα εγκλήματα πολέμου και το Ολοκαύτωμα, ήταν ένα επώδυνο συμπέρασμα στο οποίο αντιστάθηκα όσο μπορούσα. Αλλά διδάσκω μαθήματα για τη γενοκτονία εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Μπορώ να αναγνωρίσω ένα όταν το βλέπω. […] Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μετά τη γενοκτονία στη Γάζα, δεν θα είναι πλέον δυνατό να συνεχίσουμε να διδάσκουμε και να ερευνούμε το Ολοκαύτωμα με τον ίδιο τρόπο που κάναμε πριν.

Επειδή το Ολοκαύτωμα έχει επικαλεστεί τόσο αδιάκοπα το Κράτος του Ισραήλ και οι υπερασπιστές του ως συγκάλυψη για τα εγκλήματα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, η μελέτη και η μνήμη του Ολοκαυτώματος θα μπορούσε να χάσει το αξίωμά της να ασχολείται με την καθολική δικαιοσύνη και να υποχωρήσει στο ίδιο εθνοτικό γκέτο στο οποίο ξεκίνησε τη ζωή του στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – ως μια περιθωριοποιημένη ενασχόληση από τα απομεινάρια ενός περιθωριοποιημένου λαού, ένα εθνικά συγκεκριμένο γεγονός, πριν καταφέρει, δεκαετίες αργότερα, να βρει τη θέση που του αξίζει ως μάθημα και προειδοποίηση για την ανθρωπότητα στο σύνολό της”.

Και μετά όλα αυτά βγήκαν τα λαδικά της ακροδεξιάς του Ισραήλ, τα ανώνυμα τρολ δίχως όνομα, να κατηγορήσουν εμένα για … “αντισημιτισμό” (επειδή, μαζί με τους σημαντικότερους Εβραίους του Ισραήλ και του κόσμου ολόκληρου, μιλάμε για την προφανή γενοκτονία της Παλαιστίνης). Έχω να πω πως μου δίνουν μεγάλη επιβεβαίωση: Ό,τι ενοχλεί καθάρματα σαν κι αυτούς, σίγουρα είναι σημαντικό για τον αγώνα ενάντια στον φόνο και την βία. Ό,τι ενοχλεί καθάρματα σαν κι αυτούς, σίγουρα αξίζει τον κόπο και το τίμημα που πληρώνει κανείς για να το εκφράσει. Και έχω να πω στους διαχειριστές των τρολ, πως καλά θα κάνουν σε μένα να μην στέλνουν τα τριτοδεύτερα ψευδώνυμα – και την επόμενη φορά ας στείλουν έναν άνθρωπο με αληθινό όνομα και επίθετο.

Και κάτι ακόμη. Καταλαβαίνω πως τους ενόχλησε πολύ το έργο μου ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ και προσπάθησαν να το μειώσουν. Τους έχω δυσάρεστα νεα: Όχι μόνο και το έργο θα ανέβει στην σκηνή την επόμενη χρονιά, αλλά θα υπάρξουν και άλλα επί του θέματος ακριβώς γιατί διανοήθηκαν να εφαρμόσουν σε μένα αυτήν την πρακτική. Το ίδιο συνέβη τα καθάρματα της ελληνικής κυβέρνησης που τόλμησαν να με απειλήσουν για την υπόθεση των δολοφονιών των μεταναστών στην θάλασσα. Εκεί που θα έγραφα ένα έργο, ήδη έχω γράψει έξι – και έπεται συνέχεια. Είναι για μένα ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσω τούτες τις πρακτικές.

Και γενικότερα: το εάν και κατά πόσο είμαι “συγγραφέας” ή “δήθεν συγγραφέας”, δεν χρειάζεται να τους ανησυχεί. Τους συγγραφείς τους κρίνει αποκλειστικά ο χρόνος. Αν είμαι “δήθεν συγγραφέας”, το έργο μου θα χαθεί στον χρόνο και αυτοί θα είναι χαρούμενοι. Αν πάλι το έργο μου μείνει στο χρόνο, τότε τα εγγόνια τους θα μεγαλώσουν διαβάζοντάς το. Μόνον ο χρόνος θα αποφανθεί για ετούτο – κανένας άλλος. ~ Τέλος ας πω και μερικά πράγματα για μένα που τα έχω γράψει και παλιότερα. Κάποιοι καινούριοι αναγνώστες ίσως να μην τα έχουν διαβάσει. (Για όσους τα ξέρουν αυτά που θα πω, ζητώ συγγνώμη, ας παραλείψουν την συνέχεια).

Είμαι απολύτως αυτοδημιούργητος – δεν χρωστάω τίποτε σε κανέναν παρά μόνο στους φίλους μου, στους δασκάλους μου και στους συνεργάτες μου. Από την πρώτη μου νεότητα διεκδίκησα την απόλυτη αυτονομία μου – και την κέρδισα με σκυλίσια δουλειά δεκαετιών. Δεν με ανέδειξε κανένας μηχανισμός: τα βιβλία κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν ελεύθερα στο Διαδίκτυο και οι αναγνώστες ήρθαν από μόνοι τους σε αυτά.

Τα έργα μου ανέβηκαν (και ανεβαίνουν σε δεκάδες ανεβάσματα κάθε χρόνο) από αυτούς που μου τα ζήτησαν και τα ζητάνε – χωρίς να τα προτείνω σε κανέναν. Λέω ό,τι θέλω δίχως να δίνω λογαριασμό σε κανέναν και δίχως να πληρώνομαι από κάνεναν.

Είμαι απολύτως ελεύθερος να τα βάλω με όλους – και τα έβαλα με όλους. Με την επίσημη εκκλησία, με το άθλιο παπαδαριό, με το δολοφονικό θεσμό του στρατού, με το δολοφονικό κράτος που σκοτώνει του μετανάστες, με όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των τελευταίων 20 χρόνων, με το εγκληματικό παρακράτος της κάθε κυβέρνησης (με προφανώς κορυφαίο ετούτο της τωρινής), με τους νεοναζί καθε επιπέδου και κάθε διαστρωμάτωσης, με τους οπαδούς των κομμουνιστικών τυραννιών, με τους οπαδούς του Πούτιν, των Κινεζων, των Καταριανών, των Σαουδαράβων, με τον καπιταλισμό και ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό.

Τα έβαλα ακόμη και με τον αναρχισμό (τον πολιτικό χώρο που νόμιζα ότι ανήκω), όταν είδα ένα κομμάτι του δια της βίας και της μολότοφ να μετατρέπεται σε ταγματα εφόδου και εξουσιομανείς φασίστες. Και επί τριάντα χρόνια τα βάζω και με τον ίδιο τον εαυτό μου, καθώς και εγώ ανήκω, έκων-άκων, στις δολοφονικές πλειοψηφίες που περιγράφω.

Όλα αυτά τα πλήρωσα με απερίγραπτη βία και απερίγραπτους αποκλεισμούς. Το Στρατοδικείο, οι δημόσιες ύβρεις και η δημόσια προσωπική επικήρυξη από την Χρυσή Αυγή ήταν το λιγότερο. Η καθημερινή απειλή από νεοναζί, χριστιανοταλιμπάν, “αγανακτισμένους” και πληρωμένα καθάρματα του παρακράτους – οι διαρκείς (υπερεικοσαετείς) εργασιακοί αποκλεισμοί – τα ατέλειωτα υβρεολόγια (έχω μαζέψει δυο σκληρούς δίσκους μέχρι το 2015 – μετά σταμάτησα…), όλα αυτά μαρκάρισαν την ζωή μου και εν πολλοίς την καθόρισαν: Κάθε φορά που λέω κάτι ξέρω ποιοι θα με βρίσουν, ποιοι θα με απειλήσουν, ποιοι θα στείλουν κρεμάλες στην οικογένειά μου.

Ό,τι κι αν κάνουν, όποιοι κι αν το κάνουν, εγώ θα λέω ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου. Έχω χύσει επί σαράντα χρόνια τα μάτια μου διαβάζοντας και μελετώντας και γράφοντας, μοιράζω τα βιβλία μου και τα θεατρικά έργα μου δωρεάν – και βιοπορίζομαι αποκλειστικά από όσα λέω σε διαλέξεις, ξεναγήσεις και μαθήματα. Δεν εξαρτώμαι από τίποτε και από κανέναν. Δεν συναλλάσσομαι με τίποτε και με κανέναν. Και λεω πάντοτε αυτό που πιστεύω. Με κάθε τρόπο – και κυρίως με τον τρόπο που ξέρω εγώ. Και το κάνω με την ίδια λύσσα που έκανα όλα τα πράγματα στην ζωή μου. Και πάντοτε με το όνομα, το επίθετο και το πρόσωπό μου. Καθαρά και ξάστερα – και ποτέ κρυμμένος.

Και να πω και κάτι ακόμη. Δεν φοβάμαι κανέναν άνθρωπο, κανένα κράτος και καμία συμμορία – και ως εκ τούτου δεν μπορώ να απειληθώ από κανεναν. Δεν έχω καθαρότερο τρόπο να το πω αυτό.

Αυτά και συγγνώμη για την περιαυτολογία.

Θανάσης Τριαρίδης, τέλη Ιουλίου 2025