Η δική μου Αθήνα

Ο τρόπος που εγγράφεται μέσα σου μια πόλη έχει να κάνει πάντα με τις αναμνήσεις σου, τα βιώματα. Δεν είναι πάντα αντικειμενικός ο τρόπος που την θυμάσαι, πολλά πράγματα είναι ωραιοποιημένα εντός σου. Ο χρόνος την ασχήμια συνήθως την ξεθωριάζει.

Η δική μου Αθήνα είναι η Αθήνα των΄80ς. Βρέθηκα εκεί ως φοιτητής το 1984  και ψάχνοντας για σπίτι μαζί με τη γυναίκα μου, κάτι που να μοιράζει την απόσταση ίσως ανάμεσα στην Πάντειο που εκείνη θα σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες και στη Νομική που εγώ θα σπούδαζα Πολιτικές Επιστήμες, βρεθήκαμε σε μια γειτονιά που δεν είχα ξαναβρεθεί στο παρελθόν. Τα Άνω Πετράλωνα. Όταν φτάσαμε εκεί μας είπαν εδώ δεν μένουν φοιτητές να ξέρετε…

Εκεί στη άκρη της οδού Θεσσαλονίκης, κοντά στο Γκάζι και το Θησείο, τα Άνω Πετράλωνα αποτέλεσαν το ορμητήριο μου για να γνωρίσω την Αθήνα, που τότε μπροστά σε μια Θεσσαλονίκη πιο κοσμοπολίτισσα και ανοιχτόκαρδη λόγω συνόρων και κόσμου που πηγαινοέρχονταν, έμοιαζε σκοτεινή και λίγο πιο πίσω.

Τα Πετράλωνα ξεχασμένα από το θεό και τους ανθρώπους τότε ήταν μια ήσυχη γειτονιά που κανείς δεν πλησίαζε εκτός αν είχε  λόγο να το κάνει. Θυμάμαι να ακούω να περνά το τελευταίο βαγόνι του ηλεκτρικού το βράδυ έξω από το σπίτι μας και το πρώτο της ημέρας.

Η δίκη μου Αθήνα έχει χιλιόμετρα πολλά με τα πόδια πάνω κάτω την Ερμού ή τη Διονυσίου Αραιοπαγίτου για να φτάσω στο κέντρο, έχει απέξω και ανακατωτά την Καλλιθέα, το Κουκάκι, το Θησείο. Έχει άπειρες ώρες στα δισκάδικα της Αθηνάς, της Πανεπιστημίου και της Τρικούπη. Εκεί έχτισα τη δισκοθήκη μου. Ανέβαινα πάντα στην Θεσσαλονίκη με σακούλες…

Έχει Εξάρχεια τις νύχτες και τις μέρες. Έχει Green Door στην Καλλιδρομίου, De Profundis στην Πλάκα Κυριακή πρωί με κλασική μουσική και εφημερίδες, έχει στην Ίριδα ταινίες πολλές της Λέσχης των Φοιτητών, έχει μεταμεσονύκτιες στο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου, φαγητό σε όλα τα φοιτητικά στέκια των Εξαρχείων. Κάτι απολαυστικές επιστροφές από την οδό Αθηνάς μετά τα μεσάνυχτα που γινόταν ο απίστευτος χαβαλές έξω από τους οίκους ανοχής. Νύχτες ροκ ωραίες στo Memphis κοντά στο Χίλτον. Είχε έξοδο για κρέπα στο ωραίο Μαριονέτ της Ιπποκράτους.

Η δική μου Αθήνα είχε τα Σάββατα Αχ Μαρία με Ζουγανέλη, Μπουλά, Λάκη Παπαδόπουλο και Γιουκαρίνη. Είχε κάτι ωραίες βόλτες στον Πειραιά με μηχανάκι να κυνηγάμε τον κρυμμένο θησαυρό στο ραδιόφωνο Κανάλι 1 μεσάνυχτα Παρασκευής. Είχε κάτι γλέντια στον Κάβουρα της Θεμιστοκλέους. Είχε το στριμωξίδι του Decadence. Είχε σπάνιες επισκέψεις στο πολύ ακριβό για μας Balthazar στους Αμπελοκήπους.

Είχε χορό στη ντίσκο Μπαρμπαρέλα της Συγγρού και από έξω τα ”κορίτσια” με τα κόκκινα φορέματα να κάνουν πιάτσα πειράζοντας τους περαστικούς. Είχε ουρές Σάββατο βράδυ στην Ομόνοια ανθρώπων που χάζευαν τα εμετικά πρωτοσέλιδα της Αυριανής κρεμασμένα. Είχε αυτοσχέδιο ποκεράκι σε μια βεράντα στην Καλλιθέα.

Είχε ατέλειωτες βόλτες με ένα παπί πενηνταράκι από τα Λιόσια μέχρι το bowling της Καστέλας και από την Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου μέχρι την Αμερικάνικη βάση στο Ελληνικό. Μέχρι και μπάνιο τον Ιούνιο στη Λούτσα με το αστικό που έφευγε από το Θησείο.

Είχε φαγητό στην Λέσχη της Παντείου και τα εστιατόρια με κουπόνια στα Εξάρχεια. Απόκριες στην Πλάκα.

Είναι πολύ μακρινή πια η δική μου Αθήνα και ωραία τοποθετημένη στον πλανήτη των αναμνήσεων. Σίγουρα δεν μοιάζει με αυτή την υπέρ-πόλη του σήμερα.

ΥΓ. Με έκπληξη διαπίστωσα πως δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από κείνα τα χρόνια στην Αθήνα…