Η δικτατορία του «αυτοί δεν έχουν ανάγκη, αλίμονο σε μας»
Η μέγιστη αθλιότητα των καιρών μας.
«Μόνο που ήταν η θάλασσα που σφύριζε εξαντλημένη/ Ύστερα από τόσες ζωές/ Που προσποιούνταν ότι βιαζόταν να πάει κάπου/ Και ποτέ δεν έφτανε πουθενά» | Η Μουσική των Άστρων – Ποιήματα, Τσαρλς Σίμικ, μτφρ. Στρατής Χαβιαράς, Ντίνος Σιώτης, Εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων
Μοναστηρίου, μήνας Φεβρουάριος, έτος νέο (χωρίς όμως να έχει αλλάξει τίποτε). Έξω από την εκκλησία των Αγίων Πάντων, ουρές οι άνθρωποι για το συσσίτιο. Άλλοι σε πηγαδάκια, άλλοι μόνοι να κοιτάζουν κενό και ουρανό. Απέναντι και σε ακτίνα ασφαλείας για τη δυσανεξία τους στον πόνο του ξένου, δυο κυρίες υπεράνω πάσης υποψίας (κυρίως, υπεράνω πάσης αγάπης) σχολιάζουν με βιτριόλι να ρέει στις φλέβες τους. «Άσ’ τους αυτούς, αυτοί δεν έχουν ανάγκη, αλίμονο σε μας». Έπειτα κάνουν τον σταυρό τους φαρδύ πλατύ, να τους πάρει πρέφα μέχρι και ο τελευταίος δορυφόρος που σατανικά κατασκοπεύει τον πλανήτη μας. Κι ύστερα εικάζω καμιά φακή στο καζάνι, Τατιάνα στο γυαλί και όσα τούρκικα απέμειναν στο τέρμα.
Παπαμάρκου, μήνας Φεβρουάριος, έτος νέο (ελπίζω με τα πράγματα να έχουν αλλάξει έστω και λίγο). Στο γραφείο καταφθάνουν τα προσφυγόπουλα που πριν λίγους μήνες βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στη γειτονιά και πλέον με τη βοήθεια όλων βρήκαν κάπως την άκρη τους στα Διαβατά (ΔΕΙΤΕ: Τις ημέρες μας και τις ζωές μας δεν τις συνεχίζουμε κανονικά μετά από αυτό). Η πιο μικρή, τεσσάρων ετών όλη κι όλη, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μοιράζει αγκαλιές που μόνο η χαραμάδα ελπίδας μετά από ανείπωτο πόνο μπορεί να τροφοδοτήσει. Αγκαλιάζει δυνατά και ταυτόχρονα αναπνέει δυνατότερα. Σφίγγει με τα χεράκια της τα σώματα των νέων της φίλων κι επειδή δε γνωρίζει τη γλώσσα, μιλά μέσα από τον ρυθμό της ανάσας της. Μια υπόκωφη ευγνωμοσύνη επειδή κανείς δεν είπε «άσ’ τους αυτούς». Κι από μικρό εκμαιεύεις μόνο την αλήθεια της αγάπης, αιώνες τώρα.
Υ.Γ.: Αυτό το «αλίμονο σε μας» είναι η πιο απάνθρωπη αθλιότητα των καιρών μας, ειδικά από στόματα και στρώματα που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να υποφέρουν όλα αυτά τα χρόνια της παρατεταμένης κρίσης. Κι είναι τόσο κρίμα να βιάζεσαι χωρίς να φτάνεις ποτέ πουθενά…
