Δημοκρατία μετανάστης

Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα, μεγάλωσε σε πιο ώριμες κοινωνίες και τελικά συνταξιοδοτήθηκε σε άλλες χώρες.

Και τώρα αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να απομένουν, η ντροπή, η οργανωμένη ασυδοσία και η δικαιοσύνη σε αναμονή.

Γιατί πόσο δημοκρατική μπορεί να θεωρηθεί μια κοινωνία, όταν δεν λειτουργεί η αρχή της λογοδοσίας και της δικαιοσύνης;

Η εξουσία χωρίς ηθική αναφορά, δεν είναι πολιτική αστοχία.

Είναι η συνειδητή πράξη περιφρόνησης προς την κοινωνία.

Είναι η κυνική επιλογή που δείχνει κάτι πιο βαθύ. 

Το πραγματικό μήνυμα είναι ότι η εξουσία, όπως λειτουργεί σήμερα, δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να απολογηθεί. 

Η πραγματική ανησυχία δεν είναι ότι οι πολιτικοί είναι αμετανόητοι.

Η πραγματική ανησυχία, είναι ότι δεν χρειάζεται καν να προσποιηθούν ότι δεν είναι.

Γιατί, ούτως ή άλλως, δεν μετανοούν.

Η μετάνοια προϋποθέτει συνείδηση.

Και το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ξεκάθαρο.

Η πολιτική δεν φοβάται την κοινωνία. 

Ούτε τον θυμό της, ούτε την οργή της, ούτε την ψήφο της. 

Ακόμα και όταν είναι αντιμέτωπη με ένα εθνικό τραύμα.

Ακόμα και όταν είναι αντιμέτωπη με ένα εθνικό έγκλημα, μπορεί να συγκαλύψει, να κοροϊδέψει, να αποδομήσει χαρακτήρες.

Σίγουρα δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί. 

Και αυτό σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στην έννοια της δημοκρατίας.

Αυτό που επιδιώκεται εμφανώς, είναι η πολιτική ακύρωση της συνείδησης.

Γιατί μπορεί να δηλώνουμε θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, αλλά στο τέλος παραμένουμε θεατές.

Όχι γιατί είμαστε αδιάφοροι, αλλά γιατί νιώθουμε ανήμποροι.

Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος.

Γιατί, όταν ένας ολόκληρος λαός βλέπει ότι η αλήθεια δεν έχει καμία συνέπεια, επέρχεται ηθική κόπωση.

Το κοινό καλό εξαλείφεται,  ο πολίτης απομονώνεται και τελικά λειτουργεί μόνο ατομικά.

Και αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε τους φάρους μας.

Εκείνους τους ανυπάκουους ανθρώπους με συνείδηση.

Γιατί όταν ο κόσμος βλέπει τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης όποιου μιλά, αρχίζει να φοβάται να εκτεθεί. 

Σε στιγμές παρακμής, οι κοινωνίες δεν κινούνται από θεσμούς, αλλά από φωνές με ηθική αξιοπιστία.

Όταν αξιόλογες προσωπικότητες, με ηθικό κύρος βγαίνουν μπροστά, τότε ενεργοποιείται η συνείδηση και η ελπίδα.

Γιατί οι φάροι δεν επιβάλλουν λύσεις.

Δημιουργούν το χώρο για να υπάρξουν.

Και μαζί τους και η χαμένη μας ελπίδα.

Γιατί σε κάθε σκοτάδι, χρειάζονται αυτοί, που θα ανάψουν πρώτοι το φως, έτσι ώστε να ξαναβρούμε το δρόμο μας.

Και ίσως τότε, καταφέρει η δημοκρατία να επαναπατριστεί.

*πηγή εικόνας: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI