Δυο εικόνες που θα σας φτιάξουν τη μέρα!

της Κύας Τζήμου

Δυο εικόνες: Η  μια τραβήχτηκε πριν λίγες μέρες στη Νέα Παραλία, στο ύψος του Μακεδονία Παλλάς. Ένας ηλικιωμένος κύριος έσερνε ένα υφασμάτινο τρέιλερ με κόπο, κουτσαίνοντας ελαφρά στηριγμένος στο μπαστούνι του. Κοντοστάθηκε και για μια στιγμή έδειξε πως ξαποσταίνει. Κοντοστάθηκα κι εγώ από μακρυά μήπως ήθελε βοήθεια. Η επόμενη κίνησή του ήταν τελείως απροσδόκητη και πέρα από κάθε φαντασία. Έβγαλε από το τρέιλερ δυο μεγάλα μπιτόνια νερό και με κόπο τα άδειασε ένα ένα στο δέντρο που βρισκόταν μπροστά του. Στην αρχή δεν το πίστευα. Όταν έβαλε τα μπιτόνια στο σάκο και έκανε μεταβολή προς την κατεύθυνση από την οποία είχε έρθει κατάλαβα πως αυτός ήταν ο σκοπός του. Πως είχε υιοθετήσει εκείνο το δέντρο και προφανώς κατέβαινε και το πότιζε ανά τακτά διαστήματα. Ο κύριος ήταν σίγουρα πάνω από 80 χρονών, έδειχνε να δυσκολεύεται στο περπάτημα. Και όμως είχε το κουράγιο να γεμίζει 2 τεράστια μπιτόνια να τα φορτώνει στο τρέιλερ και να τα σηκώνει με κόπο για να ξεδιψάσει το δέντρο. Την εικόνα την είδα από μακρυά, δεν τον πρόφτασα να τον παινέψω, έμεινα με τον θαυμασμό και με μια εικόνα τόσο συγκινητική που έδιωξε την μαυρίλα της μέρας. Για να μην πω ότι φώτισε όλον αυτόν τον σκοτεινό Ιούλη που έδειχνε λειψός από οξυγόνο.

Η άλλη ήρθε στο mail μου 2-3 μέρες μετά, κατά μια “διαβολική” σύμπτωση. Ίσως για να μου δείξει πως το φαινόμενο του παππού κηπουρού δεν ήταν απολύτως μοναδικό και μεμονωμένο. Η Ελένη Βράκα φωτογράφισε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στην άλλη άκρη της πόλης, στην Μακεδονικής Αμύνης (η οδός που ανηφορίζει αριστερά της αρχαίας αγοράς) την ώρα που φρόντιζε μια μικρή πορτοκαλιά. Τους έπιασε την κουβέντα. Ο κύριος Ιερεμίας και η γυναίκα του, η κυρία Ελένη, ανέλαβαν με δικά τους έξοδα να φυτέψουν 3 δεντράκια στο πεζοδρόμιο, αφού τα προηγούμενα, 3 πολίτικες ακακίες που συμπλήρωναν την αλέα στον δρόμο, ξεράθηκαν. Δυο ελιές και μια πορτοκαλιά, λοιπόν, φαίνεται πως θα μεγαλώσουν στην γειτονιά υπό την προστασία τους.

Θυμήθηκα το παρκάκι που φτιάξαμε με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς στην Ιασωνίδου και την αδιαφορία αλλά και την καχυποψία με την οποία το αντιμετώπισε η γειτονιά. Η κατάστασή του λίγους μήνες αργότερα ήταν μια εικόνα εγκατάλειψης και η απογοήτευση της ομάδας μεγάλη. Οι δυο πολύτιμες όμως εικόνες που σας μεταφέρω σήμερα τα έσβησαν όλα. Δεν έχει σημασία για πόσους προσπαθείς για μια καλύτερη πόλη. Υπάρχουν κι άλλοι και μπορεί να είναι περισσότεροι από ό,τι φαντάζεσαι που την ονειρεύονται μαζί σου. Και συμβάλουν ανώνυμα, με πράξεις μικρές, σχεδόν αόρατες, αλλά με επιμονή αξιοθαύμαστη. Και το λίγο που μπορούν τελικά αποκτά ένα τεράστιο βάρος στα μάτια μας. Κι αυτές τις δυο εικόνες τις αφιερώνω στον Γιώργο Τούλα για να μην απογοητεύεται. Γιατί αξίζει τελικά να ονειρεύεσαι.

*Η αρχική φώτο είναι της Ελένης Βράκα, η εσωτερική της Κύας Τζήμου.