Δίπλα σ’ ένα σκύλο που κουτσαίνει

Λέξεις: Παύλος Παυλίδης

Εικόνα: Πλάτων Κλεανθίδης 

Εκείνο το βράδυ μέσα στην τουαλέτα στο 12ο όροφο

Aκούμπησα στον τοίχο για να μη σωριαστώ

Πιστεύοντας σοβαρά ότι η καρδιά μου αυτή τη φορά δε θ’ αντέξει

Αφού ακούμπησα το σώμα μου απαλά στο πάτωμα για να μη σπάσει τελικά πέθανα

Όταν βγήκα από εκεί νεκρός στο σαλόνι το πάρτυ συνεχιζόταν είδαν όλοι το φάντασμα που πια ήμουν με ρώτησαν αν είμαι καλά μου είπαν ότι είμαι κάπως χλωμός

Πίστευα για καιρό πως την είχα γλιτώσει Αλλά και τώρα όπως και Άλλες φορές σκέφτηκα ότι έτσι μάλλον πεθαίνουμε και απλά συνεχίζουμε από εκεί σ’ ένα επόμενο παράλληλο πανομοιότυπο σύμπαν

Στο προηγούμενο μας κηδεύουν και πενθούν

Ο Φιλεύσπλαχνος δεν άφησε ποτέ κανέναν αδύναμο να ζήσει το σκληρό βίωμα της στιγμής Του θανάτου Του

Παρά μόνο όταν ήταν έτοιμος ο ίδιος

Ο Φιλεύσπλαχνος κάνοντας για άλλη μια φορά Την παιδιάστικη αυτή σκέψη Αισθάνθηκα πολύ τυχερός που στέκομαι Πολλαπλά νεκρός αρκετά

Παρ ολ’ αυτά ζωντανός

Εδώ σ’ αυτό το παγκάκι στην πλατεία Αριστοτέλους δίπλα σ αυτόν το σκύλο που κουτσαίνει και έχοντας φτάσει αισίως στο διαστημικό 2024

Παρακολουθώ παρά πολύ νεκρός αρκετά

Παρ ολ αυτά ζωντανός και πολύ ευχαριστημένος τον κόσμο που εξακολουθεί να υπάρχει μετά από μένα

Και παράλληλα και ταυτόχρονα

Τι πολυτέλεια

Τα ίδια πλοία που έβλεπα τη δεκαετία του 80

Ακόμη αιωρούνται μεσ στην ομίχλη

Αλλάζουν σχήματα ονόματα και θέσεις

Τρία κορίτσια προχωρούν πατώντας βιαστικά και ανάλαφρα

Πάνω στα χιλιάδες βήματα των προηγούμενων περαστικών γελώντας στην πρωινή ομίχλη σχεδόν αγκαλιασμένα

Πετώντας από το στόμα λέξεις ατμούς και φράσεις

Κοιτάζω αδιάκριτα

Κοιτάζουν καχύποπτα

Και υπάρχουν εδώ μπροστά μου εφτά κόκκινα ηλεκτρικά πατίνια

Περιμένουν δίπλα στην παραλιακή οδό τους επόμενους ανυποψίαστους

Επτά αναβάτες

Κι εγώ αισθάνομαι ήδη ένοχος για κάτι που ούτε καν – με ακρίβεια

Η έστω με κάποια σιγουριά – γνωρίζω

Δηλαδή ας πούμε ότι κάποιος ο τρίτος η ο τέταρτος αναβάτης πέσει στη θάλασσα και πνιγεί θα συνεχίσει τη ζωή του στρίβοντας την τελευταία στιγμή

Και τρομαγμένος θα γυρίσει να με κοιτάξει;

Η εγώ θα έχω γίνει μέρος του πλήθους που τον βλέπει να επιπλέει μπρούμυτα με το πρόσωπο στραμμένο προς τα κάτω

Με τα μάτια ανοιχτά κοιτώντας το βυθό;

Μάλλον και τα δυο

Δύσκολο ν απαντήσει κανείς με σιγουριά

Τι σύγχυση…

*Ο Παύλος Παυλίδης είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός.

**Το παραπάνω άρθρο (ποίημα) δημοσιεύτηκε στο επετειακό τεύχος της parallaxi για τα 35 χρόνια