Δώδεκα μικρές χάρες που χάθηκαν στη βουή της Θεσσαλονίκης

Του Ιορδάνη Κουμασίδη 

”Να σου ζητήσω μια χάρη”; Κι αμέσως αρχίζουν να παλεύουν μέσα σου η δοτικότητα με τον αρνητισμό. Έχω κάνει όμως κι εγώ μικρές και μεγάλες γυναικείες χάρες που χάθηκαν ή ξεχάστηκαν. Ακολουθεί πρόχειρη καταγραφή.

Έχω πάει με τη μηχανή μου στον προορισμό της σε μέρα απεργίας όλων των τροχοφόρων (μέχρι και των οδοντιατρικών τροχών) δεσποινίδα που με παρακάλεσε, δίχως να ανταλλάξουμε καν ονόματα. Κατά σύμπτωση, δυο χρόνια μετά, εμφανίστηκε σε παρουσίαση βιβλίου μου!

Έχω χαρίσει ένα από τα τελευταία αντίτυπα της συγκεντρωτικής ποιητικής συλλογής του Γιάννη Βαρβέρη. Έκτοτε, όποτε μου δίνεται μια νύχτα ολόκληρη, πάντα τη ρωτάω -κακώς- τι ώρα είναι.

Έχω πληρώσει τα ποτά σε συνάντηση με ωραιότατη αλλά ανυπόφορη μεγαλύτερή μου γυναίκα, διότι αν συνέβαινε το αντίθετο όπως επέμενε -ειδικά η συγκεκριμένη- θα είχα εκραγεί στη μέση της Τσιμισκή.

Έχω δώσει τη σειρά μου σε νοσοκομείο, τον αριθμό μου δεν πρόλαβα, σε μελαχρινή με την οποία κοιταζόμασταν επί δύο και κάτι ώρες σε αυτό το ιδιότυπο κολαστήριο του Ε.Σ.Υ. Η ομορφιά έπρεπε να σωθεί πάση θυσία και μάλιστα πρώτη.

Έχω χαρίσει/εγκαταλείψει βιβλίο σε σπίτι πρώην σφοδρού αισθήματος, κι όταν επιδίωξε να μου το επιστρέψει χάρισα την υπερφίαλη ατάκα ”Εδώ μας πήρες άλλα κι άλλα”.

Έχω χαρίσει σε ελληνογαλλίδα με αλογοουρά εντός βιβλιοπωλείου προτάσεις για το ποια βιβλία να αγοράσει, παραλείποντας τα δικά μου.

Έχω χαρίσει πεντάλεπτο, συνεχόμενο φιλί σε πάρτι, ύστερα από δυόμιση λεπτά γνωριμίας μόνο και μόνο επειδή έκλεισε τα μάτια ηδονικά μόλις έπαιξε το Without you I’ m nothing των Placebo, στην εκτέλεση με τον Bowie – οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.

Έχω αφήσει ανωνύμως λουλουδικό και cd με επιλεγμένα ένα προς ένα άσματα στην ταχυδρομική θυρίδα δεσποινίδος που γνωριζόμαστε, και μάλιστα πολύ καλά. (Την ίδια περίοδο φίλος έστειλε cd σε ευειδή δεσποινίδα συμπεριλαμβάνοντας και τον Τελευταίο τον Μοϊκανών, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί).

Έχω προσφέρει χαρτομάντιλο σε ποιήτρια της πόλης κατά τη διάρκεια εκδήλωσης κι ενώ έβηχε, για να λάβω την απάντηση ”Πρώτη φορά άντρας τόσο περιποιητικός” και να αρχίσω να αμφιβάλλω για τον ανδρισμό μου.

Έχω χαρίσει μολυβοθήκη σε εξάχρονη συμμαθήτρια μου, η οποία με είχε πείσει πως αξίζει να πηγαίνει κανείς σχολείο – δίχως να πει κουβέντα- κι ποτέ δεν κατάφερα να θυμηθώ ποια ήταν.

Έχω κουβαλήσει ένα σωρό πράγματα, δίχως να το μετανιώσω ποτέ, για μια γυναίκα που δε με ξέχασε ούτε για μια στιγμή -ούτε καν όταν την κατέβαλλε το αλτσχάιμερ -κι ήταν η γιαγιά μου.

Έχω χαρίσει σε αυτή την πόλη την καρδιά μου κι ακόμα δεν έχω τολμήσει να τη ζητήσω πίσω.

*Ο Ιορδάνης Κουμασίδης είναι συγγραφέας