Έχει αυτή η πόλη κανένα μέλλον;
Αντί να ψάξουμε να βρούμε νέα μεγάλα εμβληματικά σχέδια που θα στηριχθούν από όλους εισάγουμε στην ζωή της πόλης καρναβαλικές παρελάσεις και υποσχέσεις για υπόγεια πάρκινγκ που θα καταλήξουν σε υποθαλάσσιες τραγωδίες.
Έχει αυτή η πόλη κανένα μέλλον;
Το 2020 ξεκίνησε με τη Θεσσαλονίκη να βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Αρχών, αξιών, οραμάτων.
Σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία επιστροφής στο παρελθόν είδαμε να συντάσσονται γύρω από την απόφαση τεμαχισμού των αρχαιοτήτων της Βενιζέλου, πολιτικοί, τοπικοί άρχοντες, κομματικοί εντεταλμένοι ενώσεων και οργανισμών. Αδιαφορώντας στην πραγματικότητα για το αποτύπωμα που θα αφήσει στο μέλλον μια τέτοια εγκληματική απόφαση, κανείς δεν βάζει πάνω από τα συμφέροντα και τα πείσματα μια οραματική ας πούμε περίπτωση να μην γίνει καν σταθμός μετρό στη Βενιζέλου, σιγά τα αυγά δηλαδή και να δημιουργηθεί εκεί ένα υπέργειο και υπόγειο μουσείο εποχών και ιστορικών πλαισίων της πόλης.
Αντί να ψάξουμε να βρούμε νέα μεγάλα εμβληματικά σχέδια που θα στηριχθούν από όλους, πχ ανάδειξη του απίστευτου θαλάσσιου μετώπου από το Καλοχώρι μέχρι το Αγγελοχώρι που θα άλλαζε όλο το νομό, εισάγουμε στην ζωή της πόλης καρναβαλικές παρελάσεις και υποσχέσεις για υπόγεια πάρκινγκ σε σχεδιασμένες με διαγωνισμούς πλατείες, πάρκινγκ που θα καταλήξουν σε υποθαλάσσιες τραγωδίες.
Μικρομεσαίοι πολιτικοί που βολεύονται στα έδρανα δεκαετίες χωρίς να διεκδικούν για την πόλη τίποτε δεκαετίες, δήμαρχοι του πολεοδομικού συγκροτήματος με τοπική πελατεία και ρουσφετολογική άποψη για την τοπική αυτοδιοίκηση, παράγοντες που σέρνονται γύρω από κομματικές ταυτότητες.
Και οι πολίτες. Ένα τεράστιο εξαθλιωμένο πλήθος ανθρώπων που βουλιάζουν σε ένα βαλτωμένο τοπίο με χαλασμένα αστικά, ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, τραπεζοκαθίσματα παντού και όνειρα για καρναβαλικές παρελάσεις σε μια πόλη που δεν είχε ποτέ παράδοση καρναβαλιού. Ή μήπως είχε;
*Editorial τεύχος Φεβρουαρίου
