Έχει σωσμό αυτή η χώρα αλήθεια;

Αχάραγα η ουρά με όσους ζαλώθηκαν τη σημαία με το στέμμα καλά φυλαγμένη στο μπαούλο του παππού, έφτασε στο Μοναστηράκι. Ήταν το όνειρο της ζωής τους να προσκυνήσουν τα μεγαλεία που δεν έζησαν. Τη σκοτεινιά μιας Ελλάδας που πενήντα σχεδόν χρόνια πριν αποφάσισε να τελειώσει με το σιχαμένο παρελθόν των θρόνων.

Στα δικά τους μυαλά όμως λίγη λάμψη δεν είναι κακή. Λίγη δουλοπρέπεια σε φαμίλιες. Άλλωστε πάντα φαμίλιες προσκυνούσαμε σε αυτό τον τόπο. Δυναστείες παντός είδους.

Και σήμερα οι εικόνες της Μητρόπολης της Αθήνας αυτό είναι. Το πισωγύρισμα και το προσκύνημα. Συνοδευόμενο από την εικονική πραγματικότητα μιας υπουργού γκροτέσκας που τρέχει και δεν σώνει να φυτέψει τα δέντρα που δεν φύτεψε δυο χρόνια μετά την φριχτή πυρκαγιά στο Τατόι και να δημιουργήσει ένα σκηνικό, διότι περί σκηνικού πρόκειται που δεν θα προσβάλει την αισθητική των τριτοτοκλασάτων πριγκίπων που δεν πρέπει να δουν αποκαΐδια.

Είναι τόσο τραγικό όλο αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες σε αυτή τη χώρα. Με ανδρείκελα στα κανάλια να υπερασπίζονται το παλιό, το χθεσινό, το τίποτε. Σε μια χώρα που τα παιδιά της πεθαίνουν σε χαλασμένα ασθενοφόρα εμείς να ονειρευόμαστε πριγκίπισσες. Έλεος.