Εδώ απλά ξημερώνει Δευτέρα…
Βαλτώνουμε σε μία νοσηρή καθημερινότητα. Πιάσαμε πάτο. Είναι δυνατόν να μην το αντιλαμβάνεστε;
Λέξεις: Μίλτος Τόσκας
H επέτειος του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε σε όλη την Ελλάδα. Με μία μεγαλειώδη πορεία στην Αθήνα και μία μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ειρηνικά. Όπως αρμόζει σε ένα κράτος δημοκρατίας που τιμάει την ιστορία του. Τα μπλοκ περιφρούρησαν ιδανικά τα μέλη τους. Φόρος τιμής σε αυτούς που έπεσαν και σε αυτούς που αγωνίστηκαν. Ήταν η δύναμη της παρέας, η αύρα των νέων τότε, που από τα σινεμά, τις μπουάτ και τους δρόμους βρέθηκαν παρόντες σε ένα ιστορικό ραντεβού.
Τα χρόνια περνούν κι όλα αυτά έφθασαν -45 χρόνια μετά- να είναι μία απλή ανάμνηση, μία τυπική γιορτή στο σχολείο, μία κατάθεση στεφάνου, μία λεζάντα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, για να μην πω μία απλή … αργία. Λυπηρό. Σημεία των καιρών θα πει κάποιος. Εμείς τα επιτρέψαμε με την ανοχή μας. Πολλές φορές πρέπει να έρθει ένα γερό χτύπημα για να μας ταρακουνήσει. Βαλτώνουμε σε μία νοσηρή καθημερινότητα. Πιάσαμε πάτο. Είναι δυνατόν να μην το αντιλαμβάνεστε; Mετά από δέκα χρόνια κρίσης των πάντων, αντί να μιλήσει ο Πολιτισμός, οι ιδέες, τα ιδανικά και να επικρατήσει η πρόοδος κι η επικοινωνία, η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων, επιστρέφουμε σε μία βαθιά συντήρηση. Αναίτια επιβολή τάξης και ανελέητη επίδειξη δύναμης στα δικά μου μάτια για το θεαθήναι.
Και κάπου εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψω στο σήμερα. Σε μία περίεργη-δύσκολη εποχή. Προσπαθώ να δικαιολογήσω την παράνοια του τελευταίου μήνα, αλλά κάθε μέρα έχουμε ένα νέο κρούσμα. Θέλω να πεισθώ ότι ήταν ατύχημα, ένα στιγμιαίο λάθος, αλλά αυτά που ζουν οι άνθρωποι ειδικά στην Αθήνα δεν έχουν προηγούμενο. Το να χτυπάς μία γυναίκα είναι καταδικαστέο από τη φύση και τη γέννηση του ανθρώπου. Αντιβαίνει όλους τους κανόνες ηθικής και ευγενούς άμιλλας. Το να τρομοκρατείς ανθρώπους της Τέχνης επίσης. Το να μπαίνουν κοριοί σε αυτοκίνητα και μηχανές νέων όπως αποκαλύπτει σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών μας πάει σε άλλες εποχές. Και μόνο αφύπνιση μπορεί να φέρει σε μία γενιά που αποκοιμήθηκε για μία τετραετία και κάτι.
Οι μαρτυρίες δίνουν και παίρνουν. Αποσιωπούνται το δυνατόν, αλλά στη εποχή του Internet τίποτα δεν μένει κρυφό. Μία μικρή αναφορά επιμέρους θέλω να κάνω στην πολύκροτη υπόθεση του ασύλου. Καμία διάθεση δεν έχω να εξωραΐσω όσα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, γιατί πάλι εύκολα μπορώ να κατηγορηθώ. Ήταν δικός της χρέος να “καθαρίσει” τα πανεπιστήμια και ειδικά το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με κομψό τρόπο. Όμορφα κι ωραία. Δίχως τις σημερινές ακρότητες, δίχως να φτάσουμε στην κατάργηση του ασύλου, που παρουσιάστηκε ως μονόδρομος με γνωστές συνέπειες. Ποιος όμως ενδιαφέρεται μέχρι το πρόβλημα να φτάσει κυριολεκτικά στην πόρτα του;
Kαι πάλι ξημέρωσε Δευτέρα. Κοντεύει μάλιστα να νυχτώσει. Τα προβλήματα βουνό. Οι δέκτες της τηλεόρασης κολλημένοι στα γνωστά κανάλια και οι διαφημίσεις των Jumbo για τα Χριστούγεννα ξεκίνησαν στα ραδιόφωνα όπως κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες. Αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Η αδιαφορία για τα κοινά, η παραίτηση, ο εφησυχασμός. Aρνούμαι να το δεχτώ και γράφω σε μία εποχή που κανείς δε διαβάζει, αρνούμαι όμως και να τους μισήσω. Δε θα τους κάνω τη χάρη να παίξω το παιχνίδι τους, να γίνω γρανάζι του συστήματος που διψάει για αίμα και συγκρούσεις. Φυσικά όλο αυτό ξεφεύγει από τα στενά ελληνικά όρια. Δείτε το Σαντιάγκο, τη Βηρυττό, την Μπολόνια, το Χονγκ Κονγκ. Το “έσχατο έρμα” της ανθρωπότητας.
Δε χρειάζεται να είσαι ένας σύγχρονος προφήτης για να καταλάβεις που βαδίζουμε. Η καταστροφή πλησιάζει και δεν είναι μία αυθαίρετη ρήση, ούτε ένα υποκειμενικό σχόλιο. Δεν είναι μόνο οι κοινωνικές εντάσεις, αλλά το τεράστιο οικολογικό πρόβλημα με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Περνάει όμως ακόμα σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Τι κι αν φτάσαμε 20 Νοέμβρη κι έχουμε είκοσι βαθμούς Κελσίου κι έτσι αναμένεται να μας βρει κι ο Δεκέμβρης; Πού να βρεις όμως κουράγιο να ασχοληθείς και με αυτό, αρχίζει το επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς και δεν πρέπει να το χάσεις …
Καληνύχτα…
