Εδώ κάθε Σαλονικιός θα άφηνε ένα δάκρυ κι έναν αναστεναγμό
Μια παράσταση που συζητήθηκε τις προηγούμενες τρεις μέρες στην πόλη. Και δεν θα ξεχαστεί.
Είναι ελάχιστες οι φορές που ένα καλό βιβλίο μπορεί να γίνει παράσταση ή ταινία αντίστοιχου επιπέδου. Συνήθως κάτι χάνεται στη «μετάφραση», στη μεταφορά της ιστορίας από τη μία μορφή τέχνης στην άλλη, και το αποτέλεσμα απογοητεύει, προκαλώντας γενναίες δόσεις αμηχανίας.
Στον «Αρίστο» δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, με τη φρεσκάδα και τη θεατρική ευελιξία που τον χαρακτηρίζει, πήρε την πρώτη ύλη του βιβλίου του Θωμά Κοροβίνη «Ο Γύρος του Θανάτου» (Εκδόσεις Άγρα, 2010) και σκηνοθέτησε ένα έργο ικανό να μιλήσει σε κάθε θεατή – ένα παραπάνω, σε κάθε Θεσσαλονικιό (Σαλονικιό, χάριν προσαρμογής στα λαϊκά ύψη και βάθη του κειμένου).
Για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον φερόμενο ως Δράκο του Σέιχ Σου, που εκτελέστηκε πριν από 50 χρόνια στις παρυφές του Χορτιάτη, άλλοι γνωρίζουν περισσότερα και άλλοι λιγότερα. Εξαρτάται από το πόσο «κλωτσά» μέσα σου το άδικο, πέρα από χρονολογίες και εποχές. Το σίγουρο είναι ότι βλέποντας τον «Αρίστο», φυτρώνει ένα αγκάθι στα σωθικά σου για κάθε καταδικασμένο αυτού του κόσμου. Πολλά τα πρίσματα, πολλές οι αφηγήσεις που χτίζουν το προφίλ του παρεξηγημένου πρωταγωνιστή, ο οποίος λάμπει διά της περιθωριακής του μοίρας.
Διαβάστε σχετικά: 50 χρόνια από την εκτέλεση που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη
Δεν δραπετεύει στιγμή η προσοχή σου από τον «Αρίστο» του Παπαγεωργίου. Άνθρωποι αφηγούνται ιστορίες που έζησαν με έναν άνθρωπο. Πόσο πιο απλό και πόσο πιο αποτελεσματικό; Το θέατρο στη μεγαλοπρεπή του απλότητα, χωρίς τερτίπια για δήθεν εντυπωσιασμό, με υπόκλιση στο κείμενο και στη δύναμη που φέρει να ξεκολλάει τα γρανάζια στο μυαλό σου, να γυρνούν προς μια άλλη κατεύθυνση. Ανεκτική προς τον πλησίον σου. Εποικοδομητική για το σύνολο γύρω σου. Διαφορετική.
Η Ελένη Ουζουνίδου, ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Χριστοδούλου μας «έμπασαν» στο σύμπαν του Αρίστου, ερμηνεύοντας μια σειρά από σφιχτοδεμένους μονολόγους που μπλέκονταν με διαδραστικά στοιχεία, «ραγίσματα» στον τέταρτο τοίχο και ενδιαφέρουσες εναλλαγές, υποδυόμενοι τον φίλο από την Τούμπα, την παραδουλεύτρα μάνα του Παγκρατίδη, έναν αχθοφόρο του λιμανιού, έναν παρακρατικό δοσίλογο περιπτερά, έναν χωροφύλακα δημοκρατικών φρονημάτων, έναν συντηρητικό αστό της παραλίας, το αφεντικό του Αρίστου σε ένα λαϊκό πανηγύρι, τη τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια – τους δύο έρωτες του.
«Να κάνεις την αγκαλιά σου φωλιά και τον αγκαλιάσεις», τόσο εύθραυστος είναι ο Αρίστος του Κοροβίνη που ζωντάνεψε τις προηγούμενες τρεις μέρες στο Labattoir, στα παλιά Σφαγεία, στο πλαίσιο των 53ων Δημητρίων. Και μαζί με τη μουσική επί σκηνής από τον Γιώργο Δούσο, πάνω στις πενιές του Καζαντζίδη και του Τσιτσάνη, το σκοτάδι εκείνης της παλιότερης Θεσσαλονίκης αναβιώθηκε στον τόπο που ριζώθηκε. Μακάρι στον ίδιο τόπο να ξεριζωθεί, μια για πάντα, και κανένα «Μανούλα μου, είμαι αθώος» να μην ξανασκίσει ποτέ τον χειμωνιάτικο αέρα της πόλης.
