Ευχαριστώ τις γυναίκες με “αντρικό” μυαλό…

Της Αθηνάς Τερζή

Εικόνα: Γιάννης Κούρτογλου της Stereosis

“Κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο κάνει να κλαιν και να γελούν τα μάτια των ανθρώπω.” (Α 887-90) Β.Κορνάρος – “Ερωτόκριτος”

Στη μάγκικη της δεκαετίας του 60 και δια στόματος Νίκου Ρίζου, “Μίλα μου γλυκά να γίνω μούσι να με ξουρίσεις”. Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να είμαστε γαλαντόμοι με τους άλλους συνταξιδιώτες, συνεργάτες, συνδαιτυμόνες, συνοδηγούς, με το γείτονα, τον μπροστινό, τον πισινό, το διπλανό; Πόσο απίστευτα, και αναμενόμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να αρθρώσουμε μια κουβέντα συγκατάβασης, βουτώντας πριν τη γλωσσίτσα σ’ ένα καλής προαίρεσης μυαλουδάκι, πασπαλισμένο με αρκετή δόση μεγαλοψυχίας!

Αν γύριζα λοιπόν, το χρόνο πίσω, για μια τόση δα μικρή στιγμή, θα ‘μουν ξανά 10 χρονών. Θα ήταν μεσημέρι στην αυλή του χωριού. Ένα μεσημέρι ράθυμα διάφανο, ανάσκελα με το βλέμμα στον ήλιο, τα τζιτζίκια να τσιροκοπάνε κι εγώ με το υποβρύχιο στο χέρι και το ψάθινο καπέλο, ξαπλωμένη στο χορτάρι. Το βασίλειό μου για κείνο το μεσημέρι! Μα πιο πολύ για τα λόγια χάντρες και τα αυθόρμητα γέλια στο χωρατά το βράδυ με τα γραΐδια της γειτονιάς. Όλες μαζί ένα μπουκέτο αγριόχορτα, με τα μαύρα ρούχα-οι άντρες χρόνια συγχωρεμένοι- τις χοντρές, μάλλινες κάλτσες και τις πυγολαμπίδες να αστραφτοβολούν γύρω από τα κεφάλια τους. “Στων προσώπων τους τις ζάρες”, είχαν σκαλώσει αμέτρητες κουβέντες, ανείπωτες κι ειπωμένες,ζυμωμένες με μια ανεκδιήγητη, σχεδόν γραφική καλοσύνη, αυθόρμητη κι απλοϊκή.”Ο πυρήνας της φύσης του ανθρώπου φαίνεται σαν μεγαλώνει και σαν μεθάει”. Αυτό μου έμαθαν και θα το υποστηρίζω μέχρι τελικής πτώσης. Και οικοδομείται στιγμή τη στιγμή, κουβέντα την κουβέντα, σκέψη τη σκέψη, σε μια διαδρομή ετών.

“Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία”, γιατί τα δικά τους τότε “δεν έσωναν”, αλλά ήταν εκεί  μαζί, η μια για την άλλη, μέσα στη ζωή της άλλης. Κι ήταν αυτό τίμημα βαρύ, μα όχι ασήκωτο. Υπήρχαν μάτια κι αυτιά για να βλέπουν και να ακούν. Να αφουγκράζονται και να συντρέχουν. Το σπίτι δεν άδειαζε ποτέ και στο μπρίκι ψηνόταν ο καφές. Γυναίκες σαν το σμάρι από μελίσσια, “με το κάρβουνο στα μάτια” και μια αβάσταχτη αφέλεια για το μέγα το μυστήριο της ζωής, που στριμώχνονταν στα λιγοστά τετραγωνικά, με τις ορθάνοιχτες  αυλές  για το σεργιάνι. Γυναικείες φιλίες, αγράμματες κι εγγράμματες, αβασάνιστες και δεδομένες, με το χρόνο σύμμαχο στο τσεπάκι τους.

Κι ήρθε ο καιρός για τις δικές μου επενδύσεις. “Η γυναικεία φιλία παρομοιάζεται με την εικόνα δύο γυναικών, η μία απέναντι από την άλλη, ενώ η αντρική με αυτή δύο ανδρών, ο ένας πλάι στον άλλον”. Αλήθεια ή ψέμα; Λίγο κι από τα δύο. Λόγια, πολλά λόγια, σενάρια κι εικασίες. Έρευνες, στατιστικές κι αριθμοί. Κι όμως η μαγική συνταγή για το βοτάνι που αποκωδικοποιεί τη σκέψη της ακόμα να βρεθεί. Γιατί η γυναίκα νιώθει. Είναι παράφορη κι υπερβολική. Με εργολαβία την υστερία (ύστερος η μήτρα της γυναίκας) καμώνεται και επιχειρεί να τα βάλει με Θεούς και δαίμονες. Κι είναι αυστηρή. Ω, μα ναι! Πόσο πολύ αυστηρή είναι με τον εαυτό της και με τους άλλους! Κι είναι και δύσκολη κι απαιτητική. Και τρέχει σαν τα άλογα κούρσας, γιατί παραμονεύουν οι προσδοκίες, φορώντας τα κυριακάτικα, τ’ ανυπόμονα, κάτω από το κατώφλι του σπιτιού τους. Μέσα στα σκεπάσματα, στις τσέπες του πανωφοριού, στον καναπέ του σαλονιού. Στα αμέτρητα τηλεφωνήματα παρηγοριάς κι επιβεβαίωσης. Γιατί θέλει, περιμένει κι ελπίζει. Δε χορταίνει και δεν εφησυχάζει. Μοιάζει με εκείνες τις πολύχρωμες σβούρες, τις αεικίνητες, που περιστρέφονται ασταμάτητα.

Ευχαριστώ τις γυναίκες με αντρικό μυαλό, γιατί θυμίζουν εκείνους τους απόκληρους της ζωής, που κανείς ποτέ δεν κατάλαβε και δεν αγκάλιασε. Τέτοιες θέλω να με γυροφέρνουν και το έχω καταφέρει. Γυναίκες συμπαγείς σαν πέτρα.. Δεν πήγαν κόντρα στη φύση τους. Είναι που κατάφεραν να τη σαγηνεύσουν και να την μερέψουν, ώστε να την ξεπεράσουν. Να απομυζήσουν το νέκταρ της, ώστε να αναδείξουν τη γενναιοδωρία και τη μεγαλοψυχία τους. Να θαυμάσουν και να μη φθονήσουν. Να δώσουν, να αγαπήσουν πρώτα και μετά να αγαπηθούν. Δεν πτοούνται και δεν παρεξηγούν και δεν απαξιώνουν. Δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις, δε μουτρώνουν. Περιγελούν την καθημερινότητα, αυτομαστιγώνονται και διαθέτουν χιούμορ. Κουβαλούν τις ενοχές  και τα λάθη τους, σε αποσκευές πολύτιμες, μέσα σε ξύλινα κουτιά, με εφηβικά λευκώματα και φωτογραφίες που μεγαλώνουν μαζί τους. Κι είναι πολλές. Με φιλίες αληθινές, ουσιαστικές, χορτάτες από συγγνώμες και μελωμένα λόγια, ενώ ισορροπούν σαν επιδέξιοι ακροβάτες πάνω στα ψηλοτάκουνα της κοριτσίστικης φιλαρέσκειάς τους.  

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.