Ευκαιρία να δούμε την Ελλάδα αλλιώς

Καθώς μπαίνουμε διστακτικά από αυτό το άχρονο δυστοπικό σύμπαν που φιλοξένησε για δυο μήνες σχεδόν τους φόβους και τα γιατί μας, σε ένα εξίσου άγνωστο τόπο κατοικίας, αυτόν του κοντινού μας μέλλοντος, που προς το παρόν το σκεπάζει ένα πέπλο μυστηρίου, σκέπτομαι πως η αναγκαστική πρόσδεση με ζώνη ασφαλείας σε μια πίστα εγχώριων διαδρομών ίσως είναι η ευκαιρία για ενατένιση του τόπου μας με άλλο μάτι.

Ακούω τελευταία αγρότες να λένε για παράδειγμα πως οι σοδιές φέτος δοκιμάζονται, ξένα εργατικά χέρια που παραδοσιακά εργαζόταν στα χωράφια αναχώρησαν εσπευσμένα για την Αλβανία λέει και κανείς δεν είναι εκεί για να αναπληρώσει την απουσία. Κανείς από μας που αντικαταστήσαμε δια παντός τα δικά μας χέρια με τα ξένα, απαξιώνοντας δουλειές που υπήρξαν ο κορμός της ελληνικής εργατικής και αγροτικής ιστορίας. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και στις κατασκευές και σε μια σειρά τομείς που θεωρήθηκαν στα χρόνια της άπλας κατώτεροι των εργασιακών περιστάσεων.

Στην πρώτη απουσία λοιπόν των αναπληρωτών μας φανερώθηκε η ορφάνια. Η επιστροφή σε παρόμοιες απασχολήσεις μέρους του πληθυσμού που μοιραία θα μείνει εκτός αγοράς εργασίας θα ήταν πραγματικά σωτήρια στην παρούσα φάση και ίσως ένα παράθυρο στο μέλλον. Μια νέα προοπτική.

Με την ίδια ζέση πιστεύω ότι θα άξιζε να αντιμετωπίσουμε σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία τοπικά προϊόντα και υπηρεσίες που πιθανά αγνοούσαμε και αξίζουν της προσοχής μας.

Αλλά και προορισμούς τουριστικούς, μικρές μονάδες που θα σταθούν στα πόδια τους με τη δική μας επιλογή ως τόπους διακοπών, μικρά καταστήματα που θα κρατηθούν ανοιχτά, στέκια που θα αντέξουν να λειτουργήσουν με τρία τραπεζάκια στον ήλιο. Οι ξένοι δεν θα έρθουν φέτος, αυτό είναι το σίγουρο. Συνεπώς ας γίνουμε εμείς οι καταναλωτές της Ελλάδας.

Καιρός να ξανασυστηθούμε σε αυτή τη χώρα. Να γνωριστούμε ξανά και στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Το μαζί της καραντίνας να γίνει πράξη και στην επόμενη εποχή της αβεβαιότητας.

Η Ελλάδα που πιθανά αγνοούσαμε μας περιμένει νομίζω.