Έγκλημα και τιμωρία

Είναι γνωστό ότι ο διαβόητος γκάνγκστερ, λαθρέμπορος και ηγετική μορφή του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική, Αλ Καπόνε δεν συνελήφθη και δεν καταδικάστηκε εν τέλει για τίποτε άλλο παρά για φοροδιαφυγή και παράνομη οπλοφορία! Με αυτό τον ανοίκειο συνειρμό δύο οικονομικοί εισαγγελείς θεώρησαν πως μπορούσαν να στείλουν στο ειδικό δικαστήριο και δια αυτού στης φυλακής τα σίδερα τον τέως πρωθυπουργό και αρχιτέκτονα της παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ, μαζί με τον, κορδωμένο και απολύτως αμετανόητο, τέως επίσης υπουργό του των Οικονομικών, επειδή λέει παραποίησαν τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και διόγκωσαν το έλλειμμα, για να διευκολύνουν το προμελετημένο κακούργημά τους εναντίον της Ελλάδας.

Σιγά το πταίσμα! Σαν να μην έχει διαπραχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας. Σαν να μην υποκλάπηκε η λαϊκή εντολή με αναρίθμητα ψεύδη. Σαν να μην υπέστη η χώρα τη γελοία, αν δεν είχε τόσο τραγικές συνέπειες, διακυβέρνηση των κηπουρών του αρχηγού. Σαν να μη βιάστηκε η δημοκρατία στη χώρα με αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Σαν να μην έγιναν εν κρυπτώ συνεννοήσεις με το Δ.Ν.Τ. αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας. Σαν να μη απορρίφθηκαν προτάσεις για δάνεια και συνεργασίες με άλλες δυνάμεις, μόνο και μόνο για να παραδοθεί η χώρα αμαχητί. Σαν να μην υποτάχθηκε η Ελλάδα στην τρόικα μ’ ένα μνημόνιο, που όχι μόνο δεν το διαπραγματεύτηκαν, αλλά όπως φαίνεται από τις δηλώσεις αυτογελοιοποιούμενων δελφίνων, ελάχιστοι διάβασαν. Σαν να μην παραδόθηκε η εθνική κυριαρχία εν ψυχρώ στη σύγχρονη γερμανική αποικιοκρατία. Σαν να μη σερβιρίστηκε με το πλέον σοβαροφανές ύφος η καταφανώς ψευδής θεωρία περί μονόδρομου. Σαν να μη βγήκε στο σφυρί η δημόσια περιουσία. Σαν να μη διατυπώθηκαν προς το λαό και το κοινοβούλιο ωμοί και απροκάλυπτοι εκβιασμοί. Σαν να μην υποβλήθηκαν ληστρικοί φόροι, σαν να μην πετσοκόπηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, σαν να μην έμειναν στο δρόμο ένα εκατομμύριο άνεργοι, σαν να μην έκλεισαν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, σαν να μην επιβλήθηκαν κάθε είδους αντιλαϊκά αλλά και αντικοινωνικά μέτρα, σαν να μη λοιδορήθηκαν και εξαπατήθηκαν έντεκα εκατομμύρια Έλληνες. Σαν να μην κατέλαβε υπουργικούς θώκους η ακροδεξιά, με την οποία ο σύγχρονος σοσιαλισμός τους έφθασε να συμπορεύεται και να συγκυβερνά. Σαν να μην οδηγήθηκε σε συστηματική διάλυση ο κεντρώος πολιτικός χώρος, έτσι ώστε να παραδοθεί και πάλι ο τόπος, ποιος ξέρει για πόσες δεκαετίες, στη συντήρηση της νεοδημοκρατικής αγκάλης. Σαν να μη συνιστά σύσταση συμμορίας η συμμετοχή στο έγκλημα 152 εκλεγμένων με τις καλύτερες προϋποθέσεις βουλευτών. Σαν να μην παραδόθηκε η λαϊκή εντολή στα χέρια ενός δοτού πρωθυπουργού και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.

Υπάρχουν, λοιπόν, άπειροι λόγοι για μια ωραιότατη παραπομπή όσων ενέχονται στο έγκλημα. Μελών αυτής, της προηγούμενης και κάθε κυβέρνησης. Και των νεοδημοκρατών, που κοιτούν σαν να μην έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Το απαιτεί το περί δικαίου αίσθημα. Το επιχείρημα περί ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, που επικαλούνται όσοι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, φοβούμενοι πως οσονούπω θα έρθει και η σειρά τους, είναι απολύτως σαθρό, και απλώς θα επιτρέψει και σε άλλους φερέλπιδες ψεύτες, ευάλωτους στις διεθνείς πιέσεις, με ελαστική ή και ανύπαρκτη εθνική συνείδηση, και απεριόριστο ταλέντο στο ξεπούλημα ηγεμονίσκους, να συνεχίσουν το ίδιο θεάρεστο έργο εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.