Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου το 13ωρο

Εικόνες: Eurokinissi

Προσπαθείς να το δεις ψύχραιμα και ουδέτερα. Να ψάξεις και την αντίθετη άποψη, να βρεις τα οφέλη  που μπορεί να έχει για έναν εργαζόμενο. Μα, δε γίνεται. Δεν βγάζει κανένα νόημα. Μπορείς εύκολα να καταλάβεις πώς το δικαίωμα για 13 ώρες εργασίας θα μετατραπεί σε… υποχρέωση στην οποία πολύ απλά πολύ δύσκολα κάποιος θα μπορεί να πει όχι.

Το εθελοντικό θα γίνει υποχρεωτικό. «Μα, δεν θα είναι υποχρεωμένος να το κάνει», απαντά η Υπουργός εργασίας κ. Κεραμέως.

Ή δεν γνωρίζουν επαρκώς την αγορά εργασίας, μην έχοντας δουλέψει ποτέ σε πραγματικές συνθήκες ή απλά μας δουλεύουν. Ταυτόχρονα, σε πολλά κράτη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται ήδη η 4μερη εργασία, υιοθετούνται μοντέλα μικρότερης απασχόλησης, ώστε ο άνθρωπος κατακλυσμένος πια λόγω του  σύγχρονου τρόπου ζωής από κόπωση σωματική αλλά κυρίως διανοητική και ψυχική, αλλά και από την υπερπληθώρα υποχρεώσεων και πληροφοριών, να μπορεί να «αποτοξινώνεται» και να γίνει πιο αποδοτικός.

Επιχειρήσεις σκέπτονται να θεσπίσουν μέχρι και άδειες ξεκούρασης που θα περιλαμβάνουν ταξίδια….

Η αποδοτική εργασία θα έπρεπε να απασχολεί ένα Υπουργείο Εργασίας και όχι ο τρόπος που θα μπορεί να δηλώνει ο εργοδότης περισσότερες ώρες στο Εργάνη ή θα μετατρέπει τις υπερωρίες σε κανονικές εργατοώρες.

Ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της εργασιακής εξουθένωσης που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι και αντί να βρεις τρόπους για να την καταπολεμήσεις, βρίσκεις τρόπους για να τη νομιμοποιήσεις.

Χθες βγήκαν χιλιάδες κόσμου στους δρόμους και διαμαρτυρήθηκαν.

«Εμείς δεν σταματήσαμε ποτέ να δουλεύουμε 12ωρα. Αλλά τώρα αυτό θα μπει και στο χαρτί. Παλιά, όταν έφευγα από τη βάρδια, ένιωθα κούραση· τώρα νιώθω θυμό».

Το είπε διαδηλώτρια χθες, 24 ετών, που εργάζεται ήδη ως νοσηλεύτρια.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της Υπουργού, είναι παραπλανημένη. Δεν αντιλαμβάνεται σωστά το νομοσχέδιό της…

Θα δουλεύουμε περισσότερο ώστε οι αριθμοί να ευημερούν και οι άνθρωποι να δυστυχούν.

Σκεφτόμουν τους σημερινούς μεσήλικες που γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις τους μειώνονται, θα πρέπει να καταφέρουν να ανταποκριθούν σε αυτά τα πιο απαιτητικά δεδομένα, μετρώντας τις μέρες και τα χρόνια για μια σύνταξη που τσίμα τσίμα θα φτάνει για το μήνα και αν, βιώνοντας παράλληλα και εργασιακό ρατσισμό.

Σκεφτόμουν και τους πιο  νέους, τους σημερινούς 35άρηδες – 40άρηδες, που ήλπισαν σε κάτι άλλο, αλλά όταν βγήκαν στην αγορά εργασίας του έλαχε η οικονομική κρίση, από τα πρώιμα κιόλας επαγγελματικά τους βήματα. Συνήθισαν στις περικοπές, στο κουτσουρωμένο μισθό και στη  νοοτροπία «έλα, αφού έχεις δουλειά μη μιλάς».

Μα σκεφτόμουν και τη νεότερη ακόμη γενιά, όχι των 800 ευρώ, αλλά των 500, που βλέπουν τη μικρή αύξηση του μισθού τους την τελευταία διετία να πηγαίνει χέρι-χέρι με την αλματώδη αύξηση των τιμών. Και τι περισσεύει;

Κάτι μπορεί να περισσέψει στο τέλος, αλλά είναι αυτό που έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι στο «για ένα κομμάτι ψωμί». Δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις.

Και όταν το μυαλό μου πήγε στα παιδιά μας, αυτά που θα βγουν μελλοντικά στην αγορά εργασίας, σκέφτηκα ένα άλλο τραγούδι, της Ελένης Βιτάλη.

«Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό / θα ‘ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας είναι από άριστο υλικό». 

Και βλέποντας τις εικόνες από τις πορείες, αυτή της νεαρής διαδηλώτριας που με πάθος φωνάζει από την ντουντούκα, το ποίημα του Παλαμά από το 1913:

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ποτίζουμε τη γη για να γεννά καρπούς, λουλούδια, τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας· φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη, μονάχα η αργατιά.

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί· πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας, και μόλο το αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί.

Στου κόσμου τούς θησαυριστές το βιος σου, εργάτη, νόμοι

σ’ το τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή. Αγκαλιαστείτε, αδέρφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη, Δικαιοσύνη, βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή!—