Είμαστε οι Έλληνες ρατσιστές;

Ακριβώς εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και το βίαιο διωγμό των Ελλήνων από Μικρά Ασία και Πόντο, που η μελέτη των ημερών εκείνων των αφίξεων, με αφορμή την επέτειο φέρνει στην επιφάνεια και αρκετές δυσάρεστες ιστορίες σε σχέση με το πώς τους υποδεχτήκαμε, σε διάφορα μέρη, η κουβέντα για το πώς υποδεχόμαστε σε αυτή τη χώρα φουντώνει ξανά. 

Ένα περιστατικό στην Κρήτη με νταήδες που κυνήγησαν με μαχαίρια και μπουνιές γερμανούς τουρίστες αλλά και η εικόνα από ένα μπιτσόμπαρο στο ίδιο νησί όπου οι ομπρέλες στηρίζονται σε αγάλματα μαύρων ανδρών που χρησιμοποιούνται οι μορφές τους ως βαστάζοι δείχνουν πως ο ξένιος Ζευς για τον οποίο καυχόμαστε, δεν αφορά όλους. 

Και αν 30 χρόνια πριν στην Π. Μελά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης γνωστό κατάστημα επίπλων πουλούσε τραπεζάκια που το βαρύ τους τζάμι στηριζόταν σε κεφάλια μαύρων γυναικών και αυτό ακόμα θεωρούνταν ”φυσιολογικό”, σήμερα που ο ρατσισμός είναι απόλυτα κατακριτέος παντού και τα πρότυπα μας έχουν αλλάξει, τέτοια περιστατικά δεν είναι φυσιολογικά παρά εξοργιστικά. 

Αν όμως αυτά αποτελούν ακραία δείγματα για το πώς αντιμετωπίζουν κάποιοι τους ξένους σήμερα υπάρχουν δεκάδες που είναι το ίδιο επικίνδυνα και ακραία. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να βρίσκεται στη φυλακή και τα αναποδογυρισματα των πάγκων στη λαϊκές και τα μαχαιρώματα στα προάστια του Πειραιά να έχουν σταματήσει, στα σόσιαλ όμως η χολή προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες θεριεύει ξανά ενώ επώνυμες υπογραφές γνωστών αρθρογράφων με ατζέντα, τολμούν, χωρίς καμία τιμωρία να φτύνουν δηλητήριο πάνω στο νεκρό σώμα ενός κοριτσιού που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού λόγω της αδιαφορίας των αρχών επειδή έτυχε να γεννηθει στη Συρία. 

Την ίδια στιγμή που πρωθυπουργοί και παράγοντες που είχαν αρνηθεί να ψηφίσουν το νόμο για την ιθαγένεια με το φόβο του ακροδεξιού ακροατηρίου τους. 

Στις 9 Ιουλίου 2015 τέθηκε σε ονομαστική ψηφοφορία το άρθρο 1β του νομοσχεδίου, το οποίο προέβλεπε την παροχή της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και εγγράφονται στο δημοτικό σχολείο.

Υπερψηφίστηκε από 179 βουλευτές (ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, ΚΚΕ και ΠαΣοΚ), ενώ καταψηφίστηκε από 84 βουλευτές (ΝΔ, ΑΝΕΛ, Χ.Α.).

Μεταξύ των βουλευτών που καταψήφισαν και αρκετοί υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης, όπως οι κ. Δένδιας, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός σήμερα.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πανηγυρίζουν το θρίαμβο της Ελίνας Τζένγκο, όταν νωπές είναι οι μνήμες από το τι πέρασε στη Θεσσαλονίκη ο Οδυσσέας Τσενάι και πόσο δύσκολα ήταν τα παιδικά χρόνια του Γιάννη Αντεντοκούμπο. 

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι οφείλεις να δείχνεις αλληλεγγύη στους πρόσφυγες μόνο αν δεις ότι η ταυτότητα του γράφει ως χώρα καταγωγής μια ευρωπαϊκή χώρα πχ Ουκρανία, αντί για μια αφρικάνικη. 

Για μένα όμως πέρα από όλα αυτά που είναι και τα αυτονόητα και χιλιογραμμένα υπάρχει κάτι πιο βαθύ και ανησυχητικό. Σε κουβέντες που είχα αυτό το καλοκαίρι με ανθρώπους μορφωμένους, προοδευτικούς στη σκέψη και με κοινωνικές ανησυχίες, περιβαλλοντικές έγνοιες κλπ διαπίστωσα ότι όταν η κουβέντα πήγαινε σε ζητήματα τσέπης ύψωναν έντονα ρατσιστικά πρότυπα. 

Ε όχι και να ζητάνε αυξήσεις στα μεροκάματα οι Αλβανοί που δουλεύουν στα χωράφια από την αυγή μέχρι το σούρουπο χωρίς ένσημα, μου είπε μια αγρότισσα σε μια ζητήση μας. 

Εξαιτίας τους μείναμε χωρίς δουλειές σπουδαίοι μάστορες μας μου είπε ένας άλλος και όταν του υπενθύμισα ότι οι μάστορες αρνούνται να κάνουν παρακατιανές δουλειές η απάντηση ήταν και καλά κάνουν. 

Εδώ, στη διάκριση που κρύβεται καλά ανάμεσα σε μεγάλα λόγια για τα δράματα του κόσμου αλλά δείχνει τα κοφτερά της δόντια όταν θίγονται συμφέροντα και κεκτημένα, βρίσκεται για μένα η ουσία της υπόθεσης. 

Τα τελευταία χρόνια στην επαρχία έτυχε να παρατηρήσω τον τρόπο που ζουν περιθωριοποιημένοι άνθρωποι που ήρθαν ως μετανάστες εδώ πριν 30 και βάλε χρόνια περπατώντας βουνά της Ηπείρου μερόνυχτα. Βλέπω ότι τριάντα χρόνια μετά, ελληνικής ή αλβανικής καταγωγής άξιοι άνθρωποι, που δούλεψαν εδώ σκληρά και πρόκοψαν και έκαναν παιδιά, σπίτια, ζωές, ακόμα παραμένουν στο περιθώριο. 

Κάθονται μόνοι τους ή μεταξύ τους στις καφετέριες, χωριστά στις πλατείες, εξακολουθούν να αποτελούν ένα είδος βοηθητικών χεριών στα σπίτια, τις οικοδομές ή τα χωράφια μας, που μόνο αν καταφέρουν να πάρουν κανένα μετάλλιο θα γίνουν φίλοι μας. 

Δεν είναι ευχάριστο να λέγονται τέτοια πράγματα αλλά αν δεν γίνει κομμάτια ο παραμορφωτικός καθρέφτης που κοιτάζουμε εντός του δεν θα δούμε ποτέ την αλήθεια. 

Όσο στις ειδήσεις ο δολοφόνος θα είναι ο Αλβανός, ο Πακιστανός αλλά ποτέ με χαρακτηρισμό ο Έλληνας τόσο καμιά γιορτή για μετάλλιο δεν θα ξεπλένει τη ντροπή του ρατσισμού.