Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι ή χωρίς…

Λέξεις: Κλεονίκη Δρούγκα

Αναρωτιέμαι τι μου έλειψε περισσότερο στην καραντίνα.

… σκέφτομαι, κλείνω τα μάτια, χαμογελώ και απαντώ με σιγουριά: το σινεμά!  Η μεγάλη οθόνη. Να μοιράζομαι τις εικόνες, να αφουγκράζομαι τους χαρακτήρες, να μαντεύω την ανατροπή από πριν -να ψιθυρίζω το τέλος στις φίλες μου-, να ταυτίζομαι, να βλέπω, να ονειρεύομαι…

Σουσάμι, άνοιξε….και επιτέλους η μαγική λέξη πιάνει!

Και επειδή έχουν τέλος  όχι μόνο τα ωραία, αλλά και τα λιγότερο ωραία, ήρθε ο καιρός να ανοίξουν τα θερινά σινεμά της πόλης μας. Μυρίζει καλοκαίρι, ανθίζει το αγιόκλημα, φουντώνουν οι βασιλικοί, η πόλη ξεκινά να ζει βράδυ, οι άνθρωποι να αναπνέουν, η ατμόσφαιρα να γλυκαίνει, οι μέρες να ζητούν τις νύχτες, οι νύχτες να αποκτούν προσμονή. Οι νύχτες να υποδεικνύουν τα θερινά σινεμά, τις μυρωδιές της άνοιξης που τελειώνει και του καλοκαιριού που έρχεται -και, στη χώρα μας, καλά κρατεί. 

Ήρθε η στιγμή να γίνουμε πάλι μύστες της ιστορίας που έχουν να μας πουν οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι σε όλες τις ταινίες που θα προβληθούν. Κι όλα αυτά μαζί! Όχι καθένας μόνος στην οθόνη του. θα καθίσουμε σε μια καρέκλα που μοιάζει με αυτήν του σκηνοθέτη -όχι στον καναπέ- με το τραπεζάκι δίπλα, για να ακουμπάμε τα κλειδιά, το κινητό, την μπυρίτσα, τα ποπ κορν, τις δεύτερες σκέψεις, τα προβλήματα. Κάτω από ουρανούς έναστρους ή και με βροχή -πάντως τα δειλινά του καλοκαιριού- με παρέα, την παρέα μας ή τις ανάσες των άλλων θεατών δίπλα μας -πάντα με ασφάλεια, όπως υποστηρίζει ο Χ. Λιόδης, κινηματογραφικός επιχειρηματίας και υπεύθυνος θερινών σινεμά της πόλης μας.

Τι όμορφο πράγμα η παρέα, τι άγγιγμα ψυχής οι μυρωδιές, τι μαγεία η μεγάλη οθόνη! Γεμίζει ο κινηματογράφος προσμονές, αγωνίες και όνειρα. Οι τίτλοι πέφτουν, ο θεατής προσκαλείται στην ιστορία της ταινίας, στις αγωνίες του ανθρώπου, σε μια μέθεξη, στη φόρτιση και την ταύτιση με τον χαρακτήρα. Μετάσταση. Οι εικόνες αφηγούνται, η μουσική παραλύει τα μέλη, η αδρεναλίνη αυξάνεται, η σκέψη ταξινομεί κι ελέγχει, εσύ υπνωτίζεσαι. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά. Η ταινία γίνεται η πραγματικότητα που ζεις για δυο ώρες έξω από την πραγματικότητά σου, ονειρική, διαφορετική, χωρίς αβεβαιότητες.

Στο πρώτο διάλειμμα οι πρώτες κριτικές, τα πρώτα σχόλια, μια ανάσα. Στο τέλος περίσκεψη, συζήτηση, χαμόγελα, κίνηση, πάγωμα, τόσες αλήθειες, όσοι άνθρωποι. Παρακολουθώντας την ταινία, μπορεί το μέσα σου να αλλάξει, να μαλακώσει, εσύ να γίνεις αυτός που θα κινηθεί στο στόχο του, να αναγεννηθείς, να μεταμορφωθείς, να της πιάσεις το χέρι… 

Ανοίγουν τα θερινά σινεμά στην πόλη μας. 

Ποια είναι η απάντηση;

Μες τα θερινά τα σινεμά…

Ποια είναι η ερώτηση;

Τί ώρα ξεκινά το έργο;