Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα βρε ανόητε…

Χθες ήταν μια μέρα που ένα κομμάτι της Ελλάδας προχώρησε ένα βήμα μπροστά και ένα άλλο έμεινε, για πόσο ποιος ξέρει ακόμα, σε ένα παρελθόν που το διαφορετικό θα παραμένει εξοβελισμένο σε ένα κόσμο γεμάτο δοξασίες, αράχνες, φόβο, διακρίσεις, ανισότητες, ένα κόσμο πια γραφικό, πιο γραφικό ακόμα και από τους ρόλους που έγραφαν για τους ομοφυλόφιλους στο ελληνικό σινεμά του εξήντα. Και συνάμα επικίνδυνο.

Σε ένα κόσμο που βρίσκει συμμάχους ακόμα σε μια εκκλησιαστική τρομοκρατία, που καμιά απολύτως σχέση δεν έχει με την διδαχή της Αγάπης και της Αποδοχής από τη Χριστιανική Πίστη, σε ένα κόσμο που  συνεπικουρείται από ”δημοσιογράφους” μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών σε διατεταγμένη υπηρεσία, που δεν διαφέρουν στο τέλος της ημέρας από τα πρωτοσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας, από δειλούς πολιτικάντηδες, που πέρασαν όλη τους τη ζωή προφανώς διαφορετικά από την δημόσια εικόνα που θέλουν να προβάλουν στις ψηφοφορίες για να μη χάσουν τη βουλευτική αποζημίωση, από αρχηγούς κομμάτων που κατεβαίνουν στο ματς  με τη φανέλα του εκσυχρονιστή που θα αλλάξει την Ελλάδα και στο τέλος της βραδιάς, της χθεσινής βραδιάς, επιστρέφουν σπίτι τους ως πατριάρχες της συντήρησης και του σκοταδισμού.

Η χθεσινή μέρα στη Βουλή δεν αφορούσε μονάχα το δικαίωμα στην επιλογή του φύλου. Αφορούσε πρωτίστως το δικαίωμα του ανθρώπου να ορίζει τον εαυτό του, να ζει με αξιοπρέπεια, να απολαμβάνει ίσα δικαιώματα με τον διπλανό του. Αφορούσε πράγματα που οι λαοί έχουν λύσει αιώνες τώρα με συντάγματα. Αφορούσε μια σειρά από αυτονόητα πράγματα που οφείλαμε σαν κοινωνία να είχαμε λύσει καιρό τώρα. Από το δικαίωμα μας τι θα απογίνουμε όταν πεθάνουμε, αν θα θαφτούμε σε ένα κοιμητήριο ή θα καταλήξουμε τέφρα στην αλμύρα του Αιγαίου, κάτι που έκανε η Κάλλας αιώνες πριν, αν θα δώσουμε στο διωγμένο προσφυγόπουλο που μεγαλώνει εδώ από τη μέρα που γεννήθηκε το δικαίωμα να πάρει κάποτε την ιθαγένεια, αν θα καταφέρουμε κάποτε να κάνουμε τον οποιονδήποτε είναι δίπλα μας να μη νοιώθει ξένος, να μη νοιώθει αλλιώτικος. Να νοιώθει ένας από μας.

Και όσοι χθες βράδυ, αυτοί οι 114 που ψήφισαν ΟΧΙ και δεν ήταν Χρυσαυγίτες, δεν αντιλήφθηκαν ότι η Ιστορία με το Ι κεφαλαίο μια φορά γράφεται για την κάθε εποχή τότε ας μείνουν στο κεφάλαιο ανθρώπινα δικαιώματα ως δαχτυλοδειχτούμενοι. 4000 ευρώ είναι ο μισθός του βουλευτή. Αρκετά λεφτά να αγοράσουν τη σωτηρία της ψυχής τους…