«Ειρήνη τώρα». Απερίφραστα, αλλά με νου και γνώση

Λέξεις: Κωστής Παπαϊωάννου

Το σύνθημα “Ειρήνη τώρα” νοηματοδοτείται σαν κραυγή για τερματισμό της εισβολής. Σαν καταδίκη της επίθεσης. Αποδυναμώνεται αν το ψιθυρίσουμε σαν προσευχή, αν δεν εκφράζει θυμό από τη θέα άταφων αμάχων. “Ειρήνη τώρα” σημαίνει να σταματήσει ο επιτιθέμενος να τσαλαπατάει το διεθνές δίκαιο και να κάνει εγκλήματα πολέμου. Να σταματήσει αμέσως η πολιορκία πόλεων και η εξόντωση του πληθυσμού τους. Να εξαναγκαστεί η Ρωσία σε ειρήνευση.

Άρα το “Ειρήνη τώρα” (οφείλει να) είναι σύνθημα ντε φάκτο κατά της Ρωσίας, του Πούτιν και ενός καθεστώτος που τρέφεται από τη βία εντός και εκτός συνόρων. Καταδίκη ενός νέου τσαρισμού. Δε διατυπώνεται αυτό όσο ρητά έχει ειπωθεί άλλοτε, σε τόσους και τόσους πολέμους των ΗΠΑ; 

 Όχι, συχνά δε λέγεται ρητά και –κυρίως- με θέρμη. Δεν έχουν πάρει φωτιά οι δρόμοι όπως άλλοτε. Και μάλιστα, η ηχηρή καταδίκη της εισβολής έχει διπλή αξία, ειδικά σε μια χώρα με τόση ρωσοφιλία, με ανάδελφες ή επαναστατικές φαντασιώσεις, με νοσταλγία της Μεγάλης Ρωσίας, σοβιετικής ή τσαρικής.

Ωστόσο, λίγη προσοχή εδώ. Το σύνθημα “Ειρήνη τώρα” συστηματικά επιχειρείται να σιδερωθεί για να γίνει ντε φάκτο φιλονατοϊκό. Κι αυτό το σιδέρωμα των εννοιών είναι θέμα δημοκρατίας, οδηγεί στην (αυτο)λογοκρισία. Γίνονται δολοφονίες χαρακτήρα από μια νέα αστυνομία της σκέψης. Από κάποιους που βρίσκουν νερόβραστη ή πονηρή την απλή επίκληση της ειρήνης ενώ οι ίδιοι πριν την Ουκρανία δεν άκουσαν ήχο όπλου στην οικουμένη ποτέ. Κι είναι αστείο ότι στιγματίζουν ως παλαιοκομμουνιστές όσους δείχνουν ανοχή στη σημερινή Ρωσία ενώ κι οι ίδιοι κινούνται με ένα αραχνιασμένο -φιλελεύθερης τάχα κοπής- αντικομμουνιστικό μένος. Ιλαροτραγωδία. Σε πολλών το μυαλό το ίδιο φάντασμα πλανιέται ακόμα πάνω από την Ευρώπη.

Καταδίκη της εισβολής, λοιπόν, και της δολοφονίας αμάχων από τον στρατό του Πούτιν. Ρητή και απροϋπόθετη καταδίκη του απολυταρχισμού του Κρεμλίνου, αλληλεγγύη στους Ρώσους δημοκράτες που βγάζουν τη γλώσσα στον Μονάρχη και στον ρωσικό εθνικισμό. Καταδίκη όμως δε σημαίνει γενικό σιωπητήριο για όλα τα άλλα.

Δεν είναι ώρα για “ναι μεν αλλά” και συμψηφισμούς. Αλλά ούτε για ερμηνευτικές μονοκαλλιέργειες και ιστορική λοβοτομή.