Είτε θα ζήσουμε ανθρώπινα είτε θα μας τρώνε τα καθεστώτα
Τι δεν είπε ο κ. Τσίπρας στη χτεσινή του ομιλία - Γράφει ο Μ. Συμεωνίδης
«Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί το συντομότερο δυνατό από το καθεστώς Μητσοτάκη, πριν το καθεστώς Μητσοτάκη οδηγήσει σε νέες τραγωδίες».
Τάδε έφη στην χθεσινή του ομιλία ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας. Και φυσικά η πλειοψηφία των λαϊκών ανθρώπων που πλήττεται σκληρά από την κυβερνητική πολιτική συμφωνεί.
Τι δεν είπε όμως ο κ. Τσίπρας; Δεν είπε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να απαλλαχθεί από κάθε είδους καθεστώς που υπηρετεί αυτό το σύστημα για τα συμφέροντα των λίγων, είτε αυτό ονομάζεται Μητσοτάκης, είτε Τσίπρας είτε Μπακλαβαδάκης.
Ο κ. Τσίπρας είπε ακόμη ότι θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλει «στην αντίσταση κάθε κοινωνικού στρώματος και της κοινωνίας συνολικά στην αγριότητα των μέτρων και των πολιτικών του καθεστώτος Μητσοτάκη » και πως « σε αυτό το χειμώνα της αγωνίας όμως δεν αρκεί για ένα κόμμα της Αριστεράς να έχει στη φαρέτρα του μόνο το «A» της Αντίστασης. Αλλά πρέπει να δουλέψουμε και για το «Α» της Αλληλεγγύης.».
Θα μπορούσε βέβαια ο κ. Τσίπρας ως αλληλέγγυος να μην είχε ψηφίσει ως κυβέρνηση το χρηματιστήριο της ενέργειας που ήταν η απαρχή για λογαριασμούς που φέρνουν πονοκέφαλο. Θα μπορούσε να μην κλείσει και απαξιώσει την παραγωγή λιγνίτη για να προχωρήσουν οι «πράσινες» μπίζνες.
Θα μπορούσε να μην ψήφιζε από κοινού με ΝΔ/ΚΙΝΑΛ « για το σύστημα ιδίων πόρων της ΕΕ». Δηλαδή νέα χαράτσια για τον λαό βγαλμένα από τις κατευθύνσεις του « Πράσινου New Deal».
Θα μπορούσε να μην έδειχνε τόση αλληλεγγύη στο λαό ψηφίζοντας από κοινού με ΝΔ/ΠΑΣΟΚ τη μεταβίβαση του Ελληνικού από το ΤΑΙΠΕΔ στους επενδυτές, δηλαδή στον όμιλο Λάτση.
Θα μπορούσε να μην έκανε τόση αντίσταση ψηφίζοντας το τερατούργημα του νόμου Χατζηδάκη, που προβλέπει 10ωρη δουλειά, απλήρωτες υπερωρίες και χτύπημα της απεργίας.
Θα μπορούσε να μην έδειχνε τόση αλληλεγγύη στους εφοπλιστές ψηφίζοντας την ενίσχυση του Ταμείου Ανάκαμψης, δηλαδή δίνοντας δωράκι 370 εκατ. ευρώ στους εφοπλιστές.
Φυσικά η λίστα είναι ατελείωτη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το καθεστώς Μητσοτάκη είναι στην ίδια βάρκα. Την βάρκα που γράφει επάνω Ε.Ε. και ΝΑΤΟ. Την βάρκα των συμφερόντων των λίγων.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο της υπόθεσης. Παλιότερα η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να κάνει «κοινωνική πολιτική» εξαγοράζοντας τις λαϊκές συνειδήσεις, δείχνοντας τάχα ότι είναι μαζί με τον λαό. Ότι δηλαδή, μπορούμε όλοι μαζί, κεφάλαιο και εργαζόμενοι να έχουμε ανάπτυξη και να περνάμε όλοι καλά. Κάποτε όμως το παραμύθι φτάνει στο τέλος του και ο βασιλιάς ξεβρακώνεται.
Κατά συνέπεια, όσοι και όσες επιθυμούν και επιζητούν καλύτερους μισθούς, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, και καλύτερες συνθήκες στην καθημερινότητά τους πρέπει να το πάνε μέχρι τέλους. Να μην μείνουν δηλαδή στα λίγα ψίχουλα παραπάνω ή σε μια δήθεν πιο ανθρώπινη διαχείριση του καπιταλισμού. Είτε θα ζήσουμε ανθρώπινα με ότι μας αξίζει σε εμάς και τα παιδιά μας είτε θα αρκούμαστε κάθε φορά στο λίγο καλύτερο, που είναι αποδεδειγμένα το χειρότερο.
