Έκανε κι η μύγα κώλο…

Εξαιρετικά επίκαιρη η λαϊκή παροιμία. Και εξίσου παραστατική. Κατάλληλη να περιγράψει το πολιτικό σκηνικό. Με πρωταγωνιστές τους «πολιτικούς νάνους», όπως τους αποκάλεσαν τα διεθνή μέσα, που θα συγκροτήσουν τη νέα ελληνική βουλή. Της οποίας η κατάντια δεν περιγράφεται πια. Ζωολογικός κήπος κυριολεκτικά. Πάντως απολύτως αντιπροσωπευτικός μιας χώρας πτωχευμένης, κατακερματισμένης, αλλοπρόσαλλης, ασυνάρτητης, εγκλωβισμένης στα αδιέξοδά της, εξαντλημένης από αλλεπάλληλες νευρικές κρίσεις, στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, αφού πέρασε από τις σειρήνες των πολιτικών άκρων.

Τα αποτελέσματα της κάλπης κατέδειξαν την απόλυτη απόγνωση ενός λαού εξαπατημένου κατ’ εξακολούθηση, που σύρεται σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δεκάδες περίπου εξουσιομανείς, που όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί ανύπαρκτων κομμάτων χωρίς ίχνος οπαδού, με εκπροσώπους που αλυχτούν στα κανάλια, τρομοκρατώντας το ακροατήριο, αλληλοκατηγορούνται ανελέητα ή εκλιπαρούν για μια παραπάνω ψήφο, περιγράφοντας τα προσόντα της παραγκωνισμένης μεγαλοφυΐας τους…, σ’ ένα θέατρο παραλόγου με σκηνές ροκ (σαν αυτές με τους δύστυχους φαντάρους στους Κήπους του Έβρου, που τους έντυσαν τσολιάδες για να χαιρετήσουν τον αρχηγό της αμετανόητης δεξιάς, αυτόν που φαντασιωνόταν και αυτοδυναμία!), σκηνές θρίλερ από την είσοδο των νεοναζί στο κοινοβούλιο (οι εικόνες με τα «εγέρθητι» κατά τις πρώτες μετεκλογικές δηλώσεις του αρχηγού τους δεν επιδέχονται παρερμηνειών), σκηνές αποκάλυψης από τη συντριβή και την κατάντια των πάλαι ποτέ παντοδύναμων τέως σοσιαλιστών, σκηνές ασφυξίας πριν από τον τελικό αποκλεισμό ευφραδέστατων κατά τα άλλα πολιτικών αρχηγών (βλέπε Ντόρα, Λούκα κι εκείνο τον άλλο – πως τον λέγανε -, που διεκδικούσε να τον κρατούμε από το χέρι, για να υπουργοποιήσει με κωλοτούμπες τραμπούκους της παράταξης του), σκηνές από βουβή ταινία με τους αρτηριοσκληρωτικούς να μην αντιλαμβάνονται ότι διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σκηνές γραφικές με ξεμαλλιασμένους πράσινους, που χρόνια μετά δεν κατορθώνουν να συγκινήσουν ούτε το αναγκαίο τρία τοις εκατό για να εισέλθουν στο ναό της δημοκρατίας, σκηνές τσίρκου από ψηφοδέλτιο όπου κατέφυγε ο κάθε πικραμένος, διαψευσμένος και άστεγος, νομίζοντας πως με τις επικίνδυνες ακροβασίες θα εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν, μια εκδίκηση που σαν μπούμερανγκ θα στραφεί εναντίον του.

Κι έτσι κάπως έκανε κι η μύγα κώλο. Επειδή στα έντεκα εκατομμύρια των Ελλήνων, και στα δέκα περίπου των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, αφαιρουμένου του 35% όσων απείχαν, συνειδητά ή μη, για να μην ψηφίσουν δια της εις άτοπον απαγωγής, αφαιρουμένου και του 2,36% των λευκών και άκυρων που στη δημοκρατία μας δεν προσμετρώνται, αφαιρουμένου και του 19,03% που ψήφισαν, εν γνώσει τους ή όχι, κόμματα με αδυναμία εκπροσώπησης στη βουλή, μια (ευκόλως μετακινούμενη) μειοψηφία του 16,78% των ψηφοφόρων κατέφυγαν απέλπιδες στις ανερμάτιστες προσδοκίες που πούλησε με τη γνωστή του αμετροέπεια και τη φιλοδοξία να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός αυτής της άμοιρης χώρας (!) ο γνωστότερος από τους πατροκτόνους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κι έριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της απελπισίας (σε μεγάλο ποσοστό χωρίς κανένα σταυρό, αφού ως κομματικοί μετανάστες ούτε γνώριζαν αυτούς που το απαρτίζουν, ούτε επιδίωξαν να τους μάθουν), στέλνοντας στη βουλή τον Χαϊκάλη, τον Κοντογιαννίδη, όπως και τη Γερασιμίδου ή την Κουντουρά και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, που θα αναλάβουν πλέον στα στιβαρά τους χέρια τη σωτηρία της χώρας!

Μέχρι εδώ είδαμε την εφαρμογή στην ελληνική πολιτική σκηνή του πρώτου μέρους της παροιμίας. Του πασίγνωστου δεύτερου μέρους την εφαρμογή, δυστυχώς για μας, το παρακολουθούμε live αυτές τις μέρες.