Εκείνο το αεράκι του Επιταφίου θα μου λείψει σήμερα

Εκείνο το αεράκι του Επιταφίου θα μου λείψει σήμερα

Θα το γυρέψω στις μνήμες.

Θα το γυρέψω στις μνήμες.

Στα χρόνια τα παιδικά, καθώς μοσχοβολούσε ο τόπος πασχαλιές και τριαντάφυλλα στις γειτονιές, στην μονώροφη, άντε διώροφη τότε Τούμπα. Κατέβαινε ο κόσμος από νωρίς απόγευμα στον Άγιο Θεράποντα. Πολλές γραίες με τα καρεκλάκια τους, ήταν μια σπουδαία μέρα, δεν έφταναν τα στασίδια και οι καρέκλες της εκκλησίας.

Μοσχοβολούσε ο τόπος από τα καντήλια και τα μυρωδικά της λειτουργίας, από τα λουλούδια που ετοίμαζαν αποβραδίς για το στόλισμα.

Κι από τον ίμερο των καλοστολισμένων νεαρών κοριτσιών, των συμμαθητριών, της γειτονιάς,  που σέρναμε από πίσω του…

Βαδίζαμε άλλοτε πίσω, άλλοτε πλάι τους, γυρεύοντας να κλέψουμε μια ματιά τους. Να πάρουμε σημασία από τον τρόπο που θα μας κοίταζαν. Κρατώντας το κερί, κάποτε έστρεφαν τα μάτια, σοβαρά, ήτανε θρήνος η ώρα, αλλά τα έστρεφαν και τότε ξέραμε και περιμέναμε περιχαρείς μετά το τέλος της περιφοράς. Για μας τότε το τέλος της περιφοράς του Επιτάφιου ήταν η δική μας ανάσταση που μύριζε σώμα κι αγάπη του κοριτσιού κι ας το λέγαν απαγορευμένο κι αμαρτία.

Ήταν τότε ο θρήνος του Επιταφίου κι η προσμονή της Ανάστασης σαν ένα πράγμα με τον προσδόκιμο Έρωτα που γυρεύαμε εκείνες τις μέρες των διακοπών του Πάσχα, εκείνες τις μοσχοβολιστές ανοιξιάτικες νύχτες που…

Η νύχτα της περιφοράς του Επιταφίου, η Μεγάλη Παρασκευή ήταν ότι ωραιότερο κι ιερότερο θυμάμαι γι’ αυτό και κάθε χρόνο την ακολουθώ. (δυο περιφορές κάνω του Επιταφίου και του Πολυτεχνείου…)

Ξέρετε, όσοι βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής βαδίζουν αμίλητοι πίσω στην ουρά της περιφοράς του Επιτάφιου, όσοι ανεπαίσθητα σκύβουν την κεφαλή και ψιθυρίζουν το «Ζωή εν Τάφω» δεν είναι απαραίτητα άπιστοι,  είναι ίσως οι πιο δύσπιστοι πιστοί.

Αυτοί που αγνόησαν αγέρωχα ή και απλώς αδιαφόρησαν για εκκλησίες, εικόνες, τελετές και γονυκλισίες Αυτοί που αγνόησαν δόγματα και  είδωλα και αγάπησαν σώματα και νοήματα, είναι οι πιο επικίνδυνοι πιστοί.

Αμετανόητοι αγνωστικιστές, δυστυχισμένοι μέσα στη γνώση του πεπερασμένου αλλά και την άγνοια του γιατί- όπως ένα κύτταρο που δεν γνωρίζει γιατί οφείλει να γεννηθεί, να ζήσει για μια ανάσα και να πεθάνει στο όφελος ενός μεγάλου ακατανόητου οργανισμού- εκτιμούν πολύ θρησκείες και πιστούς που υπόσχονται το Μετά θάνατον.. Και ζηλεύουν πολύ όσους διαλέγουν μια τέτοια πίστη.

Γι’ αυτό και υμνούν τον Επιτάφιο, εκεί στο τέλος, ψιθυριστά. Σεβόμενοι το βέβαιο λάθος των άλλων μα και μη αγνοώντας τη δική τους εν συνεχή αμφιβολία αναζήτηση…