Εκκωφαντική σιωπή

∆ελτίο ειδήσεων. Ένας Ιταλός εργάτης κοιτάζει την κάµερα και λέει µε ύφος απαξίωσης: Η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλειφθεί τώρα. Αν συνεχίσουµε να την ταΐζουµε θα µας πάρει µαζί της στον τάφο. Το βλέµµα του είναι αποφασισµένο. Είναι αµείλικτο. Σχεδόν µε τροµάζει. ∆εν είναι η πρώτη φορά στις τελευταίες µέρες που νιώθω κάτι παρόµοιο. Ένας φίλος που ζει στο Λονδίνο περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια µου είπε πως µε τον τρόπο που σκεπτόµαστε δεν έχουµε καµία τύχη. Η τύχη του ίδιου από την άλλη, στη Βρετανία τίθεται σε δοκιµασία λόγω των απίστευτων περικοπών της εκεί κυβέρνησης, παρόλα αυτά υπερασπίζεται την πολιτική της λιτότητας. Έστω και αν τον πλήττει. Στο διαδίκτυο φουντώνει ένα κύµα συµπαράστασης παντού. Ξέρουν ότι µπορεί αύριο να είναι εκείνοι στη θέση µας. Ο Σόιµπλε µας κούνησε και απόψε το δάχτυλο απειλητικά. Μοιάζει µε ιεροκήρυκας που µιλά σε κολασµένους. Στις πόλεις οι νεοβάνδαλοι αναλαµβάνουν δράση. Να αποτελειώσουν όσα δεν πρόλαβε η κρίση.

Κλείνω την τηλεόραση και τον υπολογιστή. Τηλεφωνώ σε φίλους. Είναι καιρός τώρα που αυτά τα τηλεφωνήµατα δεν είναι ευχάριστα. ∆εν έχουν τίποτε καλό. Έκτος του ότι ακούς ακόµα τις ίδιες φωνές. Και λες τουλάχιστον είναι ακόµα εδώ, είναι ακόµα καλά. Στο σπίτι υπάρχει συχνά ηλεκτρισµός. Τα παιδιά δεν οφείλουν να ζουν µε µια διαρκή απειλή, παρόλα αυτά συµβαίνει. Μεγαλώνουν σε µια αβεβαιότητα. Και αυτό είναι δύσκολα διαχειρίσιµο.

Οι αντοχές τελειώνουν και οι λέξεις επίσης. Είναι µέρες που δεν θέλω να µιλάω καθόλου. Που η σιωπή είναι πιο ανακουφιστική. Το βλέπω και σε όσους αγαπώ. Την έχουν κάνει σύµµαχο. Σαν να έχουν ειπωθεί όλα. Ο δηµόσιος λόγος, αν δεν είναι καταγγελτικός, είναι πια παρωδία. Οι κινούµενες κεφαλές της τηλεόρασης είναι γκροτέσκες. Αν κλείσεις την ένταση της τηλεόρασης και τους αφήσεις πια να µιλάνε, δηµοσιογράφους και πολιτικούς, µοιάζουν µε κάτι παλιά βίντεο κλιπ της δεκαετίας του ογδόντα, που σάρκαζαν τα mass media. Κάνεις δεν θέλει πια να τους ακούει. Κάνεις δεν θέλει πια να ακούει.

Η σιωπή αν έχει νόηµα να δώσει τη θέση της σε κάτι τώρα πια, είναι σε δράση. ∆εν ξέρω ποιος έχει το κουράγιο να την αναλάβει. Αλλά όποιος το κάνει θα έχει να πάρει πια µερίδιο από την Ιστορία. Νιώθω µια κούραση που µε αποδεκατίζει. Πιο πολύ γιατί δεν µπορώ να συνεννοηθώ εύκολα πια. Γιατί ο κλοιός που σφίγγει κάνει και τα αυτονόητα άθλο. Θα δούµε.

Υ.Γ. Επειδή όµως µίλησα για δράση, 2-8 Μαρτίου έλατε µαζί µας σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Να δείτε πως για κάποιους δεν τέλειωσαν όλα.

* Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους Μαρτίου #178 της Parallaxi.