Έκρηξη προ των πυλών

Το 2019 έκλεισε με τρόπο που πλήγωνε βαθιά την ευαισθησία και την αισθητική όσων θέλουμε ακόμα να νιώθουμε άνθρωποι. Προσπαθώ να κρατώ ίσες αποστάσεις και να μην επηρεάζομαι από το νεαρό της ηλικίας και την αύρα αμφισβήτησης που μαθητικά βέβαια οδηγεί στη γνώση. Μετά από λίγες ημέρες “εκεχειρίας” υποδεχθήκαμε το 2020 κι άρχισαν οι φωνές διαμαρτυρίας και πάλι να πληθαίνουν. Όταν όλα επί της ουσίας πάνε στραβά τι πρέπει να κάνεις; Να δημιουργήσεις τεχνηέντως θετικό κλίμα (όπως για παράδειγμα με μπαράζ δημοσκοπήσεων) και να αποπροσανατολίσεις τον κόσμο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τι πιο εύκολο λοιπόν από το να βάλει σε πρώτο πλάνο τα “βουβάλια” να τσακώνονται, αγνοώντας το υπόλοιπο “ζωϊκό” βασίλειο;

Παρατηρώ τις εξελίξεις καθημερινά και πραγματικά δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της κατρακύλας που έχουμε πάρει ως κοινωνία. Δε ξέρω αν πρέπει να ξεκινήσω από τα αρχαία της Βενιζέλου που έχουν τεράστια αξία ως πολιτιστική κληρονομία. Είναι ένα ηθικό ζήτημα μεγίστης σημασίας. Θα το αφήσω όμως λίγο πίσω στη σημερινή μου αναφορά και θα προκρίνω το ζήτημα της ΥΓΕΙΑΣ. Την ώρα που ο κορονοϊός χτυπάει την πόρτα της πατρίδας το ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας) μοιάζει σε αποσύνθεση. Μία ματιά στα δημόσια νοσοκομεία (οι περισσότεροι πολίτες πλέον φοβούνται να τα επισκεφτούν) θα σας πείσει. Επίσης την ίδια ώρα οι Φαρμακευτικoί Σύλλογοι ολόκληρης της Ελλάδας απευθύνουν τρομακτικά μηνύματα απόγνωσης για τις ελλείψεις που παρουσιάζονται σε φάρμακα.

Μία ειδική κατηγορία είναι οι καρκινοπαθείς. Αν δεν έχεις βρεθεί ΕΣΥ ή κάποιο κοντινό σου πρόσωπο σε αυτό τον Γολγοθά των χημειοθεραπειών δεν μπορείς να καταλάβεις τι θα πει μία αναβολή κι άλλη μία … κι άλλη μία. Είναι ένας “αργός θάνατος”, μία κόλαση επί της γης. Όλα αυτά έρχονται φυσικά να προστεθούν σε όσα έχουν συμβεί από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι σήμερα. Ο προβληματισμός για τη νέα τάξη πραγμάτων συνεχώς μεγαλώνει. Η μεσαία τάξη αντιλαμβάνεται πως έχει εξαπατηθεί για μία ακόμα φορά την τελευταία δεκαετία και προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της και να αναζητήσει ελπίδα. Οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του Πολιτισμού προσπαθούν μάταια να βρουν το δίκιο τους και δίνουν έναν τίμιο αγώνα μαζικά. Κι ένω όλα αυτά (κι άλλα πολλά δηλαδή) μπορούν να γίνουν αφορμή για διαμαρτυρία και ξεσηκωμό, ο κόσμος περίμενε άλλη μία (ενδεχόμενη) “κλοπή” πρωταθλήματος του ΠΑΟΚ για να βγει στους δρόμους και κόψει την Ελλάδα στα δύο.

Αν έσφαλε ο Δικέφαλος του Βορρά στην υπόθεση με τη Ξάνθη να πληρώσει. Αυτό απαιτεί η περηφάνια που πρεσβεύει ως προσφυγικό σωματείο. Δεν έχει ανάγκη καμία τροπολογία-εξπρές για το θεαθήναι, που θα ευνοήσει όχι τον ίδιο, αλλά τον έτερο διεκδικητή του τίτλου αν κι εφόσον. Ζητάει να δικαστεί και να παρθεί απόφαση. Ζητάει όμως ο νόμος κι η δικαιοσύνη να εφαρμοστεί για όλους. Κι αυτό είναι το σωστό για τη συνοχή της κοινωνίας και την ευταξία. Το να ταλαιπωρηθεί ο απλός κόσμος, ο εργαζόμενος, ο βιοπαλαιστής είναι ανεπίτρεπτο κι ελπίζω να ανοίξει τα μάτια του και να καταλάβει τι μας έφερε εδώ. Σε μία αρένα επιχειρηματικών συμφερόντων που έχει αποφασίσει να παραχωρεί τίτλους στον επαγγελματικό αθλητισμό με βουλεύματα η λογική δεν έχει θέση. Έχουμε ξεφύγει. Χάσαμε. Για ποιο κράτος δικαίου συζητάμε μετά και για ποιο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου;

Ουσιαστικά συντελείται ένα σχέδιο πλήρους αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με ναυαρχίδα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αν χυθεί αίμα θα “ξεπλύνει” όλα τα παραπάνω, γι΄αυτό και πρέπει να διακοπεί με κάθε κόστος το πρωτάθλημα και να παρθούν οριστικές αποφάσεις. Δε θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα να κερδίσουν χρόνο. Δεν αξίζει να θρηνήσουμε θύματα για ένα “στημένο” παιχνίδι. Παράλληλα πρέπει να αντιληφθούμε και να ενδιαφερθούμε για τα βασικά, για τα κομβικά προβλήματα συλλογικά. Μία κυβέρνηση που θα προέκυπτε από την απλή αναλογική θα έφερνε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σύγκλιση. Αυτή είναι αναγκαία για να συνεχίσουμε ενωμένοι, να απομονώσουμε τα ακραία στοιχεία και να βρούμε επιτέλους ουσιαστικές λύσεις για ένα καλύτερο αύριο. Είναι μονόδρομος κι αυτό πρέπει να συμβεί.