Ελπίδα είναι να βλέπεις πιτσιρικάδες να δακρύζουν όταν παίζει το ούτι

Είδα χθες βράδυ στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης το Τακίμ-Καφέ Αμάν Ελληνική Απόλαυσις, την μουσική παράσταση που έστησε ο Λάμπρος Λιάβας. Ένα χορταστικό ταξίδι στην ταλαιπωρημένη αλλά ανοιχτόκαρδη ελληνική ψυχή των αρχών του εικοστού αιώνα. Από τη Σμύρνη και την Πόλη στα Βαλκάνια, την Ήπειρο τις νέες πατρίδες και την Αμερική.

Στο κατάμεστο Μ2 του Μεγάρου έβλεπα ανάμεσα στο πλήθος εκατοντάδες παιδιά γύρω στα είκοσι που για τρεις σχεδόν ώρες παρακολουθούσαν ρουφώντας αυτό το μάθημα για την πορεία της ελληνικής μουσικής από τα γλέντια στα σοκάκια του Πέρα και του Γαλατά στις γειτονιές του Σικάγου. Ο Λάμπρος Λιάβας, ένας ζωντανός θρύλος της μελέτης και της διάσωσης της ελληνικής μουσικής, που τον ακούω από τα μυθικά χρόνια του Δεύτερου Προγράμματος το 80 να στήνει το Αλάτι της Γης, ένας άνθρωπος που του χρωστάμε πάρα πολλά. Κυρίως του χρωστάμε το σπόρο που φύτεψε εντός μας για πράγματα ξεχασμένα, παρεξηγημένα τις μοντέρνες εποχές, θησαυρούς ανεκτίμητους που τελικά βρίσκουν έδαφος να ανθίσουν στις καρδιές νέων ανθρώπων που μεγάλωσαν με άλλα ακούσματα και θεάματα.

Και ήταν τόσο χαρούμενα τα πρόσωπα αυτών των παιδιών χθες τη νύχτα που άκουγαν τις ιστορίες της Ρόζας, της Μαρίκας Παπαγκίκα, της Ευθαλίας της θάλασσας, των καφέ σαντάν και της προσφυγιάς στα σοκάκια του Φαλήρου της Αθήνας. Το καταλάβαινες από την αποδοχή.

Όπως το καταλαβαίνεις από τα γλέντια που στήνονται τα μεσημέρια του Σαββάτου στο δρόμο μπροστά στο Τοπ Χανέ με τα νέα φυντάνια που προκύπτουν από την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Παμάκ και από αλλού, σχήματα σαν τους Αφάν Γκατέ, Άιντε Ψηλά Ψηλά, Γκιντίκι, Μελτέμι, ή τις ωραίες νύχτες στις 4 Εποχές που γίνεται το αδιαχώρητο όταν παίζουν σχήματα με ρεμπέτικα και παραδοσιακά ή στο Βαρύ Πεπόνι τις Τετάρτες που ακούς πολίτικη λύρα και ούτι και αναγαλλιάζει η ψυχή.

Είναι υπέροχο αυτό όλο που συμβαίνει με τις γενιές που ανακαλύπτουν ότι ελληνικός πολιτισμός δεν είναι το Survivor αλλά το νήμα που αόρατα ενώνει ενάμιση αιώνα τώρα ένα λαό που σε όποια ήπειρο και αν ζούσε, όποια θάλασσα και αν αντίκριζε είχε τον τρόπο να κάνει τα βάσανα του στίχους και νότες και να τα ταξιδεύει από στεριά σε θάλασσα, από εποχή σε εποχή. Και να διασκευάζει το take five κάνοντας το να μοιάζει Μικρασιάτικο! Είναι ελπίδα.