Ένα δύσκολο απόγευμα χτες…

της Ελένης Χοντολίδου

Χτες το απόγευμα με την αδελφή μου είπαμε να περάσουμε ωραία στην εκδήλωση του θεσσαλονίκη Αλλιώς της parallaxi, West Side Story: στην αρχή ξενάγηση από τον καλύτερο ξεναγό της πόλης (μετά τον δάσκαλό του…) Ιωάννη Κιουρτσόγλου στη δυτική Θεσσαλονίκη (ΜπεχΤσινάρ), μετά συναυλία στη βίλα Πετρίδη από την «Κρούση» (με ανυπομνησία περίμενα να δω τους φίλους μου να παίζουν υπό τη διεύθυνση του Νίκου Τουρμπή) και μετά μία από τις δύο παραστάσεις. Ο καιρός ήταν καλοκαιρινός μεν, συννεφιασμένος δε με αεράκι, ιδανικός.

Φτάνουμε στη Βίλα Πετρίδη και αναμένουμε την ξενάγηση. Ο Ιωάννης είναι εκεί με το παντοτινό του άγχος (σημάδι υπευθυνότητας και σεμνότητας) και διασχίζουμε μεγάλο κομμάτι της Β΄ Κοινότητας του Δήμου: Τοπ Χανέ, Παλιός Σταθμός, Κτηνιατρείο και πίσω για τη συναυλία. Φωτογραφίζω αριμανίως με την νεοαποκτηθείσα μου μηχανή (χορηγία ΓΒ) τα βυζαντινά, οθωμανικά και απολύτως σύγχρονα κτίσματα, τα τρία murals που έχουν ήδη γίνει και αρχίζει η συναυλία. Μόλις έχουν ζεσταθεί οι παίκτες ακούγονται φωνές και έρχεται από μακριά μία πορεία με τους γνωστούς μαυροφορεμένους. Γυρνάω την πλάτη μου στα δρώμενα και βλέπω μία πορεία 500 θυμωμένων ανθρώπων κάθε ηλικίας και –δυστυχώς– και πολύ νέων παιδιών. Το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα κορίτσι, συμπαθέστατο, νεανικά ντυμένο.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η «Κρούση» σταματά, μαζεύονται τα όργανα, ο Γιώργος Τούλας ως υπεύθυνος καπετάνιος μας ζητά να απομακρυνθούμε, το ίδιο και η αστυνομία, η οποία μας προστατεύει από τους αγριεμένους μαυροντυμένους και από τα αντικείμενα που εκσφενδονίζονται κατά πάνω μας: μπουκάλια, καρότα και πέτρες. Στο μεταξύ διάφορα κακόγουστα συνθήματα ακούγονται κατά του δημάρχου. Αποχωρούμε, η διάθεσή μου δεν είναι για θέατρο αλλά για χάιδεμα. «Έφαγα φρίκη», που λένε και τα νέα παιδιά.

Επιστρέφοντας στο σπίτι είδα την κόρη των φίλων μου Σοφία και θυμήθηκα το νέο κορίτσι. Η Σοφία είναι φοιτήτρια Νομικής και πολύ πολιτικοποιημένη. Ταΐζει άστεγους δύο φορές την εβδομάδα και δεν θα συμμετείχε ποτέ σε πορεία μαυροφορεμένων. Οι λόγοι είναι πολλοί και κάποιοι από αυτούς έχουν σχέση με την εκπαίδευσή της. Εδώ αρχίζουν οι δικοί μου προβληματισμοί για το δικό μου μερτικό στην υπόθεση. Έχουμε πολλά να σκεφτούμε ακόμη για τη διαδικασία που κάνει τα υποκείμενα να είναι με τον κόσμο της parallaxi, της «Κρούσης» και με τον Μπουτάρη ή με τους μαυροφορεμένους ανθρώπους. Και έχουμε πολλά να κάνουμε: με σταθερότητα, σαφήνεια στους στόχους και στη δράση μας και με κατανόηση για τα νέα παιδιά.

Με την ευχή το νεαρό κορίτσι να είναι από την άλλη πλευρά την επόμενη φορά που θα τη δω.