Ένα γράμμα προς όλες τις γυναίκες

Σε ένα σώμα, όμορφο, καλλίγραμμο, ψηλό, κοντό, χυμώδες, με καμπύλες, γυμνασμένο, στεγνό, αδύνατο, με σημάδια γήρανσης, με κρεμασμένα στήθη από τον θηλασμό, με ραγάδες, με κυτταρίτιδα, με μύες, κατοικούμε όλες. Σε ένα μέρος, που θα θέλαμε να είναι το πιο ασφαλές όλου του κόσμου, σε ένα σώμα που αισθανόμαστε πως δεν μας ανήκει, αλλά κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε, σε ένα σώμα που γδύνεται από τα ανδρικά βλέμματα, που γίνεται αντικείμενο πόθου και ελκυστικών διαφημίσεων, κρεμάστρα για ρούχα, που μας κάνει να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, που μας έμαθε να μας μισούμε και να μας φροντίζουμε, να αισθανόμαστε, να ζούμε, να το κρύβουμε και να ντρεπόμαστε, να το γρατζουνάμε και να το ματώνουμε.

Αυτό είναι το γυναικείο μας σώμα και θα θέλαμε πολύ να είναι δικό μας, παλεύουμε να γίνει, όμως δεν είναι. Κι αυτό το γράμμα είναι για όλες τις θηλυκότητες. 

Για όλες τις μάνες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, για εκείνες που τα έχασαν, για εκείνες που δεν κατάφεραν ποτέ να τα αποκτήσουν, για τις άλλες που έχουν την στήριξη από τον σύντροφό τους και γι’ αυτές που ξαγρυπνούν στο πλάι τους, χωρίς κανέναν.

Για εκείνες που μένουν ερωτευμένες με τον ίδιο άνθρωπο, για τις άλλες που δεν αγαπήθηκαν ποτέ, γι’ αυτές που πληγώθηκαν και καταστράφηκαν από έναν άνδρα, για εκείνες που μένουν ελεύθερες από επιλογή.

Για αυτές που έμειναν να προσπαθούν για μία σχέση που είχε ήδη τελειώσει, για τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν ή κακοποιούνται και φοβούνται να φύγουν, για εκείνες που βρήκαν την δύναμη να φύγουν, για τις άλλες που δεν πρόλαβαν (δεν προλάβαμε) και δολοφονήθηκαν.

Για τα κορίτσια που βιάστηκαν και δεν κατάφεραν ποτέ να το ξεπεράσουν.

Για εκείνες που παρενοχλήθηκαν σεξουαλικά και κατηγόρησαν το σώμα τους.

Γι’ αυτές που έχασαν μία θέση εργασίας λόγω του φύλου ή της ηλικίας τους.

Για τα κορίτσια που έχασαν την αθωότητα τους σε πολύ μικρή ηλικία.

Για τις γυναίκες που υποφέρουν στην περίοδο και στην κλιμακτήριο.

Για τις άλλες που καλύπτουν από βρέφη σχεδόν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, γι’ αυτές που απαγορεύεται να μιλήσουν.

Για τις κοπέλες που μεγάλωσαν παραγκωνισμένες από την κοινωνία σε κάποιον προσφυγικό καταυλισμό.

Για τις άλλες που πνίγηκαν με τα μωρά τους ανοιχτά της Μεσογείου.

Για όλες αυτές που χάθηκαν στα κυκλώματα trafficking και για τις άλλες που ξέφυγαν.

Για τις γυναίκες που ποτέ δεν ανήκαν κάπου, που όλοι τις έδιωχναν.

Γι’ αυτές που είναι ευαίσθητες και όλα τους πέφτουν βαριά και κατηγορούνται γι’ αυτό σε κάθε δάκρυ -εξάλλου μας μαθαίνουν να είμαστε σε επαφή περισσότερο με τα συναισθήματα μας και περιμένουν να δίνουμε στοργή εξαιτίας αυτού-.

Για τις άλλες που δεν τις αγγίζει τίποτε και τις αποκαλούν σκύλες.

Για τα ΟΧΙ που είπαν αυτές και δεν ήταν ΟΧΙ. Για τα ΟΧΙ που έγιναν ΟΧΙ.

Για τα ματωμένα παντελόνια που έγιναν σχόλιο χλευασμού στο σχολείο.

Για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που δεν υπήρχε επιλογή.

Για τις τρίχες τις εφηβείας, για την πρώτη φορά που το σώμα ξεχείλωσε.

Για εκείνες που επικρατούν σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και τις άλλες που χρειάζονται 2 δουλειές για να επιβιώσουν.

Για τα κορίτσια που το περιπολικό δεν ήταν ταξί εκείνο το βράδυ.

Για τις μπλούζες που δεν κάλυψαν το στήθος.

Γι’ αυτές που μίλησαν και κανείς δεν τις πίστεψε.

Για τις μικρές που παραγκωνίζονται λόγω σωματότυπου.

Για εκείνες που πάντα είχαν ένα όνειρο και η κοινωνία τους εγκλώβισε.

Γι αυτές τις γυναίκες που ο καρκίνος τους στοίχισε τον μαστό τους ή την μήτρα τους.

Για όλα τα λουλούδια που πήραν στους εαυτούς τους.

Γι’ αυτές που δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πως η ομορφιά δεν είναι ένα αντίτιμο που πληρώνεις για να έχεις μία θέση στην κοινωνία των θηλυκών.

Γι’ αυτές που στα κοπλιμέντα έχουν μάθει να αντιδρούν με υποτιμητικές για τον εαυτό τους φράσεις.

Γι’ αυτές που από μικρές μάθανε να μετρούν θερμίδες. Εξάλλου μεγαλώσαμε με την φράση “μπρος τα κάλλη τ’ εν ο πόνος” και πονάμε μέχρι σήμερα γι’ αυτό. 

Για όλες αυτές τις γυναίκες που δεν θυμούνται πόσα έχουν καταφέρει, πόσα άντεξαν και πώς επιβίωσαν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτές, πολλές φορές δεν χωράνε και άλλες υπάρχουν μέσα σε έναν άγριο όχλο, καλύπτουν τις πληγές τους και βγαίνουν κάθε μέρα νικήτριες, σήμερα γράφω και για εκείνες που δεν έχουν κατά νου πόση δύναμη έχουν μέσα τους.

Σε όλες εκείνες θέλω να πω πως η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας δεν είναι αυτή που κατακερματίζεται ώστε να χωρέσει στον χώρο που έχει οριστεί για τις γυναίκες σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άντρες.

Εξάλλου, ξεχνάμε πως οτιδήποτε παρεκκλίνει από την ιστορία που έχει γράψει η κοινωνία για εμάς είναι ξεδιάντροπο και απαράδεκτο.

Ζούμε σε μία κοινωνία που βασίζεται στη σιωπή μας και σε μία κουλτούρα που τη διαιωνίζει.

Γι’ αυτό δεν μιλάνε τα θύματα. Όλα είναι εναντίον τους, όλα τους κρατάνε το στόμα κλειστό, εξάλλου όπως έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια, ο βιασμός και η κακοποίηση είναι τα μόνα εγκλήματα που ανακρίνουμε το θύμα σαν να είναι ο δράστης κι αυτό εξηγεί πολλά.

Για όλες εμάς που σήμερα δεν γιορτάζουμε υπενθυμίζουμε πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα το 2025 σε όλη την Γη!

Υ.Γ. Θα γράφουμε και θα βγαίνουμε στους δρόμους μέχρι η ισότητα να έρθει όπως της αξίζει και να τα σαρώσει όλα. Μέχρι να μην υπάρχει ακόμη μία μόνη. Μέχρι να είμαστε όλες μαζί!