‘Ενα ηλιόλουστο πρωϊνό στις Βρυξέλλες

9 το πρωί. Λίγο πριν ανοίξω την εξώπορτα το ραδιόφωνο με ενημερώνει για μία διπλή έκρηξη στο εθνικό αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Σε μισή ώρα θα ξεκινούσα για το άλλο αεροδρόμιο της πόλης στο Σαρλερουά για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Μετά τις πρώτες ειδησεογραφικές αναφορές που επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα, το ταξίδι ακυρώνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Από το γραφείο μας ενημερώνουν να παραμείνουμε στο σπίτι τουλάχιστον σήμερα. Έπειτα αρχίζει ο καταιγισμός, πληροφοριών και τηλεφωνημάτων.

Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί επικοινωνούν με κάθε τρόπο να μάθουν αν είμαστε καλά. Για πρώτη φορά- ελπίζω και τελευταία- στη ζωή μου χρησιμοποιώ την εφαρμογή του facebook για να δηλώσω πως είμαι “safe”… Το βελγικό ραδιόφωνο αλλάζει τη ροή του προγράμματός του και μεταδίδει κάθε νέα εξέλιξη. Όσο περνάει η ώρα αυξάνονται οι εκρήξεις, ανεβαίνει και ο αριθμός των θυμάτων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενημερώνονται τόσο συχνά που προκαλούν πονοκέφαλο. Ακόμη κι αν είμαστε στο σπίτι, κάθε τόσο μία ανατριχίλα μας διαπερνά γι’ αυτό που συμβαίνουν μερικά χιλιόμετρα πιο δίπλα. Οι Βρυξέλλες είναι, άλλωστε, τόσο μικρή πόλη…

Το σπίτι μας βρίσκεται δίπλα σε ένα νοσοκομείο, όσο περνάνε τα λεπτά οι σειρήνες πυκώνουν, δύο αστυνομικοί εμφανίζονται- πράγμα σπάνιο για τη γειτονιά μας- για να ρυθμίσουν την κυκλοφορία ώστε να διευκολύνουν τα ασθενοφορά στην ταχύτερη δυνατή μετακίνησή τους. Παράλληλα, το κέντρο διαχείρισης κρίσεων προτρέπει τον κόσμο να μην τηλεφωνεί, αλλά να επιλέγει τα μηνύματα ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την επικοινωνία.

Οι συνάδελφοι που είχαν προλάβει να βρεθούν στο γραφείο, δηλώνουν σοκαρισμένοι. Η κυβέρνηση καλεί τους πολίτες να μη μετακινούνται. Όσοι είναι σπίτι, πρέπει να μείνουν σπίτι, τα παιδιά θα παραμείνουν στο σχολείο για όσο χρειαστεί. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς σταδιακά σταματούν να κυκλοφορούν. Οι Βρυξέλλες ξαναζούν μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών το υψηλότερο επίπεδο συναγερμού (4), αυτό που αποκαλείται “lockdown”. Πρακτικά, η ζωή σταματά μέχρι νεοτέρας.

Είναι περίεργο να αισθάνεσαι αμηχανία μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Να μην ξέρεις τι να κάνεις. Κι όσο δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, όλα είναι πιο εύκολα. Τις επόμενες ημέρες, όμως, θα αρχίσουν οι σκέψεις, σκέψεις που μας επισκέπτονται όλο και πιο συχνά τελευταία εδώ με αφορμή τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, της προσφυγικής κρίσης κ.ο.κ. Σκέψεις για το παρόν και το μέλλον (;) της Ευρώπης. Σκέψεις για το δικό μας παρόν και μέλλον. Οι στιγμές αρχίζουν να έχουν επικίνδυνες ομοιότητες με όσα διαβάζαμε στα βιβλία της ιστορίας.

Και να φανταστεί κανείς πως ήταν ένα τόσο λαμπερό, ηλιόλουστο πρωινό στις Βρυξέλλες σήμερα…

Διαβάστε επίσης: Ο πόλεμος των πόλεων