Ο πόλεμος των πόλεων

Ο φόβος είναι το πιο παραλυτικό συναίσθημα. Είναι εκείνη η στιγμή που διαλύονται βεβαιότητες που χάνονται σιγουριές και κεκτημένα, που δεν μπορείς από το μούδιασμα που προκαλεί να ονειρευτείς, να σχεδιάσεις και στο τέλος να ζήσεις. Ο φόβος τρώει τα σωθικά.

Σήμερα το πρωί στις Βρυξέλλες, πριν λίγες μέρες στην Κωνσταντινούπολη, την προηγούμενη εβδομάδα στην Άγκυρα, το φθινόπωρο το Παρίσι, η Τζάκαρτα. Στα παραθεριστικά θέρετρα της Αφρικής. Aύριο; Θα φέρουμε τον πόλεμο στα σπίτια σας, ουρλιάζουν πίσω από τις κουκούλες τους παρανοϊκοί τζιχαντιστές στα βίντεο του ISIS. Ο πόλεμος ήρθε στα σπίτια μας. Δεν είναι πια οι μακρινές εικόνες από τα τροχιοδεικτικά στον ουρανό της Βαγδάτης ή της Καμπούλ. Δεν είναι οι μάχες στο Κομπάνι και τη Λιβύη. Είναι τα ευρωπαϊκά προάστια, τα κέντρα των πόλεων, τα καλύτερα φρουρούμενα κτίρια των ευρωπαϊκών θεσμών.

Η ζωή αλλάζει δραματικά. Αν η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου άλλαξε τα δεδομένα μια φορά η διασπορά της τρομοκρατίας σήμερα τα αλλάζει επί δέκα. Μέσα σε δυο μήνες η πτώση των κρατήσεων τουριστικών πακέτων για την Τουρκία είναι 40%, μέσα σε ένα χρόνο η αύξηση των ποσοστών των ακραίων φωνών στην Ευρώπη που τσουβαλιάζουν στο όνομα της ασφάλειας όλους τους Μουσουλμάνους είναι τρομακτική. Κανείς βέβαια δεν μιλά για όσα η Δύση επιχείρησε τα προηγούμενα χρόνια σε μια σειρά από χώρες της Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Την ίδια στιγμή ο φονταμενταλισμός φτάνει στα άκρα. Από τα βίντεο που ανεβαίνουν από τη Σαουδική Αραβία με εκτελέσεις γυναικών που απλά ήξεραν να οδηγούν αυτοκίνητο έως τις ομαδικές σφαγές παιδιών από φανατικούς ισλαμιστές στην Αφρική και την Ασία, έως τις φωνές ιερέων στην Ελλάδα που ζητούν να μη μολυνθεί το έθνος από την παρουσία αλλοθρήσκων, σου δίνουν την αίσθηση της επιστροφή στο Μεσαίωνα.

Από τον Ντοναλντ Τράμπ έως τον υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας και από τα διαμερίσματα των Βρυξελλών που ετοιμάζονται βόμβες έως τα γερμανικά προάστια που καίγονται τη νύχτα ξενώνες μεταναστών, ο κόσμος σκοτεινιάζει.

Το χειρότερο πράγμα με την εγκαθίδρυση του φόβου είναι η απώλεια των κεκτημένων αιώνων. Των κεκτημένων του πολιτισμένου κόσμου που μοιάζουν μετέωρα μπροστά σε ένα αβέβαιο αύριο