Ένα καράβι ήταν η Κύα

Η Κύα ήταν σαν ένα όμορφο καράβι, χωρίς πολλά στολίδια. Δεν τα χρειαζόταν άλλωστε. Τους θησαυρούς τους έκρυβε  μέσα στο σκαρί του. Κι αν ήσουν από τους τυχερούς που ανέβαινες πάνω του σε ταξίδευε σε μαγικά ταξίδια, εικόνες και ιστορίες. Ακόμα και στα δύσκολα, στις φουρτούνες, έπιανε γερά το τιμόνι και σε οδηγούσε όχι σε ήρεμα λιμάνια, μα σε εκείνες τις μικρές καβάντζες της, τις “μυστικές”, τις σίγουρες. Μέχρι να ξανοιχτεί και πάλι  και να σε ταξιδέψει  σε νέες ωραίες περιπέτειες, με την αξιοθαύμαστη σιγουριά, τη σοφία  και το πλατύ χαμόγελο του καραβοκύρη.

Μόνο σε κείνο το δικό της ταξίδι, το προσωπικό, το πιο μακρύ και το πιο δύσκολο, δε σ΄άφηνε ν΄ανέβεις. Το κρατούσε για πάρτη της. Και εμείς από δίπλα της, προστατευμένοι,  παρακολουθούσαμε σιωπηλά την αξιοθαύμαστη γενναιότητα της. Να δίνει μάχες, να  τιθασεύει το θεριό, και να το νικάει για δέκα ολόκληρα χρόνια.

Χθες το βράδυ εκεί που τη βλέπαμε να “πάλευει με τον ‘Αγγελο” στην τελευταία μάχη της, ήταν  για να τον οδηγήσει εκείνη στη δική της καβάντζα, τη μυστική, την πιο σίγουρη και την πιο μακρινή.