Ένα ουφ

Του Γιώργου Τούλα 

Προσπαθώ να κάνω και αυτό το καλοκαίρι ότι έκανα και τα προηγούμενα. Τα ίδια απλά πράγματα δηλαδή που αποτελούν για τον καθένα το υλικό των θερινών του ονείρων. Στην ίδια παραλία που είδα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν βουτώντας για γυαλιστερές ή προσπαθώντας να περπατήσουν στην άμμο πέφτοντας, στην ίδια σκιά των πεύκων που αποκοίμισε τα μεσημέρια μου σε μια αιώρα που μοιάζει με ελληνική σημαία, στα ίδια ψητά λαχανικά στο μπριάμι του ταψιού που λατρεύω να βουτάω το ζουμάκι του. Κάτι αδιόρατο δεν μ’ αφήνει όμως να το χαρώ. Η αίσθηση μιας κλοπής. Της ζωής μας. Οι άνθρωποι που συναντώ συνήθως μόνο το καλοκαίρι στον παραθερισμό κοιτάνε όλοι με το ίδιο κουρασμένο βλέμμα, προσπαθούν να πιαστούν από μια λέξη, μήπως εσύ λόγω δουλειάς ακούς κάτι περισσότερο, φαίνεται να μην παλεύουν πια. Ένα ουφ ελλοχεύει σε κάθε τους κουβέντα. Το τελευταίο δεκαήμερο, αφού πέρασε το τσουνάμι από πάνω τους προσπαθούν να χαλαρώσουν. Όσο μπορούν. Παππούδες με εγγόνια στην ακρογιαλιά, γυναίκες τα απογεύματα στις αυλές ετοιμάζονται να υποδεχτούν τις φιλενάδες του καλοκαιριού. Πιτσιρικάδες φλερτάρουν στα μπιτσόμπαρα. Το καΐκι που αναχωρεί κάθε πρωί εδώ στο λιμανάκι για το Όρος. Χωρίς Έλληνες φέτος. Μόνο ξένοι στο κατάστρωμα του. Φαινομενικά όλα ίδια. Στην πραγματικότητα όλα πιο ζόρικα. Κάνεις δεν θέλει κατά βάθος να τελειώσει αυτό το καλοκαίρι. Το πιο δύσκολο καλοκαίρι της ζωής μας. Όλοι θέλουν να το τραβήξουν από τα μαλλιά. Αν μπορούσαν να κρυφοκοιτάξουν πίσω από την κουρτίνα που το χωρίζει από τον επόμενο χειμώνα θα το έκαναν. Αφήνουν τις τηλεοράσεις να το κάνουν. Που έχουν βρει τη φθηνή συνταγή και πυροβολούν όλη μέρα με πάνελ. Και κακά σενάρια. Τις πρώτες μέρες στην εξοχή άκουγα τις τηλεοράσεις να παίζουν. Τώρα νομίζω τις έχουν κλείσει όλοι. Είναι μάταιο να τους αφήσεις να σε φοβίζουν και άλλο καλοκαιριάτικα. Σε λίγο θα είναι Αύγουστος. Θα ερημώσουν τα πάντα. Οι φίλοι θα ανεβάζουν φωτογραφίες από νησιά και παραλίες. Τα ΝΑΙ, τα ΟΧΙ, οι μικροί εμφύλιοι θα ξεχαστούν για ένα μήνα. Στη Δημοκρατία του τζιτζικιού δεν πρέπει να έχουν θέση οι αντιπαραθέσεις. Θα υπάρξει αρκετός χρόνος μετά για να δέσουμε τη ζώνη για την πρόσκρουση. Προς το παρόν ας αρκεστούμε στο μικρό ουφ και ας αφήσουμε το θέρος να κάνει τη δουλειά του. Όσο ακόμα μπορεί.