Ένα σκάνδαλο στο σεντούκι

«…ο Χριστόδουλος προβληματιζόταν και είχε το χάρισμα να περνά τον προβληματισμό του στους αναγνώστες του, ενώ κινούνταν σε αξίες που τις ξεχάσαμε και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, αξίες όπως η πατρίδα, η παράδοση, η πίστη, η κληρονομιά μας, η οικογένεια και άλλα»… «συνδύαζε την γλυκύτητα με την μαχητικότητα, ενώ σφράγισε την ιστορική παρουσία και παρέμβαση της Εκκλησίας στα πράγματα της Ελλάδος. Ο λόγος του ήταν αποκαλυπτικός, ζωντανός, ευθύβολος, χυμώδης. Είχε το χάρισμα να λέει τα πράγματα με το όνομά τους…». Τάδε έφη ο νέος μας υπουργός Παιδείας, κος Μπαμπινιώτης, για τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τον οποίο χαρακτηρίζει «μορφή νεοέλληνα Διαφωτιστή και Χριστιανό διανοητή, ο οποίος υπηρέτησε με πιστότητα το δίπολο Ορθοδοξία – Ελληνισμός». Ένας υπουργός Παιδείας, που το πρώτο πράγμα που έκανε άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του ήταν να επισκεφτεί τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να δηλώσει «τη βαθιά του πίστη αλλά και την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία και την παράδοσή της». Και ότι «η επίσκεψη δεν είναι εθιμοτυπική, αλλά ουσιαστική», καθώς «η Παιδεία δεν μπορεί να αφίσταται από την Ορθοδοξία».

Θα μου πείτε, η πίστις σώζει λέγανε και οι παλιοί. Όμως δεν ζούμε στο παρελθόν. Ζούμε (ελπίζω) στο παρόν, σε μια υποτίθεται σύγχρονη, όχι θρησκόληπτη, ευρωπαϊκή χώρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θέλουμε να έχουμε και μέλλον. Βιώνουμε ομολογουμένως ένα παρόν δύσκολο, τρικυμιώδες. Πολύς κόσμος τρέχει ανήσυχος, στις τράπεζες, για να σώσει ό, τι μπορεί, να σώσει τις καταθέσεις του. Σεντούκια, στρώματα, πατάρια, συρτάρια, ντουλάπια, έχουν γεμίσει τσαλακωμένα χρήματα, ιδρωμένα, «λεκιασμένα» με τους κόπους μια ζωής. Όμως η μεγαλύτερη, η ουσιαστικότερη κατάθεση δεν ήταν ποτέ τα χρήματα. Ανέκαθεν ήταν η Παιδεία. Ο πολιτισμός μας. Από εκεί θα ξαναξεκινήσει, αν και όποτε γίνει αυτό, η Ελλάδα, όταν θα φτάσει στον απώτατο βαθμό κατάρρευσης. Μέσα από την Παιδεία θα αναδυθούν οι δυνάμεις που θα τη σπρώξουν, θα τη βοηθήσουν, θα την αναγκάσουν να πάει επιτέλους παρακάτω.

Όμως την ίδια στιγμή που όλοι ασχολούνται με την οικονομία και τους χρηματοοικονομικούς όρους που μπήκαν στην καθημερινότητά μας, με spreads, ομόλογα, ισοτιμίες, χρηματαγορές, κάποιοι απεργάζονται την επιστροφή της Παιδείας δεκαετίες πίσω. Και ταυτόχρονα συμβαίνει κάτι αν όχι ακριβώς περίεργο, πάντως αξιοσημείωτο. Κανένας πανεπιστημιακός ή «πνευματικός άνθρωπος» δεν αντιδρά σε όλο αυτό, στο «κούρεμα» της Παιδείας με την «ψιλή», στην ελληνοχριστιανική οπισθοδρόμηση που λαμβάνει χώρα με καταιγιστικούς ρυθμούς. Ο υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων «παγώνει» την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αποδεικνύεται περισσότερο υπουργός Θρησκευμάτων – για την ακρίβεια ενός συγκεκριμένου θρησκεύματος που λέγεται Ορθοδοξία – παρά Παιδείας αλλά κανείς δεν μιλά, δεν αντιδρά.

Η Παιδεία αποτελεί έναν εξαιρετικά «ευαίσθητο», αδιάψευστο δείκτη της παρακμής, της κατάρρευσης μιας χώρας. Περισσότερο από την οικονομία. Και αυτή τη στιγμή τα μαντάτα δεν είναι καθόλου καλά.