Ένα στοίχημα για τον πολιτικό πολιτισμό του μέλλοντος μας

Δεν γνωρίζω τους πραγματικούς λόγους της κίνησης του Μητσοτάκη να προτείνει χθες βράδυ την κ. Σακελλαροπούλου για το αξίωμα της προέδρου της Δημοκρατίας.

Αν κρύβουν μια διάθεση αποπροσανατολισμού μπροστά στο φιάσκο της απουσίας της Ελλάδας από την περίφημη σύσκεψη για τη Λιβύη, έναν αιφνιδιασμό στους αντιπάλους ή ένα ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών και μια κίνηση πολιτικής νέου τύπου ή ακόμα και μια προσπάθεια ελέγχου του ΣτΕ εν όψει σημαντικών αποφάσεων που θα παρθούν το επόμενο διάστημα (από τις διεκδικήσεις των συνταξιούχων μέχρι τις αρχαιότητες της Βενιζέλου). Επίσης γνωρίζω ότι όταν ο Σύριζα πρότεινε την κ. Σακελλαροπούλου για πρόεδρο του ΣτΕ ο σημερινός πρωθυπουργός έβγαλε σπυράκια.

Δεν με αφορούν καν όσα από χθες ακούγονται για τις ανατριχίλες που προκαλεί, στα άκρα της παράταξης που κυβερνά, η ξεκάθαρη και γενναία στάση της γυναίκας αυτής στα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των προσφύγων.

Αυτό που σε εμένα αφήνει αυτή η κίνηση, πέρα από όλες τις προηγούμενες πιθανές εξηγήσεις και όσα ειπώθηκαν ως επίσημη αιτιολόγηση, είναι ένα θετικό στοίχημα για το μέλλον. Ένα στοίχημα πολιτικού πολιτισμού.

Η καθολική συμφωνία σε ένα πρόσωπο το οποίο είναι γυναίκα, εξαιρετικά σημαντικό άλλωστε πως ήταν και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΣτΕ, θα δώσει ένα μήνυμα πολιτικής ωριμότητας και συναίνεσης με νόημα και όχι κατ΄ανάγκη. 

Σκέψου τι σήμαινε για την ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα ο θεσμός του Προέδρου. Ένα μάλλον παρεξηγημένο αξίωμα, στα όρια της αδιαφορίας, που δεν κατάφερε στην πραγματικότητα κανείς να του δώσει το συμβολισμό που χρειαζόταν.

Διακόσια χρόνια μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους η ευκαιρία, μια γυναίκα που έχει πετύχει ήδη τόσα πολλά, να μπορεί τώρα να χτίσει με πρωτοβουλίες, στάσεις και κινήσεις μια νέα εποχή για το θεσμό, να βοηθήσει τη χώρα να ωριμάσει πολιτικά και να προχωρήσει, σε μια εποχή που χρειάζεται πραγματικά αυτή την ωριμότητα.

Η συναίνεση που απαιτείται, και που θεωρώ και ελπίζω θα είναι αυτονόητη στο πρόσωπο της, θα αποτελέσει το εφαλτήριο ενός πολιτικού πολιτισμού που μας λείπει, μιας συνεννόησης για ένα κοινό καλό, για ένα μέλλον που μπορεί να εμπεριέχει από δω και μπρος και στοιχεία αισιοδοξίας. Η ψήφιση της από το σύνολο του πολιτικού κόσμου θα έδειχνε επιτέλους ένα δείγμα μετάβασης σε ένα τοπίο πολιτικής ωριμότητας.

Η Κατερίνα Σακελαροπούλου ενσαρκώνει την ελπίδα για ένα καλύτερο πολιτικό μέλλον. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα διαψεύσει καμιά προσδοκία. Και γεννά πολλές…