Ένας χρόνος από όταν πήγαν στον σταθμό

Λέξεις: Χάιντι Μαρτινίδου

Αρχικά ο καιρός κρύωσε απότομα από χθες μέχρι σήμερα. Τουλάχιστον έτσι το νιώθω στο σώμα μου. Πέρασε ένας χρόνος από την ώρα που έφτιαχναν πράγματα για να πάνε στον σταθμό.

Έναν χρόνο μετά τα πάντα έχουν αλλάξει στη ζωή μου αλλά πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει ότι θα έχει γυρίσει πίσω μέχρι τώρα; Σαν να μην κατάλαβα πέρσι τι ακριβώς έγινε. Ότι δηλαδή είναι μη αντιστρέψιμο ό, τι έγινε.

Την βλέπω στα τριαντάφυλλα και το Σαββατοκύριακο την είδα σε όνειρο. Τώρα την βλέπω παντού. Σκοτεινιάζει και νιώθω ότι γύρω μου ούτε κατάλαβαν τι έγινε πέρσι. “Χάιντι έχει πορείες αύριο και δε θα έχει καθόλου ΟΑΣΘ… στο λέω γιατί παίρνεις λεωφορείο και […]” “Οκει καλά έκανες και μου είπες” (είχα ήδη πλανάρει τις διαδρομές μου να γίνουν με τα πόδια για να κλαίω περπατώντας ωσότου να μπορέσω απλά να ξεμπερδέψω και να χωθώ σε μια πορεία για να νιώθω ότι θυμούνται οι άνθρωποι τι έγινε) “Εντάξει γενικά είναι για τα Τέμπη ξες” (σαν να είπε ότι απεργούν οι αγρότες)

Το βλέμμα μου κάπως αχανές, και πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα παρά πάνω του κανονικού μέχρι να απαντήσω ψιλο-ψυχρά. “Ναι, ναι” Θέλοντας τουλάχιστον να δείξω ότι ξέρω προφανώς περί τίνος πρόκειται, χωρίς να προδώσω ότι πέρσι άλλαξαν χρώμα και ένταση όλες οι αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία.

Χωρίς να προδώσω ότι η αγάπη ηχούσε αλλιώς πλέον για μένα, εδώ και έναν χρόνο. Χωρίς να προδώσω ότι πέρσι, σε λίγες ώρες, ενώ βρισκόμουν σε μια παντελώς άλλη ζωή, μάθαινα ποιοι ήταν στο τρένο και γονάτιζα με το τηλέφωνο στο χέρι. Νόμιζα δεν έχει κανένα νόημα να εκφραστώ γι αυτό. Και τελικά έχει. Γιατί θέλω να βγάλω από μέσα μου όσες λέξεις έχω. Και θα τα βγάζω για μια ζωή, και κάθε του χρόνου. Γιατί οι παιδικές αναμνήσεις μου έχουν το πρόσωπο της.

Γιατί κάποτε το όνομα μου μπερδευότανε με το δικό της και γυρνούσαμε και οι δύο. Και γιατί κι εγώ, μαζί με πολλούς φίλους μου που μας πιάνει αναγούλα, ρίγος, άγχος, πόνος, νοσταλγία, οργή, αδυναμία….σήμερα δεν είμαστε καλά.

Και μπορεί να μην είμαστε ούτε αύριο…και δε φταίει κανείς μας. Δεν έφταιγε κανείς τους. Δεν υπάρχει σκέψη να ειρηνέψει αυτά που νιώθουμε. Δεν υπάρχει. Έγκλημα, αδικία, απώλεια. Μόνιμα. Για πάντα. Για κανέναν λόγο. Μαλάκες άνθρωποι.