Ένας Flaneur στη Θεσσαλονίκη: Πεζοδρόμιο και καθαρή ομορφιά

Λέξεις – Εικόνες: Vitus Bachhausen

Ο Vitus Bachhausen είναι ένας νεαρός Γερμανός καλλιτέχνης που αποφάσισε πρόσφατα να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη. Πριν λίγο καιρό, η Parallaxi μίλησε μαζί του, αναζητώντας και μαθαίνοντας τα κίνητρα γύρω από αυτήν την (πράγματι ασυνήθιστη) απόφαση. Με ένα γραπτό επεισόδιό του ανά εβδομάδα, θα παρουσιάζει το ημι – αυτοβιογραφικό του δοκίμια με τίτλο ”A Flaneur’s Pilgrimage”, την ιστορία ενός ξένου που βυθίζει τον εαυτό του μέσα στην πόλη ώστε να έρθει πιο κοντά στην καρδιά της καινούργιας του ελληνικής πατρίδας, πιο βαθιά στην δική του καρδιά.

ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Γιατί ένας Γερμανός αφήνει τα πάντα και μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη;

Vitus Bachhausen is a young German artist who decided to make Thessaloniki his home. Some while ago we already talked to him about his motifs for this unusual move. Now and in the course of the coming weeks, Vitus will elaborate even more on his curious case. With one episode per week he will present his semi-autobiographical essay “A Flaneur’s Pilgrimage”, the story of a stranger immersing himself into the city, to come closer to the heart of his new Greek home and his own.

SETTLING ON THE PAVEMENT/ ΑΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

I was sitting on the pavement and the streets were especially crowded that day. It was one of those Sundays that are open for business, except London is open for business every day of the week, especially on Tottenham Court Road. For years these streets had been my home. While I was plastic-spooning the M&Ms McFlurry Ice Cream I had purchased at the McDonald’s close-by, people were streaming in and out of the Primark flagship store behind me. Some of them were looking back at me, quizzically, wondering why I was just sitting there, stagnating. Why had I come all the way from Germany to London? Why had I chosen a place built on purposefulness for my aimless wandering? I was in love at first. But we soon grew apart. Now I could see: the dulled out eyes, almost cataract-grey, only perceiving broad silhouettes. I had given up, minding my own business. There was no way to see behind those eyes anymore. Or was I losing my vision, too? This was my last McFlurry in London, I had slurped the last M&M out of it. Three days later I took the plane to Thessaloniki. Your aura enchanted me right from the first time I met you. We were so profoundly different, but unlike open-for-business London, my mind was as open as my eyes, guiding me on my tour de force, as I was wandering your streets aimlessly. These are the brief glimpses of beauty I’ve encountered along the way. This the love story of a flaneur’s pilgrimage back home.

Καθόμουν στο πεζοδρόμιο και οι δρόμοι ήταν ιδιαίτερα γεμάτοι εκείνη την ημέρα. Ήταν μία από εκείνες τις Κυριακές που είναι ανοιχτές για τις επιχειρήσεις, αν και το Λονδίνο είναι ανοιχτό στις επιχειρήσεις κάθε ημέρα της εβδομάδας, πόσο μάλλον στο Tottenham Court Road. Οι δρόμοι αυτοί ήταν για χρόνια το σπίτι μου.

Καθώς έτρωγα με το πλαστικό κουταλάκι τα Μ&Μ από το παγωτό που μόλις είχα αγοράσει απ’ το κοντινότερο McDonald’s, άνθρωποι μπαινόβγαιναν ποταμηδόν από κεντρικό κατάστημα των Primark πίσω μου. Ορισμένοι γύριζαν το βλέμμα εξεταστικά, απορώντας πώς απλά στεκόμουν εκεί με τόση νωθρότητα.

Πώς έφτασα από τη Γερμανία στο Λονδίνο; Γιατί είχα διαλέξει ένα μέρος οικοδομημένο επάνω στη σκοπιμότητα για την άσκοπη περιπλάνηση μου; Ήταν έρωτας στην αρχή. Άλλα σύντομα ήρθε η διάσταση. Τώρα μπορούσα να δω: τα ανόρεχτα μάτια, γκρι σαν τσιμέντο σχεδόν, που μόνο αχνές φιγούρες μπορούσαν να διακρίνουν. Είχα παραιτηθεί, “κοιτούσα τη δουλειά μου”. Δεν μπορούσα να δω πίσω απ’αυτά τα μάτια πια. Ή μήπως έχανα κι εγώ την όραση μου;

Αυτό ήταν το τελευταίο μου παγωτό στο Λονδίνο, είχα καταβροχθίσει το τελευταίο Μ&Μ. Τρεις ημέρες αργότερα, πήρα το αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη. Η αύρα σου με ξελόγιασε απ’την πρώτη στιγμή που σε είδα. Ήμαστε συθέμελα διαφορετικοί, μα αντίθετα με το “ανοιχτό στις επιχειρήσεις” Λονδίνο, ο νους μου ήταν τόσο ανοιχτός όσο τα μάτια μου, οδηγώντας με στον άθλο μου, ενώ μάταια τριγυρνούσα στα σοκάκια σου. Αυτές είναι οι μικρές αχτίδες κάλλους, που συνάντησα στο δρόμο μου. Αυτή είναι η ιστορία αγάπης ενός επαναπατρισμένου περιπλανητή.

SIMPLE BEAUTIES/ ΚΑΘΑΡΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Where sea and sun and land meet, people will follow their example. And so, on this late morning, the central pier in Thessaloniki was flocked with humans resting on the lightwarmed wood that cladded the wet quay wall. They sat alone or in groups, enjoying the sweet idleness of this sunny Saturday. Some were taking selfies against the picturesque background that decorated both their selfies and their self-consciousness. Lovers were kissing with the sun painting the inside of their closed eyelids with delight. Others were simply on their own allowing their minds to be taken away by the vagrant waves. This vista, obviously, did something to them. But what was it? I understood, it must be reassuring to live against the background of such kitschy beauty, while the theatre of their lives played out like a bumpy, slow-burning arthouse movie: kitchen table conversations against a postcard scenery. Naturally, I was suspicious against such simplifications. In my eyes, nothing was, simply and solely, beautiful.

Εκεί όπου η θάλασσα κι ο ήλιος κι η γη συναντιούνται, οι άνθρωποι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα τους. Και κάπως έτσι, αργά εκείνο το πρωινό, στην κεντρική αποβάθρα της Θεσσαλονίκης, ορδές ανθρώπων αναπαύονταν επάνω στο – ζεστό από τον ήλιο – ξύλο, που έντυνε τον υγρό τοίχο της αποβάθρας.

Κάθονταν μόνοι ή σε παρέες, απολαμβάνοντας τη γλυκιά απραξία εκείνου του Σαββάτου. Μερικοί έβγαζαν σέλφι μπροστά στο γραφικό φόντο που διακοσμούσε τις φωτογραφίες και τις ανασφάλειες τους. Εραστές φιλιόνταν με τον ήλιο χρωματίζοντας με απόλαυση το εσωτερικό των κλειστών τους βλεφάρων.

Άλλοι, απλά μονάχοι, επέτρεπαν στο νου τους να παρασυρθεί απ’ τα περιπλανώμενα κύματα. Ολοφάνερα αυτή η θέα τους προκαλούσε κάτι. Όμως τι ήταν αυτό; Κατάλαβα ότι πρέπει να δίνει σιγουριά το να ζεις μπροστά στο φόντο μιας τέτοιας κιτς ομορφιάς, ενώ το θέατρο της ζωής τους παιζόταν σαν art house ταινία που σιγοκαιγόταν ανομοιόμορφα: συζητήσεις γύρω απ΄ το τραπέζι της κουζίνας με φόντο μια καρτ-ποστάλ. Φυσικά, ήμουν καχύποπτος με κάτι τέτοιες απλοϊκότητες. Στα δικά μου μάτια, τίποτα δεν ήταν απλά και καθαρά όμορφο.

*Για να επικοινωνήσετε με τον Vitus, βρείτε το Facebook Profile του στο Facebook ΕΔΩ και το Instagram Profile του ΕΔΩ 

**Περισσότερα επίσης: www.behance.net/vitus_bachhausen