Ένας Flaneur στη Θεσσαλονίκη: Το καλαμάκι πίσω από το πορτάκι

Λέξεις – Εικόνες: Vitus Bachhausen | Μετάφραση: Μαριαλένα Μουλού

Ο Vitus Bachhausen είναι ένας νεαρός Γερμανός καλλιτέχνης που αποφάσισε πρόσφατα να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη. Πριν λίγο καιρό, η Parallaxi μίλησε μαζί του, αναζητώντας και μαθαίνοντας τα κίνητρα γύρω από αυτήν την (πράγματι ασυνήθιστη) απόφαση. Με ένα γραπτό επεισόδιό του ανά εβδομάδα, θα παρουσιάζει το ημι – αυτοβιογραφικό του δοκίμια με τίτλο ”A Flaneur’s Pilgrimage”, την ιστορία ενός ξένου που βυθίζει τον εαυτό του μέσα στην πόλη ώστε να έρθει πιο κοντά στην καρδιά της καινούργιας του ελληνικής πατρίδας, πιο βαθιά στην δική του καρδιά.

Vitus Bachhausen is a young German artist who decided to make Thessaloniki his home. Some while ago we already talked to him about his motifs for this unusual move. Now and in the course of the coming weeks, Vitus will elaborate even more on his curious case. With one episode per week he will present his semi-autobiographical essay “A Flaneur’s Pilgrimage”, the story of a stranger immersing himself into the city, to come closer to the heart of his new Greek home and his own.

Διαβάστε τα δύο πρώτα επεισόδια στην Parallaxi ΕΔΩ: Ένας Flaneur στη Θεσσαλονίκη: Πεζοδρόμιο και καθαρή ομορφιά

***

THE MAN BEHIND THE HATCH /Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠ ΤΟ ΠΟΡΤΑΚΙ

It was still early, around noon, and I was walking by the port. I felt my pace had slowed down after London, but the slowness of the people lingering over the promenade was hard to keep up for me, it almost tired me. As I was scrambling my way through the crowd, I felt I needed a push of energy. I had developed that habit while working in London and hadn’t managed to adapt to the Greek routine of drinking cold coffee yet. It took me only a turn of my head to spot the next kiosk. And in there, behind walls of newspapers, behind legions of coloured lighters and sweet candy, behind a tiny sealable hatch, sat the owner on his swivel stool who greeted:

‘Yassas!’, which I repeated. I handed him the classic green Monster Energy Drink, my favourite, nodding with a grunt, as if to say: ‘There you go!’ He scanned the product and said in Greek:

‘€1.80.’ I didn’t understand, but preemptively had read the price tag. And with another grunted nod I gave him a €2 coin. As anticipated, he then returned 20 cents. The transaction seemed finalised, until he unexpectedly blindsided me:

‘Θέλετε ένα καλαμάκι;’ My defence was an act of desperation:

‘Sorry, no Greek!’ My cover was blown up. He didn’t bother and pointed at the wide selection of straws in front of him, pulling out the green, then the orange one, as if our communicative problem was a matter of decision- making about the colour of a plastic straw. The rest was just a half-gestured goodbye to the man behind the newswallpapered hatch. Why would I want to drink my Monster Energy Drink through a straw?

Ήταν ακόμα νωρίς, σχεδόν μεσημέρι, κι εγώ περπατούσα στο λιμάνι. Ένιωθα πως οι ρυθμοί μου είχαν γίνει πιο αργοί μετά το Λονδίνο, αν και μου ήταν δύσκολο να συγχρονιστώ με την αργοπορία του πλήθους που χαζολογούσε στην παραλιακή, σχεδόν με κούραζε.

Καθώς άνοιγα δρόμο ανάμεσα τους, ένιωσα πως χρειαζόμουν λίγη ενέργεια. Είχα αποκτήσει αυτό το συνήθειο όσο δούλευα ακόμα στο Λονδίνο και δεν είχα καταφέρει να το προσαρμόσω ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα του κρύου καφέ. Ένα γύρισμα του κεφαλιού αρκούσε για να εντοπίσω το επόμενο περίπτερο. Κι εκεί, πίσω από τοίχους γεμάτους εφημερίδες, πλήθη από χρωματιστούς αναπτήρες και ζαχαρωτά, πίσω από ένα μικροσκοπικό πορτάκι, στο περιστρεφόμενο σκαμπό του καθόταν ο άνδρας που με χαιρέτισε:

«Γεια σας!»

Επανέλαβα. Του έδωσα το κλασικό Monster, το αγαπημένο μου, γνέφοντας ψιλομουγκρίζοντας, σα να του έλεγα «Ορίστε!»

Αφού το σκάναρε, είπε στα ελληνικά «1,80€». Δεν κατάλαβα, αλλά είχα τσεκάρει από πριν το καρτελάκι με την τιμή. Κι έτσι, με ακόμη ένα μούγκρισμα του έδωσα ένα 2ευρω. Όπως αναμενόταν, εκείνος μου επέστρεψε 20 λεπτά. Η συναλλαγή φαινόταν να έχει ολοκληρωθεί όταν με αιφνιδίασε:

«Θέλετε ένα καλαμάκι;»

Η άμυνα μου ήταν μια πράξη απελπισίας:

«Sorry, no Greek!» Ξεσκεπάστηκα. Δε φάνηκε να τον νοιάζει, και μου έδειξε με το δάχτυλό του την πλούσια συλλογή από καλαμάκια μπροστά του, τραβώντας ένα πράσινο κι ένα πορτοκαλί, λες και το πρόβλημα της επικοινωνίας μας προερχόταν απ’το τι χρώμα θα έχει το καλαμάκι. Η συνέχεια ήταν απλά μια ψευτοχειρονομία χαιρετισμού στον άνδρα πίσω απ’το πορτάκι. Γιατί να ήθελα να πιω το Monster Energy Drink μου μέσα από ένα καλαμάκι;

*Για να επικοινωνήσετε με τον Vitus, βρείτε το Facebook Profile του στο Facebook ΕΔΩ και το Instagram Profile του ΕΔΩ

**Περισσότερα επίσης: www.behance.net/vitus_bachhausen