Ένας βανδαλισμός χαράματα στη Ζεύξιδος
Στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης, ξημερώματα...
Τη Stereosis την ξέρω και την έχω ζήσει καλά από τότε που ξεκίνησε στην Καρακάση στην Τούμπα. Από τον Άγγελο και τη Μαρία στην αρχή. Ξέρω την τεράστια προσπάθεια που έγινε από τότε να δημιουργηθεί μια ιστορία που θα βγάλει τη φωτογραφία από ένα μοναχικό και συχνά ελιτίστικο χόμπι και θα την κάνει γιορτή δημιουργίας. Η μετακόμιση στη Ζεύξιδος, το 2004, σηματοδότησε μια εποχή αληθινής κοσμογονίας για τη φωτογραφία στη Θεσσαλονίκη. Η ένταξη στην ομάδα του Μάνου, του Κοσμά και του Πασχάλη και η συμπόρευση μαζί τους σημαντικών δασκάλων, φωτογράφων και κυρίως χιλιάδων νέων παιδιών που στα χρόνια που δραστηριοποιείται πέρασαν από το υπόγειο της και αγάπησαν χάρη σε κείνους τη φωτογραφία, δημιουργώντας την πιο ζωντανή φωτογραφική κολεκτίβα στην Ελλάδα, παιδιών που πολλά από αυτά εξελίχθηκαν σε σπουδαίους φωτογράφους που θαυμάζουμε τις δουλειές τους σήμερα σε εκθέσεις, περιοδικά, site στην Ελλάδα και αλλού.
Στη Stereosis οφείλουμε τις υπαίθριες διοργανώσεις της πόλης. Χάρη στις δικές τους 99 ώρες ξεκινήσαμε όλοι οι υπόλοιποι και ακολουθήσαμε διοργανώνοντας μεγάλα γεγονότα έξω.
Η Stereosis είναι ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα ομαδικής δουλειάς, προκοπής και έμπνευσης. Τα ξημερώματα της Πέμπτης, στην πολύβουη Ζευξιδος, τον πιο πολυσύχναστο μαζί με τη διπλανή Ικτίνου δρόμο της πόλης τις νύχτες, λίγο πριν τις 5, που είναι και πυκνοκατοικημένος, κάποιος με μια τεράστια κοτρώνα βανδάλισε το χώρο της, κατεβάζοντας την τεράστια τζαμαρία, την ταμπέλα τους και αφαιρώντας ότι πρόλαβε από τον εξοπλισμό του πάνω ορόφου. Μολύνοντας με την κουλτούρα της βίας και της καταστροφής ακόμα ένα μέρος δημιουργίας και ονείρων.
Κάνεις δεν βγήκε από τον τρομακτικό θόρυβο να δει τι συμβαίνει. Κάνεις δεν αναρωτήθηκε σε ένα δρόμο που η κατάσταση δυστυχώς έχει ξεφύγει τι είναι αυτό που ταράζει τη σιγαλιά του ξημερώματος.
Όποιος και αν το έκανε αυτό που συνέβη εκεί, με όποιο κίνητρο το μόνο που πετυχαίνει είναι να πληγώσει μια ιστορία που η πόλη της χρωστά πολλά. Αυτή η κολεκτίβα δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία. Είναι μια ιστορία έμπνευσης που κατάφερε να μείνει ανοιχτή σε ζόρικους καιρούς και να συνεχίζει να δείχνει το δρόμο. Είναι ο μοντέρνος τρόπος του πολιτισμού σε μια πόλη που κάθε μέρα μετρά απώλειες.
Είμαι σίγουρος ότι η ομάδα των 4 θα πατήσει στα πόδια της και με τη βοήθεια των χιλιάδων φίλων της θα συνεχίσει εκεί που ξέρει καλά να πατά. Όμως μια μαύρη κουκκίδα θα σκιάζει το κέντρο της πόλης. Βανδαλίζοντας ένα χώρο δημιουργίας ανοίγεις απλά το δρόμο για τα σκοτάδια. Να μη μείνει τίποτε όρθιο.
Διαβάστε επίσης: Μια νύχτα
